Een emancipatiegolf in Den Haag! Ach de Subjectivisten, tegenwoordig allemaal mannen, werken al jaren van huis uit om dichter bij hun kinderen dan wel geliefden te zijn. O ja en omdat we bang zijn op onze bek geramd te worden. Ook recht in het gezicht zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: The Knife In Collaboration With Mt. Sims And Planningtorock, Erland And The Carnival, Sone Institute, Simon Scott, Midlake, Lyle Lovett, Travis Dickerson, Buckethead en Derek Bailey. En keken naar: de schaduwzijde van een emoe.
The Knife In Collaboration With Mt. Sims And Planningtorock – Tomorrow, In A Year (2cd, Rabid/Brille)
Eén van de meest merkwaardige, opmerkelijke en bijzondere releases die 2010 gaat voortbrengen denk ik zo. De groepen brengen op aangeven van The Knife samen een opera over het werk van Darwin ten gehore. Dit in opdracht van de Deense theatergroep Hotel Pro Forma. Ze maken hierbij zeer experimentele elektronische muziek die langzaam evolueert naar een soort Philip Glass-achtige opera met elektronica. Hiervoor trekken ze onder meer mezzosopraan Kristina Wahlin aan, die regelmatig de creaties voorziet van haar prachtige zang. Naarmate de dubbel cd vordert komen er ook steeds meer Knife-achtige nummers bovendwarrelen, maar dan met die typische desolaatheid van Fever Ray. Het is een bevreemdende combinatie van stem en geluid en van muziek en geen muziek, die als een complexe DNA-keten in elkaar grijpt. Pas op de tweede cd zit je iets gemakkelijker op je stoel, maar het blijft een wonderlijk hoorspel gehuld in een surrealistische atmosfeer. Biologerend in alle opzichten.
THE KNIFE
Posted using ShareThis
Erland And The Carnival – E&TC (cd, Full Time Hobby)
Een opmerkelijk project dat folk, folkrock, indie, psychedelica, vluchtige noise en experimentele muziek op een pakkende en dikwijls opzwepende wijze weet te combineren. Ondanks het veelal uptempo gebeuren is het debuut ook zeer droefgeestig te noemen. De leden hebben een divers verleden, van The Verve, Blur en The Good The Bad & The Queen tot The Fireman, The Orb en The Cult. The Decemberists, Ze lijken ook wel bekende riedels uit de popgeschiedenis aan te halen, maar plaatsen dat altijd in hun eigenzinnige kader. Daarbij trekken ze naast de catchy zang ook orgels, gitaren, blazers, drums, samples en handgeklap uit de kast. Denk aan een beklijvende mix van Inspiral Carpets, The Cure, The Doors, The Last Shadow Puppets, Get Well Soon, Fairport Convention, Cardiacs. Tapes ‘N’ Tapes en Blur. Bijzonder ontwapend en sterk debuut.
Luister Online bij Myspace:
Trouble In Mind / Was You Ever See / My Name Is Carnival
Sone Institute– Curious Memories(cd, Front & Follow)
Sone Institute is het geesteskind van de Brit Roman Bezdyk. Hij maakt een soort gesamplede realiteit van klassiek, rock in opposition, folk, plunderphonics en pak hem beet Iranese muziek uit de jaren 70. Dat levert een mysterieus geluid op, waar je moeilijk de vinger op kunt leggen. Het zijn surrealistische dromen, waar je tot de verbeelding sprekende klanklandschappen vindt die je fantasie te boven gaan. Het beste is om deze verrassende muziek hieronder gewoon zelf even te luisteren. De titel van de cd is in ieder geval zeer treffend.
Luister Online bij Myspace:
Inter Asylum / On Tree Hill / Lazy London Ways / Tea For Four / Dark Forest / French Woods
Simon Scott– Nivalis(mcd, Secret Furry Hole)
Toen Slowdive in 1995 een heel andere, meer elektronische en vooral interessante wending ging maken viel de band uiteen. Kopstukken Neil Halstead en zangeres Rachel Goswell kiezen beide voor een meer gezapige singer-songwritercarrière. Alleen ex-drummer Simon Scott is verder gegaan in de elektronische hoek met zijn Kesh label. Hij heeft vorig jaar zelf ook eindelijk een prachtig debuut, Navigare, afgeleverd op het prestigieuze Miasmah label. Hierop maakt hij een zeer tot de verbeelding sprekende mengelmoes van duistere drones, ambient, droompop en neoklassiek die als een zwarte donderwolk over je heen drijft. Hij wordt vergezeld door Rafael Anton Irisarri, Jasper TX, Andreas Tillander en Moskitoo. IJzersterk album dat nu een klein vervolg krijgt op het altijd innemende Secret Furry Hole label. De mini Nivalis bestaat uit één lange track van 16 minuten, die bestaat uit zachte drones, subtiele glitches en gruizige ambient met hier en der stemflarden. Het bezwerende geheel houdt het midden tussen Fennesz, Leyland Kirby, Machinefabriek, Jasper TX, Slowdive en Labradford. Niet verkeerd, maar veel te kort natuurlijk. De cd zit overigens in een uiterst vernuftig gevouwen verpakking. Ik heb zo’n idee dat de naam Simon Scott nog vaak de revue zal passeren.
Luister Online:
Nivalis (fragment)
Midlake – The Courage Of Others
Kun je zwijgen over de nummer 1 van je jaarlijstje. Van 2006, in dit geval. Toch maar niet dan. Extreem korte samenvatting van mijn gedachten: valt me reuze mee, dit heeft iets verslavends, nu wordt het irritant slepend, valt me toch wat tegen. The Courage Of Others is een gevalletje jammer, ik krijg eigenlijk wel medelijden met de mannen van Midlake. Misschien hadden ze eerder met de opvolger van sleeper hit The Trials Of Van Occupanther moeten komen. Ze hadden de torenhoge, misschien wel oneerlijke verwachtingen te snel af moeten zijn. Met The Courage of Others zijn ze terug op aarde na een album waar alles op zijn plaats viel. Veertig minuten kabbelende folkrock. Er is al veel geschreven over de Britse folk-invloeden, maar zoveel anders klinkt dit album echt niet. Alleen de sprankeling ontbreekt. Nu zitten we met elf nummers waar de (vaak getokkelde) intro's vaak nog wat beloven, maar de middenpassages stuk voor stuk teleurstellen. Het wordt na een tijdje komisch, maar de coda's (terug naar het intro zeg maar) zijn vaak weer wel ok. Toch wil het vooral instrumentaal nergens spetteren, een nummer als Bring Down komt inderdaad niet van de grond, om het maar quasi-grappig te zeggen. In combinatie met The Horn wat erop volgt het dieptepunt. Er is elders wel geklaagd over de vocalen van Tim Smith, maar dat is wat mij betreft nu net het beste aspect. Ja, ze zijn wat vlak, maar ik zong toch weer snel mee. Stiekem toch genoeg variatie in kleine stembuiginkjes. Mooiste liedje is het ultrakorte Fortune, wat vrij abrupt en misschien wel te snel eindigt. Waarom komt juist daar dat Richard Thompson-patroontje uit het intro niet terug!? Wel heel mooi, Smith mompelend als overal: 'On with the laughter when the work is done. It is what it is.' Die laatste vijf woorden zijn voor mij het moment van het album.
Lyle Lovett – Natural Forces
De rest van het album deed me weinig, maar het simpele drie minuten-pareltje Empty Blue Shoes moet even worden genoemd als liedje van de week. Contrabas, de slidegitaar jankt van pieeeeeuw en een klare piano. Slepen en slijpen. 'And that girl with the face of an angel, she's the girl with the face that it's a loooooong gone'.
Travis Dickerson Iconology
Buckethead Shadows Between The Sky
Het werk dat Buckethead met Travis Dickerson opneemt klinkt altijd gezellig maar soms net iets te vrijblijvend om voor mensen die er niet bijzaten in het oefenhok heel interessant te zijn. Nooit echt vervelend, maar het vlamt ook niet heel erg. Zelfs niet de platen onder de naam Thanatopsis, wat toch al weer meer uitgewerkt is dan bijvoorbeeld Gorgone. Dickersons soloplaat was daarom geen hoge op de prioriteitenlijst, maar in een deal met Shadows Between The Sky ben ik er toch voor gezwicht en heb er geen spijt van. Hoewel het erg op Thanatopsis lijkt lijkt er toch meer focus te zijn. Bovendien is de spelvreugde – en het vioolspel van Scarlet Rivera in het bijzonder – zodanig dat het best een leuk plaatje is. De vorige twee soloplaten van Buckethead waren experimenteel van aard, alsof hij in protools een willekeurige berg riffs en beats had zitten 'Frankensteinen' tot nummers. Het leven wilde er helaas toch niet echt inkomen. De conventionele manier van werken op Shadows … is weer een verademing in ieder geval en bovendien ook lekker mellow, denk bijvoorbeeld aan Population Override. Toch heeft elke plaat weer een ander karakter en het is ook een flinke sprong van de spervuren van noten van vroeger naast het uiterst beheerste van een nummer als Inward Journey. Zo blijft Bucket vanuit de luwte (de spotlights hoeven van hem duidelijk niet meer, na het avontuur met Guns 'n' Roses) eindeloos schaven aan zijn skills en nieuwe richtingen uitproberen, en dat blijft uiterst sympathiek.
Derek Bailey Standards
Derek Bailey Ballads
Dan de man die Buckethead tot een muziek carrière aanzette. Na een zogenaamde "Company" week in 1991 kwam Buckethead terug met een ambitie in de muziek, naar verluidt belde zijn moeder prompt op om te vragen wat hij met haar zoon gedaan had. Bailey kwam een heel eind en op geheel eigen voorwaarden, dus in die zin wellicht nog steeds een voorbeeld. Het duurde even, maar ik begin 'em langzaamaan steeds beter te voelen. Non-idiomatisch is leuk, maar je moet als luisteraar toch wel iets meer moeite doen om de muzikaal 'gesprokene' te leren verstaan. Deze twee platen zijn eigenlijk ook wel zijn meest toegankelijke. Ooit ontstaan uit het absurde idee van John Zorn om de goede man eens echte liedjes, standards zelfs, te laten spelen op de net aangeschafte gitaar. Of eigenlijk: herinterpreteren, want gewoon een liedje spelen zit er na al die jaren niet meer in en was natuurlijk ook niet zo interessant geweest. Nu heb heb je wat houvast door de conventionele akkoorden en flarden melodie in het nogal hermetische spel van Bailey. Standards is eigenlijk de eerste poging die op de plank bleef staan toen Bailey zich bedacht en een nieuwe, bondiger, versie opstuurde naar de Tzadikburelen. Posthuum is de eerste opzet alsnog uitgebracht en vormt een interessante toevoeging, zoals door David Sylvian uitgebrachte To Play: The Blemish Sessions dat ook was. Hij speelde tenslotte altijd evenveel in the moment, of de (spreekwoordelijke) tapes nu wel of niet meeliepen, dus elke aangeslagen noot is feitelijk een uitvoering en elke demo dus een plaat.