Eindelijk weet de rest van de wereld ook de namen van de mensen op de Nachtwacht. Wij wisten dat natuurlijk al lang, want het zijn allen voorouders van leden van het:
Analog Africa Selection vol. 2
Fantastische download van 43-minuten lange West African Afro-beat/Afro-Funk-mix, oorspronkelijk bedoeld voor The Wire website, maar nu op het blog van Analog Africa. Deze blog bevat nog meer moois. download
Grachan Moncur – Evolution
Blue Note-heruitgave van een in 1963 verschenen lp van trombonist Grachan Moncur, die alleen al om de aanwezigheid van drummer Tony Williams uw aanschaf verdient. De gelegenheidsformatie met o.a. Jackie MacLean (altsax) en Lee Morgan (trompet) verkent voorzichtig de mogelijkheden van avantgarde en modale jazz. Hoogtepunt is het geniaal groovende 'The Coaster'. Getipt door Gijsbert Kamer op zijnVolkskrantblog.
Miles Davis -My Funny Valentine
Samen met 'Four and More' vormt dit het hele (?) concert dat Davis gaf op 12 februari 1964 (drie maanden na de opnames van Moncur's 'Evolution'). 'Four and More' draai ik nauwelijks gezien de moordende tempo's waarin de nummers worden gespeeld, maar 'My Funny Valentine' is beter te pruimen. Het materiaal bestaat uit ballads, maar de bandstoeit volop met latin-ritmes en andere fratsen. Het mooist vind ik de uptempo versie van 'All Blues'. De liner-notes van bassist Ron Carter zijn ook erg fijn: hij legt in begrijpelijke termen uit hoe de muziek wordt 'bewerkt' door de band.
John Zorn – Filmworks XXIII: El General
Net als op deel 22 wordt minimal music gecombineerd met Zorn's gebruikelijke repertoire, en de allstar-cast met Marc Ribot, Rob Burger, Kenny Wollesen en Greg Cohen doet de rest. Met name de laatste drie tracks zijn heel erg mooi.
Storthoop:
Teveel gehoord en te weinig tijd om uit te wijden….
Arvo Pärt – In Principio (cd, ECM)
De grote meester is terug met een adembenemend meesterwerk vol koren en verstilde pracht!
David Darling – Power For Compassion (cd, Wind Over The Earth)
De tovenaar met de cello met zijn zoveelste desolate, melancholische meesterwerk.
Julie Doiron – I Can Wonder What You Did With Your Day (cd, Jagjaguwar)
Noise, postrock en pop gaan prachtig samen op deze tedere doch stoere meisjesplaat.
Mirah – (A)spera (cd, K)
Mirah bewijst eens te meer prachtige, tijdloze folkachtige liedjes te kunnen maken vol zinnenstrelende strijkers. Mirah bewijst ook dat een kotslelijke hoes niets zegt over de muziek.
Aurélie Dorzée – Horror Vacui (cd, Home)
Na twee platen als Aurélia komt de Belgische nu met een cd onder haar eigen naam. Ze is de Belgische Iva Bittová die daarnaast ook nog Franse zwoelheid kent.
Land Of Kush – Against The Day (cd, Constellation)
Sam Shalabi neemt met maar liefst 37 topartiesten uit de Canadese scene (Thierry Amar, Elizabeth Anka, Vajagic, Alexandre St-Onge, Will Eizlini, Rebecca Foon, Norsola Johnson, Anthony Seck….) zijn meest toegankelijke, maar wellicht ook meest interessante werk op. Een kruising tussen Arabische muziek, jazz, folk, punk, experimentele en filmmuziek. Heel bijzonder!
Bonnie ‘Prince’ Billy – Beware (cd, Drag City)
Vertrouwde klasse.
Sholi – Sholi (cd, Quarterstick)
De hoekige rock van June Of 44 en Shellac met de finesse van Tortoise, sterke zang en folkelementen.
Oktay Ağayev – vanalles
Wereldreisje vanachter 't bureau. Oktay, Azerbeidjaanse charmezanger van alle markten thuis. Weemoedige ballades met een snik, psychedelische pop voor op de Darjeeling Limited-soundtrack en "netter" (nationalistisch?) croonwerk voor de Azeri-huismoekes.
Black Lips – 200 Million Thousand
Plagiaatkoningen pur sang, garagepop die klinkt als de nieuwe favoriete band van Aki Kaurismäki. Moeten ze alleen wel in brave Leger des Heils-pakjes op 't podium gaan staan. Memoreer het album vooral wegens de bizarre en fantastische slottrack I Saw God. Aanstekelijk Lou Reediaans gezwam, waarin de scheldwoorden zijn weggepiept.
Matt Bauer – The Island Moved In The Storm
Mooi hoor, maar hebben we echt een tweede Iron & Wine nodig?
Footlight Parade (Lloyd Bacon en Busby Berkeley)
Op 't forum al zoveel positiefs over gezegd dat ik hier woorden als zalig, zot, zinderend zou moeten gaan gebruiken om er nog overheen te gaan. Dat zou waarschijnlijk al te hoge verwachtigen wekken voor een stokoude musical. Maar leuk blijft ie. Oneliner-gevecht op His Girl Friday-niveau in de eerste helft en caleidoscopische choreografie neigend naar sexploitatie na rust. Wat wil je nog meer.
Pestilence Resurrection Macabre
"By the unique watermark on this CD, the Copyright Owner is able to monitor use of its contents and identify the source of any unauthorised copies or internet leaks. The copyright Owner will take appropriate action regarding any misuse of this recording"… een deel van de dreigende woorden op deze promo. Tja, ik wil niet dat mijn Aardschok collega die mij dit toestopte de Spaanse Inquisitie op haar dak krijgt, dus ik zeg maar niks. Misschien tijd dat we het woord 'promotie' anders gaan definiëren in de woordenboeken. Iets als: "noodzakelijk kwaad waarbij je je koopwaar moet afstaan aan geboefte wat er enkel op uit is je spullen gratis op internet te verspreiden".
Zombi Spirit Animal
Een olifant uit de jaren tachtig komt je tegemoet op de hoes en die walst over je heen als je de muziek hoort. Ik was al erg gecharmeerd van eerder werk en nu het duo zich ontwikkelt in een meer organische richting, zonder de hypnotiserende Moogloops en sequenties te vergeten, wordt het alleen maar beter. Juist door de echte drums en bas krijgt de synthesizer muziek een heerlijke progrockfeeling die het opmerkelijk genoeg juist meer van nu maakt. Verpletterend.
Sentenced Amok
Sentenced 'Home Soil Funeral Procession'
Miika Tenkula, leadgitarist en oprichter van Sentenced, is 19 februari jongstleden overleden. Zijn soepele leadspel was altijd een van de mooiere aspecten van het al eerder opgeheven Sentenced. Andere leden doken op in КУРСК en Poisonblack maar Tenkula leek verdwenen. Ik volgde de band altijd trouw op cd-gebied, maar op de afscheids-dvd viel me voor het eerst op hoe Tenkula was veranderd in een tonnetje. Zuipen doen ze allemaal in meer of mindere mate, valt te zien in de tourbeelden van Home Funeral Soil Procession (van hun officiële live dvd Buried Alive), maar bij zanger Ville lijkt het minder sneuïg dan bij Miika, bij wie het wel iets triests heeft. En nu is hij dood. De doodsoorzaak is nog onbekend, maar het leek me niet iemand van een afgewogen en gezond dieet. Hopelijk ligt hij in een kist die wel zijn maat is en niet die waarmee ze hun afscheidstour hebben gedaan. Crematie voor iedereen die niet in de kist past (Ville is te lang, Miika te dik), werd er gegrapt bij de fotosessies. Hij heeft een paar mooie platen achtergelaten, daar werd ik weer herinnerd bij het draaien van Amok.