Osama gewikkeld in doeken in de zee flikkeren wekt natuurlijk achterdocht en complottheorieën in de hand. De zee, bestaat die wel? Geheel naar waarheid en helemaal niet ingewikkeld zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: The Mount Fuji Doomjazz Corporation, Wormrot, Circle, Felicia Atkinson, Beastie Boys, Infinite Light Ltd., In The Nursery, James Vincent McMorrow, Melodium, Nils Økland / Sigbjørn Apeland, Le Trio Joubran, Low, DJ Quik, Curren$y, Motion Sickness Of Time Travel, Limpe Fuchs & Gerard Herman, Daniel Higgs, V/A: Shangaan Electro, The Unthanks, Eefje de Visser, سيرين عبد النور and KristiYana și invitații.
The Mount Fuji Doomjazz Corporation – Anthropomorphic
Enkele weken geleden opende The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble het fenomenale Roadburn festival. Het optreden was mooi, stemmig, maar uiteindelijk door een gebrek aan dynamiek en iets te hoog gladheid-gehalte een beetje kabbelend en spanningsloos. Ergens tussen Cinematic Orchestra en Bohren und der Club of Gore. Nu heeft TKDE ook een alter ego, namelijk The Mount Fuji Doomjazz Corporation. En afgaande op deze nieuwe plaat was die band eigenlijk beter op zijn plek geweest op Roadburn, want: niet glad, donker als de nacht, improviserend, drones die tegen noise en metal aan durven schurken. TMFDC doet eveneens soms denken aan Bohren maar dan wel in een diepzwarte Deathprod remix. De band speelt alleen geïmproviseerde muziek en durft daar rustig de tijd voor te nemen, en dat is precies wat deze muziek nodig heeft. Een uur lange ambientdrone als basis, blazers en strijkers er onregelmatig overheen, oscillerende elektronica om de sfeer dreigend en afstandelijk te houden. Het resulteert in een fabelachtig, fenomenaal album die bij mij alle goede knoppen indrukt. Waanzinnig mooi.
Wormrot – Dirge
Al eerder geheel terecht getipt door Stefan: de uitzinnige grindcore van Wormrot. Moet je daar veel woorden aan vuil maken? Nee. Dit is gewoon verplicht luisteren – want ook nog eens voor kratis te downloaden – om daarna bewonderend door de kamer te stuiteren op deze Terrorizer-on-speed. Ultrakorte nummers, zoals het hoort bij grindcore. Alles klopt. Doen.
Circle – Infektio
Ook op Roadburn: Circle. Speelden elke avond. Eerste avond: mengeling van theatrale hardrock en improv/drone, met geweldig acteerwerk van de hele band maar vooral de zanger/toetsenist. Ze voerden een heerlijke act op en speelden perfect. Vervreemdend en toch gezellig (ja, echt!). De avond erna ben ik lichtelijk afgeknapt want toen sloeg het nogal door naar platte hardrock zonder knipoog. En wat speelt de band dan op de nieuwe? Precies: ambient, drone, improv, psychedelica. Geen seconde de band die ik op Roadburn heb gezien. Absurd. En heel fijn. Moet wel nog wat meer bezinken, deze gekte.
Felicia Atkinson – The Driver (cd, Hibernate)
Deze multimedia artieste heeft al albums gemaakt met Sylvain Chauveau, Louisville en Stretchandrelax. Nu is ze terug met haar solowerk waarop ze zich laat inspireren door een autorit toen ze zelf niet in staat was te rijden. Het levert drie gitzwarte maar tevens adembenemend mooie soundscapes op waardoor haar stem soms op spookachtige wijze opdoemt. Dagdromerige schoonheid onder een zwaar bewolkte hemel.
Beastie Boys – Hot Sauce Committee Part Two (cd, Capitol)
Kijk hier word ik nou heel blij van. Geen uitleg nodig, gewoon Beastie Boys zoals ze horen te klinken. En anders luister je zelf lekker via de link hieronder.
Luister Online bij Soundcloud:
Hot Sauce Committee Part Two (album)
Infinite Light Ltd. – Infinite Light Ltd. (cd, Denovali)
Er zijn van die samenwerkingsverbanden waar je op voorhand al blij van wordt. Dat is zeker het geval bij de joint venture tussen Nathan Amundson (Rivulets), Aidan Baker (Nadja) en Mat Sweet (Boduf Songs). De drie individuele bands waar ze toe behoren munten al uit in prachtige muziek, samen stijgen ze tot nog grotere hoogtes. Ze combineren abstracte post-rock met dark ambient, minimal folk, glitch, softnoise en drones. Dat levert op hun gelijknamige debuut verbluffende resultaten op die per nummer steeds weer net iets variëren. Het is meer dan de optelsom van de drie artiesten en dat geldt zeker ook voor het duistere aspect. Geweldig!
Luister Online:
December 12 / Vision Of God In A Cowbarn / The Bullit Sent To Kill Me Is Already On Its Way
In The Nursery – Blind Sound (cd, ITN Corporation)
Het eerste album sinds 2007 van de tweeling, die dit jaar hun 30 jarige bestaan als In The Nursery vieren. Het zal ongeveer hun 27ste studio album zijn. Nog altijd maken ze een lekkere mix van industrial, neoklassiek, ambient en filmmuziek. Toch klinken ze dynamischer en oprechter dan ooit en hebben ze de bombast iets, niet veel, naar achter gedrukt. Ze zingen nu veelvuldig zelf en brengen hun meest songgerichte cd tot nu toe. Dat brengt ze in de buurt van VNV Nation, zij het dat de broers altijd hun typerende stempel weten te drukken. Ook na 30 jaar doen ze er nog toe en is het volop genieten van hun duistere pracht.
James Vincent McMorrow – Early In The Morning (cd, Vagrant)
Een nieuwe singer-songwriter uit Dublin die het beste van Patrick Watson, Bon Iver en Iron & Wine in zich verenigt. Met zijn hoge stem weet hij je samen met de prachtige muziek diep te raken. Singer-songwritermuziek met een vleugje folk, altcountry en indie. Buitengewoon fraai en een groot nieuw talent om in de smiezen te houden. Luister vooral eens naar het betoverende “Follow You Down To The Red Oak Tree” en je bent verkocht.
Luister Online bij Soundcloud:
If I Had A Boat / Sparrow & The Wolf / We Don’t Eat / Follow You Down To The Red Oak Tree / From The Woods
Melodium – Coloribus (cd, Abandon Building)
Al sinds 1999 maakt Laurent Girard speelse elektronische muziek met klassieke, idm en ambientelementen die veelal melancholisch van aard is. Op deze nieuwe cd gaat hij maakt hij wederom een speelse mix van neoklassiek, folk, idm, drum ‘n’ bass, glitch en elektropop.
Nils Økland / Sigbjørn Apeland – Lysøen: Hommage à Ole Bull (cd, ECM)
Hardanger violist Økland brengt samen met pianist/harmoniumspeler Apeland een stemmige hommage aan de violist Ole Bull (1810-1880). Ze brengen interpretaties van zijn werk, traditionele stukken en muziek geïnspireerd door Bull ten gehore. Ze creëren een combinatie van folk, klassiek en ambient. De desolate klanklandschappen die dat tot resultaat heeft zijn verbluffend en van een onaardse pracht.
Luister Online:
Albumsnippers
Le Trio Joubran – AsFâr (cd, World Village)
Twee albums, een soundtrack, een live album en nu hun officiële nieuwe album waarop de Palestijnse broers Joubran hun oud muziek presenteren. Samir, Wissam en Adnan weten als geen ander heerlijk desolate klanklandschappen neer te zetten met de oud en percussie. Nieuw is dat ze zich op het nieuwe album af en toe versterken met de geweldige Tunesische zanger Dhafer Youssef. Dit zonder aan die wonderschone melancholische sfeer in te boeten. Wereldplaat!
Luister Online bij YouTube:
Nawwâr
Zawaj El Yamâm
Dawwâr El Shams
Douja
Sama Cordoba
AsFâr
Masâna
Low – C’mon (Subpop, 2011)
Het hoeft van mij niet zo, een Low dat zichzelf opnieuw uitvindt, een Low met franjes, een Low met experimenteerdrift, een ander, nieuw Low. Het experiment van Drums and Guns, het, uhm, stevig rockende, The Great Destroyer. Pfft….het enige dat me van die albums is bijgebleven is de teleurstelling na de eerste luisterbeurt. Gelukkig keert het duo met C’mon alweer terug naar hun roots en brengt vooral serene liedjes voor melancholische piekeraars, maar met meer gevoel dan ooit. De afstandelijkheid van eerdere meesterwerkjes Trust en Things We Lost in the Fire is ingeruild voor een country-achtige huiselijkheid, een warme aai, een, troostende…nee..laat maar, ze doen gewoon weer waar ze het beste in zijn. En daar ben ik blij om.
DJ Quik – The Book of David (Mad Science, 2011)
Producer/rapper DJ Quik opereert al jaren in de luwte, voor altijd in de schaduw van die andere g-funk pionier Dr. Dre maar waar die zeshonderd jaar nodig heeft om een album uit te brengen doet Quik dat op regelmatige basis en produceert daarnaast voor artiesten zo gevarieerd als Whitney Houston, Jay-Z en T.I. Onverdiend als het is, die rol in de luwte past Quik, hij draagt hem in ieder geval met verve. Album na album vult hij met westcoast bangers, gesopt in een smeuïg g-funk sausje. Book of David is er ook weer een voor de fanatieke g-funk discipel die niet is blijven hangen in 1992. Als producer zet Quik scherpe zetten zonder dat er eindeloos oude ideeën worden hergebruikt. Hij produceert gladjes glijend R&B nummers ('Real Women' en 'Time Stands Still') naast onvervalste gangsterrap ('Poppin'') maar ook mysterieus aandoende soundscapes als 'Babylon' met de immer mysterieuze Bizzy Bone (Bone Thugs -N- Harmony) schudt hij zo uit z'n mouw. Alleen Quiks versie van de ultieme clubhit snap ik niet, 'Hydromatic' is een springerige track met een irritante vocale sample en een zenuwachtige piano, hoe daar op gedanst moet worden is mij een raadsel. Buiten dat, The Book of David is de perfecte opmaat naar een zwoele zomer, dit album gaat mee naar de zon.
Curren$y – Covert Coup
Weer een album van Curren$y met de één producer formule en ook deze keer pakt hij erg goed uit. Was het eerst Ski Beatz (produceerde o.a. Camp Lo's debuut Uptown Saturday Night), nu zijn het de donkere soulbeats van The Alchemist waar hij zijn teksten op los laat. Alcs produkties waren in het verleden al succesvol voor NYC legendes als Mobb Deep, Ghostface en Nas maar het is knap hoe een voormalige No Limit tienerrapper uit New Orleans zich staande houdt, makkelijk zelfs.
Motion Sickness Of Time Travel – A Disembodied Voice In The Darkness (Cassette/mp3, Teosinte Records, 2011)
Achter de naam Motion Sickness Of Time Travel gaat Rachel Evans schuil, die samen met haar echtgenoot ook actief is in Quiet Evenings en tevens het label Hooker Vision runt. Dat zal niet direct belletjes laten rinkelen maar de naam van dit soloproject duikt de laatste tijd steeds vaker op. Ze is dan ook lekker productief met onlangs nog een mooie release op Digitalis (onder andere) en nu dan weer deze cassette. Het is weer een hele mond vol voor ruim een half uur muziek; muziek dat gelukkig tijdloos voortkabbelt. Liefhebbers van Grouper zullen ongetwijfeld warm worden van de omschrijving “romantische space drone-elektronica”, wat de klanken misschien wel het beste in woorden weergeeft. Lagen met spookachtige synths, hun inspiratie vindend in kosmische kraut, worden langzaam opgestapeld en aangevuld met hemelse vocalen, nagenoeg onherkenbaar gemaakt door een hoop reverb. Mooi, dromerig en zweverig, is de conclusie vandaag. Helaas zal iedereen inmiddels te laat zijn om de tot 47 exemplaren gelimiteerde tape te bemachtigen, maar niet getreurd, Bandcamp biedt uitkomst (name your price).
Limpe Fuchs & Gerard Herman – Live At Tweeklank 2010 (Cassette, Kraak, 2011)
Vorig jaar oktober vond in de Sint-Amanduskapel op het Campo Santo in Gent (Sint-Amandsberg) de eerste editie van het Tweeklank festival plaats, georganiseerd door het Kraak label. Eén van de bijzondere optredens daar bestond uit de samenwerking tussen Limpe Fuchs en Gerard Herman. De bijna-zeventiger Fuchs maakt al muziek sinds halverwege de jaren 60, toen als onderdeel van Anima Sound, nu vooral bekend vanwege haar zelfgemaakte instrumenten en improvisatietechnieken. De jonge Gerard Herman is vooral visueel kunstenaar (en cartoonist van Ruis Magazine) en speelt daarnaast sax en allerhande diy instrumenten bij Sheldon Siegel. Ze ontlopen elkaar nogal qua leeftijd maar ze hebben dus ook veel gemeen. Op papier zouden ze elkaar in ieder geval uitstekend moeten kunnen aanvullen. Nu is het natuurlijk zo dat bij uitgebrachte live opnames een bepaald beeld ontbreekt wanneer je er zelf niet bij bent geweest. Zo kan ik mij moeilijk voorstellen dat de fascinerende geluiden op deze cassette voortkomen uit onder meer een xylofoon gemaakt van stenen of een piepend fietswiel. Ook moet de akoestiek in de kapel fabuleus zijn geweest, waardoor iedere toon, of het nu van de viool, sax of samenzang komt, fascinerend moet hebben geklonken. De connectie met het optreden zelf ontbreekt bij mij, wat deze cassette vooral tot een leuk hebbedingetje maakt.
Daniel Higgs – Say God (2cd, Thrill Jockey, 2010)
Deze dubbele cd van de voormalige zanger van Lungfish en de huidige van The Skull Defekts dringt nu pas echt tot mij door. Misschien komt dat wel doordat ik onterecht er vanuit ging dat het Christelijke geloof een onontkoombare stempel op de release zou drukken. Dat blijkt nogal mee te vallen. Want ondanks dat hij in het titelnummer misschien wel honderd keer “Say God” opdreunt, heeft Higgs het vooral over spiritualiteit en creativiteit. Dat probeert hij over te brengen met zijn dreinende stem en een tweetal instrumentale nummers, bij elkaar net geen uur klokkend. Dat uur duurt vrij lang, aangezien alle instrumentatie is uitgekleed tot er een banjo en harmonium overblijft. Een murw geslagen Woven Hand, terug gebracht tot de essentie. Dat past uitstekend bij de autoritaire predikant die Higgs hier speelt, de luisteraar dwingend tot devotie en bespiegeling.
v.a. – Shangaan Electro : New Wave Dance Music From South Africa (cd, Honest Jon, 2010)
Het lijkt wel zomer soms, deze lente. Mocht je het nog niet heet genoeg vinden probeer dan eens wat danspasjes uit op deze verzamelaar met straatmuziek uit Zuid-Afrika. Shangaan Electro is namelijk bedoeld als de snelste dans ter wereld en gaat doorgaans doodleuk over de 180 beats per minuut heen. Kom er maar in met die marimba! Veel meer dan supersnel dit instrument bespelen hebben de twaalf nummers niet om het lijf (afgezien van wat nineties midi klanken en gepitchte en gesamplede stemmetjes); teveel opsmuk zou de temperatuur tot onverdraaglijke hoogten doen stijgen. De kracht in deze relatief nieuwe soort muziek ligt vooral in het avontuurlijke en verwilderde geluid. Natuurlijk voegt de afkomst uit de townships nog wat extra exotica toe. Ik kan even geen muziek bedenken die nog meer zweterig en broeierig klinkt, maar echt genieten wordt het pas wanneer je er een paar videoclips bij zoekt.
The Unthanks Last
De dames sprongen in het oog bij Jools Holland op de BBC als een soort Britse en (dus) understated Tuna Helpers. Rachel en Becky Unthank hebben heel prettig, hees stemgeluid en passen zoals te verwachten van zusjes perfect bij elkaar. De pop/folk van My Laddie Sits Ower Late Up is degelijk, nog niet echt waar ik van op het puntje van m'n stoel ga zitten. Wat me vooral aanspreekt zijn hun meer avontuurlijke arrangementen zoals het Reich-/Glassiaanse in Close The Coalhouse Door en Glass Of Hearts, want ik ben nu eenmaal een sucker voor walsjes. Echt kippenvel echter als ik King Crimsons Starless herken. Mooi dromerig plaatje.
Eefje de Visser De Koek
Eefje viel me op bij de recente De Wereld Draait Door muziekcompilatie, waarna diezelfde avond Sub Olaf er ook nog eens een stukje aan wijdde. Eefje net als de gezusters Unthank ook een heel prettig stemgeluid, beetje hees, ideaal voor zwoele zomeravondpop. Het klinkt allemaal zo fraai dat ik nog niet eens naar de teksten heb geluisterd, en dat vind ik nu eenmaal prettiger dan teksten waar de muziek bijzaak lijkt. Veel akoestisch maar ook meer elektronische accenten zoals in het vlotte Afdwaalt.
سيرين عبد النور ليالي الحب
De meest recente plaat van het Libanese fotomodel, actrice en zangeres Cyrine stamt alweer uit 2008, maar voor mij is 't nieuw. Verleidelijke vocalen, flitsende strijkers en percussie, degelijk vakwerk zoals we gewend zijn dus. Wel wat vetter aangezette elektronische accenten (een paar hele lekkere keyboardleads zoals in het titelnummer), waarmee Layali el Hob toch net weer een eigen smaakje heeft. Het zal de wereld allemaal niet veranderen maar wat luistert het weer lekker weg.
KristiYana și invitații În toata țara
Zile doamne zilele, het is vrouwendag vandaag. In Roemenië staat deze zigeunermuziek weer volop ter discussie, gelukkig heb ik daar niks mee te maken al discuzeuren we hier weer lekker over Roemeense gastarbeiders. Niets van dat al bij KristiYana, die een een wat minder ordinaire route lijkt te kiezen, met iets traditionelere muziek en meer afkledende jurken. Hier moet ik vast maar blij zijn dat ik de teksten niet versta, wat dat is oubolligheid troef over trouwen enzo, maar muzikaal is het ondanks alle foute synthesizers toch altijd weer goed voor m'n humeur en da's geen slechte eigenschap voor feestmuziek.