Of het nu warm of toch weer koud buiten is, de muziek binnen is heet en vers van de pers in het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Yazz Ahmed, Clipping., Fleur De Feu, Guiltless, Herr Wade, Bianca Steck en Throwing Muses.
Jan Willem
Yazz Ahmed – A Paradise In The Hold (cd, Night Time Stories)
Met jazz heb ik een beetje een haat en liefde verhouding; ik vind het of echt tot op het bot irritant of zo verschrikkelijk mooi. In combinatie met andere genres vind ik vaker goed trouwens. Iemand die al helemaal een eigen koers vaart in deze is de Brits-Bahreinse trompettiste, vleugelhoornspeelster en componiste Yazz Ahmed (ياز أحمد). Ze heeft sinds 2011 drie albums het licht laten zien vol met eigenzinnige jazz. Ze mengt er namelijk Nordic en Arabische elementen doorheen, wat het zo anders en bijzonder maakt. Tegelijkertijd lijkt ze te leunen op de sfeervolle trompettisten van weleer. Ze is nu terug met het album A Paradise In The Hold (هناكَ ﺟﻨﺔُ في مخزن السفينة), dat 10 tracks telt van samen maar liefst 70 minuten. Ahmed (trompet, vleugelhoorn, handgeklap, stem, programmering) wordt hier omringd door allerlei gasten op basklarinet, handgeklap, vibrafoon, Fender Rhodes, marimba, piano, synthesizer, gitaar, bas, drums, percussie, viool, programmering en zang. Dat laatste, onder meer door Natacha Atlas, is een nieuw element in haar sound en past echt geweldig bij die blend van jazz, Nordic, Arabische, Sefardische en nachtelijke muziek, waaraan soms ook flamengo en drum ‘n’ bass wordt toegevoegd. Het is sfeervol, mysterieus, meeslepend, intrigerend en van een unieke schoonheid. De muziek houdt het midden tussen Miles Davis, Arooj Aftab, Natacha Atlas, Colin Stetson en Nils Petter Molvær. Veel mooier dan dat wordt het zelden.
Clipping. – Dead Channel Sky (cd, Sub Pop / Konkurrent)
In 2009 is het producersduo Clipping., bestaande uit Jonathan Snipes (Captain Ahab, Unnecessary Surgery) en William Hutson (Necklacing, Unnecessary Surgery), van start gegaan als remixproject, maar nadat rapper Daveed Diggs zich bij hen voegt, hebben ze de prefecte man om hun gedroomde mix aan stijlen vorm te geven en van woorden te voorzien. Hoewel de basis bestaat uit hip hop, laten ze ook industrial, IDM, noise, experimentele muziek, musique concrète, trap en veldopnames horen. Opvallend zijn de razendsnelle raps, die door de snelste sprinter niet in te halen zijn. Ze noemen hun stijl zelf horrorcore, wat hen in de hoek van Dälek brengt, zij het dat Clipping. echt uit andere vaatjes tapt. Hoewel beide geen lichte kost leveren. Dat geldt ook zeker voor hun nieuwe album Dead Channel Sky. Ze gaan hierop wat fragmentarisch te werk met veel intermezzo’s, waardoor ze in ruim 53 minuten maar liefst 20 tracks serveren. Verder werken ze samen met Bitpanic, Nels Cline, Tia Nomore, Cartel Madras en Aesop Rock, die weer iets extra’s toevoegen. Ze combineren nog steeds van alles met hun hip hop en soms echt razendsnelle raps, maar hebben er nu ook een flinke dosis cyberpunk en drum ‘n’ bass doorheen gegoten. Wat dat betreft passen de korte, veelal chaotische passages er ook goed bij, waarin ze ook op innovatieve wijze experimenteren. Het is minder coherent dan voorheen, maar wel zo’n avontuurlijke achtbaan geworden. En nog altijd brengen ze alle wereldproblematiek ter sprake in al hun teksten; de urgentie blijft daardoor ook huizenhoog overeind. Ze landen ergens tussen Dälek, Public Enemy, Prodigy en DJ Spooky. Ze weten hiermee weer echt iets toe te voegen aan hun toch al imponerende discografie. Echt een heerlijk meeslepend en vet album.
Fleur De Feu – Weep (cd, Pogo Records)
Keiki, Naifu, In Heaven, Nutshell, von Stroheim, Be The Hammer, Las Vegas, SLWWRMS en -wellicht de bekendste- Baby Fire zijn allemaal projecten van de veelzijdige Belgische zangeres en muzikante Dominique Van Cappellen-Waldock alias Diabolita (een naam die ze heeft dankzij Pete Simonelli van de Enablers). Ze weet dikwijls postpunk of alternatieve rock aan feminisme te koppelen, waardoor je altijd wel een zekere urgentie in de veelal duistere muziek terug hoort. Onder haar eigen naam bracht ze in 2022 het album Fleur De Feu: A Fire Ceremony, waar ze een meer persoonlijke kant van zichzelf laat horen. Overigens kan ook de muziek daar het daglicht amper verdragen, al is het allemaal meer bezinnend, sereen en mysterieus. Ze laat een haast ritueel geluid horen, dat tevens spirituele en tribale elementen bevat plus een soort oerritmes. Het levert een prachtalbum op. Nu is Fleur De Feu echt een projectnaam geworden en komt ze met het “tweede” album Weep. Dominique (zang, gitaar, loops) wordt hier vergezeld door Déhà (productie, gitaar, bas, percussie, synthesizer), Teuk Henri (gitaar), Alinovsky (percussie) en Raphaël Rastelli (gitaar, synthesizer) plus gasten op cello, lapsteel en yaylı tanbur. De sereniteit is hier wel verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een loodzwaar geluid. Toch zit er ook een spirituele reis, zij het een intense en epische, achter de 6 nummers van samen ruim 40 minuten. Meditatieve en rituele klanken geproduceerd door de traditionele instrumenten worden in drones en dark ambient mallen gegoten en daarna aangedikt met de overige instrumenten en bezwerende zang. Het is geïnspireerd door de geschriften van Owl Woman, een Cheyenne medicijnvrouw die in de 19e eeuw in de VS leefde. Maar het album is tevens een eerbetoon aan onze voorouders, aan de grootvader van Dominique, die lid was van de Ancient Order of Druids, en aan haar vader die in 2023 overleed. Het zit vol persoonlijke introspectie, maar is universeel invoelbaar en ook zo bedoeld. Je hoort echo’s van Esben And The Witch, Swans, Siouxsie & The Banshees, Chelsea Wolfe, Shannon Wright en Big Brave terug in hun geluid, zij het dat ze alles op volslagen eigengereide wijze en met de nodige bombast in weten te kleuren. Het is een album vol kracht en pracht dat vol gevoel op je inbeukt. Fenomenaal!
Guiltless – Teeth To Sky (cd, Neurot Recordings / Konkurrent)
Naast de vaak wat meer subtiele muziek, hou ik toch ook wel echt van een goede bak herrie. Josh Graham (zang, gitaar, noise), de visuele artiest van Neurosis en tevens bandlid van of betrokken bij A Storm Of Light, MGR, Battle Of Mice, Blood & Time en Red Sparowes, is vaak op fijn lawaaiige wijze bezig. Hij heeft de nieuwe band Guiltless gevormd met drummer Billy Graves, bassist Sacha Dunable (Intronaut, Anubis Rising) en gitarist Dan Hawkins. Deze is ontstaan uit een liefde voor experimentele rock, noise rock, industrial, sludge en doom. Ze brengen nu hun debuut Teeth To Sky uit op het Neurot Recordings label van Neurosis. Die laatste is ook zeker één van de invloeden, die je hier duidelijk terug hoort. Maar ze brengen veel meer, want daarnaast zitten ook Swans, Godflesh, Unsane, Ministry en Killing Joke in hun sound verweven. In 8 nummers van samen 41 minuten weten ze op krachtige wijze een diepe indruk te maken.
Herr Wade – This Is Softcore (cd. Platiruma!!!)
Het Duits-Noorse duo Herr Wade is lekker op stoom de laatste tijd en brengt het ene na het andere album van kwalitatief hoog niveau uit. Het tweetal wordt gevormd door muzikant en Platiruma!!! labelbaas Sebastian Voss (Nah…, The Fisherman And His Soul) en zijn Scandinavische collega Jørn O. Åleskjær (Sapphire & Steel, The Loch Ness Mouse). Samen vliegen ze altijd op eigenzinnige wijze indiepop en -rcok aan. Hoewel ze veelal luchtig en hoopvol klinken, zitten er genoeg boodschappen en misstanden verstopt in hun muziek. Op hun nieuwe album This Is Softcore, waar ze een dikke knipoog maken naar Pulp (This Is Hardcore, waarbij ze Jarvis ook nog noemen in “Mezzoforte”), brengen ze in 38 minuten 13 nieuwe songs, die hoofdzakelijk gaan over verval. Dat gaat van lichamelijk tot maatschappelijk verval, waar extreem rechts of mensen als Trump weer aan de macht komen of waar natuurrampen de boel overheersen. Toch proberen ze hier een draai in te vinden en niet de moed te verliezen, door moed en hoop te putten aan liefdevolle relaties om hen heen (met mensen en dieren). Dus door de melancholie heen schijnen ook wat zonnestralen. Daarbij kan je hun muziek ergens plaatsen tussen Der Plan, Pulp, Dntel, Tocotronic, Pascal Plantinga, Disco Inferno en Element Of Crime. Het gaat van schnitzelfunk via bockwurstpop naar sauerkrautrock. Nee, hoe je het ook noemt, ze brengen pakkende muziek die met een lach en een traan voor troost weet te zorgen.
Bianca Steck – The Joy Of Coincidences (cd, Unday / N.E.W.S.)
Zo nu en dan staan er weer eens van die bijzondere artiesten op. Neem bijvoorbeeld de in Barcelona geboren singer-songwriter en multi-instrumentaliste Bianca Steck, die van Britse en Duitse afkomst is en nu in Brussel woont. In 2020 verscheen er al eens een epee van haar hand, maar nu presenteert ze haar volwaardige debuut The Joy Of Coincidences. In 39 minuten levert ze 12 songs af, die zich ergens tussen folk, neoklassiek en pop ophouden. Bianca brengt naast zang en koorzang ook piano, synthesizers, omnichord, drummachine, klarinet en klassieke gitaar. Daarbij mag ze hier nog rekenen op gastmuzikanten die drums, elektrische bas, contrabas, gitaar, pedal steel, harp, cello, vleugelhoorn en saxofoon brengen. Onder hen ook eenmaal de geweldige Hania Rani. Hieraan kan je de klassieke aanpak al aflezen, al weet ze dit tot met folk geïnfecteerde pop en avantpop om te smeden. De songs bestaan uit verhalen en observaties van onze samenleving en omgeving, met de daaraan gerelateerde gevoelens en reflecties op de mensheid, om zo de realiteit beter te kinnen duiden. Het levert een uiterst melancholisch, dromerig en intiem geheel op, waarbij Bianca je weet de je even uit de realiteit te nemen en mee te voeren naar haar eigen geschapen parallelle wereld. Deze heeft ze bekleed met een fluweelzachte ondergrond, die rijkelijk maar subtiel voorzien wordt van breekbare, parelachtige details en stemmige klanken. Haar licht geknepen maar wonderschone zang gidst je door dit alles heen. Ze ziet toevalligheden als kleine en speelse onderbrekingen van onze dagelijkse beslommeringen, van het leven. We leven in extreem onzekere tijden waarin veel zorgen over onze geest heersen en er een soort luchthartigheid nodig is om vooruit te komen, om te overleven. Je kunt haar ergens tussen CocoRosie, Wysteria, Ivy Falls, My Brightest Diamond Stina Nordenstam, Björk en Agnes Obel plaatsen. Een biologerend album vol bezinning, schoonheid, troost en contemplatie. Wat een ongelooflijk droomdebuut!
Throwing Muses – Moonlight Concesions (Fire / Konkurrent)
Al 44 jaar maken de Throwing Muses onder de bezielende leiding van Kristin Hersh (50 Foot Wave) het verschil met hun eigenzinnige indierock-geluid, waarvan de albums in het begin voornamelijk op mijn toen zo geliefde 4AD label uitgebracht werden. De laatste jaren verschijnen de albums meestal met behoorlijke tussenpozen, maar ze blijven op hoog niveau muziek maken, waarbij ze hun stempel keer op keer weten te drukken. Naast Hersh (zang, gitaar) bestaat de band tegenwoordig uit vaste kracht en drummer David Narcizo (Lakuna) en 50 Foot Wave bassist Bernard George. Nu is er na vijf jaar weer het nieuwe album Moonlihjt Concessions, waarbij ze mogen rekenen op de hulp van cellist Pete Harvey. Ze brengen hier in een half uur tijd 9 nieuwe tracks, waarbij ze terugkeren naar de basis en eigenlijk ook hun vroegere sound. Songs die oprecht en uit het leven gegrepen zijn en op vertrouwde wijze weer onder je huid weten te kruipen. De cello vormt een fraaie toevoeging en accentueert de melancholische kant van hun muziek. Het levert een prachtalbum op, die je -ondanks dat hun discografie geen zwakke albums kent- tot één van hun betere mag rekenen.