Bij het onderzoek naar schaliegas schijnen ze niet diep genoeg gegraven te hebben. Wel nemen we een lekkere duik in het diepe met onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: *AR, Bruno Bavota, The Cakekitchen, Darkside, Jóhann Jóhannsson, Moddi, Mutation, People Like Us, The Residents/ The Delta Nudes, Jesse Woods, Xiu Xiu, Various: 15 Shades Of White, Various: SMM – Opiate, Minyeshu, Argatu’, Nekropsi en Fairuz Derin Bulut.
*AR – Succession/ Echoless (cd/ download, Corbel Stone Press)
Richard Skelton (A Broken Consort, Carousell, Heidika, Riftmusic, Harlassen, Clouwbeck) heeft in feite maar één cellodrone-sound in huis. Hij speelt vooral met de emoties en heel subtiele variaties in de klank, hetgeen prachtige releases (mede door de wonderschone verpakkingen) heeft opgeleverd. Vluchtig en soms ook vaker beluisterd is het op een gegeven moment allemaal wat 
eenvormig. Anders is dat met *AR, dat hij er samen met Autumn (Grieve) Richardson (solo, Orchestra Noir) op na houdt. Zij zorgt op de bekende klanken van Skelton voor heerlijk etherische zang, die versmelt met de cellodrones. En dan heb je ineens 4 langgerekte schitterende en adembenemende stukken. Dat mogen ze vaker doen! Als bonus krijg je er de 2 nummers tellende Echoless bij als download. Daarop leveren ze maar liefst 40 minuten meer van dit moois. Het is al met al een overdonderend en zeer overtuigend geheel geworden.
Bruno Bavota – La Casa Sulla Luna (cd, Lizard)
De laatste tijd wordt je doodgegooid met gekwelde pianisten, al dan niet hijgend boven hun piano verpakt in wattenstaafjes en dergelijke. Maar er zijn ook pianisten die gewoon laten horen te kunnen spelen en ook daarmee weten te emotioneren. Zo’n pianist is de Italiaan Bruno Bavota. Eind april zal zijn derde cd het licht zien, maar afgelopen jaar heeft hij nog La Casa Sulla Luna uitgebracht. Concrete, krachtige pianoklanken die op de juiste momenten fraaie bijval krijgen van muzikanten op cello en viool. Hij beweegt zich ergens tussen Wim Mertens, Philip Glass, Ludovico Einaudi, Library Tapes, Max Richter en Fabrizio Paterlini in. Krachtige en tegelijkertijd gevoelige schoonheid.
The Cakekitchen – Calm Before The Storm (cd, Eggbox)
De Nieuw-Zeelandse muzikant Graeme Jefferies draait al meer dan 25 jaar mee in de muziekindustrie. Hij begint zijn muzikale carrière met zijn broer Peter in de band Nocturnal Projections, dat uiteindelijk opgaat in het legendarische en invloedrijke This Kind Of Punishment. Eind jaren tachtig gaan de broers hun eigen muzikale pad bewandelen. Peter Jefferies solo en in projecten als 2 Foot Flame en Cyclobs. Graeme brengt eerst de soloplaat Messages For The Cakekitchen voordat hij in zijn volgende indrukwekkende avontuur stapt. Dat avontuur start begin jaren negentig en heet The Cakekitchen, waarmee hij herfstachtige singer/songwriter- en rockmuziek maakt. Zijn mooi gebroken, zware zang geeft de muziek altijd een bijzonder en typisch geluid mee. De laatste jaren is het steeds meer een soloproject geworden met wisselende gastbijdragen, onder meer van leden van The Notwist. Hij presenteerde eerder afgelopen jaar zijn veertiende cd Calm Before The Storm. Hij brengt een stemmige mix van Americana, singer-songwritermuziek, blues, postrock en meer dan ooit speelse experimenten. De nachtelijke, maar niet sombere sfeer die hij hier neerzet is volslagen uniek te noemen. Je komt ergens uit tussen Tom Waits, Alex Chilton, Syd Barret, Smog, Sodastream, The Dirty Three en Mark Lanegan, al past niets helemaal. Een heerlijk gloedvol album!
Darkside – Psychic (cd, Other People/ Matador)
Ook zo’n album dat ik over het hoofd gezien heb afgelopen jaar, maar in diverse jaarlijstjes op zag duiken. Dit samenwerkingsverband tussen Nicolas Jaar, die in 2011 hoge ogen gooit met Space Is Only Noise, en multi-instrumentalist Dave Harrington. Jaar neemt de zang en wat elektronica voor zijn rekening, terwijl Harrington zorg draagt voor gitaar, bas, orgel, electrische piano, synthesizers, klarinet, drummachine, percussie, elektronica en effecten. Het levert heerlijk downtempo muziek op, die ergens tussen avant-garde, dub, dubstep en experimentele muziek uitkomt. Dat alles wordt met enige regelmaat gelardeerd met Jaar’s hoge stem. Ze belanden ergens in het midden van The xx, Forest Swords, Talking Heads, Arthur Russell, LCD Soundsystem en Nicolas Jaar zelf. Een uiterst intrigerend en mysterieus debuut, met vele belachelijk mooie momenten.
Jóhann Jóhannsson – Prisoners (cd, Watertower Music)
Eén van de allermooiste soundtracks van vorig jaar komt van deze IJslandse componist, die een jaar eerder ook al hoge ogen gooit met Free The Mind en Copenhagen Dreams. Hoewel je misschien ook wel eens uitkijkt naar een echt nieuw album van deze geweldige artiest, doen zijn soundtracks over het algemeen niet onder voor het reguliere werk. Dat is zeker op deze cd zo. Hij brengt heerlijk droefgeestig neoklassiek gevuld met drones en ambient, die weliswaar filmisch is, maar ook zonder beelden voor de nodige kippenvel zorgt en huizenhoog overeind blijft. De atmosfeer is bijzonder duister en grijpt je naar de keel. Het is een hybride van Max Richter, Ólafur Arnalds, Sylvain Chauveau en SPK geworden, gemaakt in het pikkedonker. Overweldigende muziek!
Moddi – Set The House On Fire (cd, Propeller)
De Noorse singer/songwriter Pål Moddi Knutsen, als muzikant kortweg Moddi, debuteert in 2010 met zijn adembenemende debuut Floriography, waar ook folk en neoklassieke muziek terug te vinden zijn. Hij kondigt ook aan geen muziek meer te willen maken hierna, waardoor ik hem ook totaal uit het oog verlies. Zeg maar nee, dan krijg je er twee. Hij brengt afgelopen jaar namelijk maar liefst 2 albums uit. De eerste daarvan is Set The House On Fire. Hierop brengt hij weer zinnenstrelende pracht met zijn breekbare fluisterzang, die een mengelmoes van Al Stewart, Lost In The Trees, Sodastream en Nick Drake is, aangedikt met indie- en krautrock. Zijn fraaie muziek wordt prachtig ingekleurd door gasten op cello, altviool, viool, zang, Hammond orgel, piano, (contra)bas, klarinet, drums, wurlitzer en gitaar. Mochten de leden van Can op hun meest gevoelige momenten ooit singer-songwritermuziek gaan maken, dan zouden ze aardig in de richting komen van Moddi. Voor de rest blijven de eerder genoemde referenties ook overeind, wellicht nog aangevuld met My Brightest Diamond, Fink en Sufjan Stevens. Moddi is één van die openbaringen die de muziekjacht zo fijn maken.
Mutation – Error 500 (cd, Ipecac)
Mutation is een ware superband van Shane Embury (Napalm Death), Ginger Wildheart (The Wildhearts) en Jon Poole (Cardiacs, The Wildhearts), die hier met Mark E Smith (The Fall), Merzbow, Denzel (Young Legionnaire), Rich Jones (Amen/Black Halos) en Chris Catalyst (Eureka Machines, Sisters of Mercy) en Hawk Eyes hun debuut Error 500 presenteren. Ze brengen extreme muziek waarmee ze diverse grenzen en geluidsmuren omver lijken te willen werpen. De muziek bestaat uit een kruisbestuiving van grindcore, noise, avant-rock, death metal en prog rock. In eerste instantie is het een gewelddadige sound, die eerder raakvlakken heeft met Napalm Death, Brutal Juice en Today Is The Day, maar ze hebben daarnaast ook de prettig gesto
orde wendingen en souplesse van een band als de Cardiacs en de kakofonische prog rock van The Mars Volta. Het is een waanzinnig opzwepende en lawaaiig geheel geworden, waarbij je adrenaline een flinke boost krijgt. Daarnaast sta je met de mond open je te verbazen over de energie, virtuositeit en variatie die de groep hier in razend tempo laat horen. \M/agistraal!
People Like Us – Don’t Think Right, It’s All Twice (cd, Cutting Hedge)
Vanuit de filosofie dat elk geluid al wel eens eerder is geproduceerd, mag je deze ook inzetten om je eigen creaties mee te fabriceren. Dit is de sterke overtuiging van de zogeheten “plunderphonics”-artiesten. De Britse Vicki Bennett weet hiermee al zo’n 22 jaar sterke releases mee te fabriceren. Hierbij plukt ze haar geluiden van de Teletubbies tot de meest gerenommeerde artiesten. Iets dat haar collega’s van Public Works aka The tape-beatles ook op sterke wijze deden. Op deze nieuwe cd put ze haar inspiratie uit de jaren 60 en 70 en dan met name de soul, crooner en r&b van weleer. Onder meer Elvis, The Beatles en Frank Sinatra worden hier gesampled, maar ook diverse soullegendes passeren de revue. Dit weet ze fraai te incorporeren in haar elektronische composities. Het is een kerstalbum, maar dan zonder een boom, de tierlantijnen en dergelijke. Toch past het prima in de winterse sfeer en knappert haar muziek als een volwassen haardvuur, maar dan zonder de kunstmatige gezelligheid die rond de donkere dagen ontstaat. Bekende, oude thema’s die een modern, uitdagend en speels jasje krijgen. Wel opvallend dat er uitgerekend van deze cd geen track online te vinden is.
The Residents – Mush-room (cd, The Cryptic Corporation)
The Residents Present The Delta Nudes – Greates Hiss (cd, The Cryptic Corporation)
Sinds de namen achter de oogbollen bekend zijn (een grote groep mensen wist inmiddels wel wie erachter schuil gingen) is de mysterieuze saus vreemd genoeg toch niet verdwenen. Ze zijn doordat veel van hun handel via ebay verkocht wordt soms wel lastig te volgen nu. Blijkt hun nieuwste worp Mush-room gewoon via de reguliere kanalen verkrijgbaar te zijn. Ik zit denk ik zo rond de 90 cd’s van hen zit, maar vervelen doen ze nooit. Het is bijna een religie geworden. Ditmaal brengen ze een uiterst avant-gardistisch maar goed te volgen werk, dat een soundtrack is voor de performance van Grace Ellen Barkley & Needcompany. Een soort Tuxedomoon met die typische Residents-klanken, die niet echt goed onder woorden te brengen vallen. Er passeren wel wat oudere thema’s van hen de revue, maar daar overheen gieten ze veel nieuwigheden, die ook deze release weer meer dan de moeite waard maken. Ze zijn gewoonweg uniek en dat is na ruim 40 jaar toch een groot goed. Er duiken zelfs drum ’n bass, jazz, neoklassiek, wereldmuziek en musique concrète-achtige stukken op in de muziek. Je kan veel zeggen over The Residents, behalve dat ze voorspelbaar zijn. Het is voor hun doen ook echt een totaal ander album geworden. Een geweldig nieuw werk van deze legendarische (helden)band!
Foo Foo Heads, Arf & Omega, The College Walkers, Ivory & The Braineaters, The Singing Lawnchairs en Sonidos De La Noche zijn gebruikte aliassen van The Residents (leden). Sebastian wees in week 52 me nog even op The Delta Nudes. En terecht! Het zijn The Residents in hun embryonale stadium, zo rond 1969 (toen ik bijna zelf een embryo was). Al de muziek en non-muziek is lekker dwars, chaotisch en toch zeer vermakelijk. Rudimentaire songs die een soort lo-fi hybride van folk, avant-garde, hoorspel en no wave vormen, van volslagen rommelige stukken naar fraai gezongen muziek. Voor The Resident liefhebber en kenner, van met name Santa Dog en The Third Reich ‘N’ Roll, zal dit geen onbekend terrein zijn. Een fijne must have voor de fans.
Jesse Woods – Get Your Burdens Lifted (cd, Guns In The Sun)
Hoe dat precies werkt met de wetten van de muziek weet ik niet. Daar waar ik de laatste van Bill Callahan te oubollig vind, vind ik dat bij een Jesse Woods weer een kracht. Misschien omdat er bij hem hoop aan de horizon gloort? Of dat je de stranden, surfers, Beach Boys en meisjes met wapperende haren voor je ziet? Het is allemaal lekker melancholisch, maar niet terneergeslagen. Daarbij beschikt Woods over een fraai tijdloos stemgeluid en onderscheidt zich zo van al die (te) hoog zingende collega’s. Niet alles is even goed, maar als het raak is, zijn het ook meteen dikke voltreffers. Hij begeleid zichzelf op piano, gitaar, bas, dobro en keyboard en wordt door 6 muzikanten bijgestaan op cello, viool, pedal steel, contrabas, drums, elektrische piano en bas. Een veelbelovend album, dat slechts een klein half uur duurt.
Xiu Xiu – Nina (cd, Graveface)
Jamie Stewart’s Xiu Xiu is al bijna 11 jaar actief een heerlijk vreemde eend in de bijt. Hij en een steeds wisselende bandbezetting bestoken de wereld met een eigenzinnige mix van pop, rock, disco, avant-garde en experimentele muziek. Zijn enigszins hoge, soms neigend naar het prettig valse stem speelt daarbij een grote rol. Ook is Jamie te vinden in de projecten XXL (met de band Larsen), Former Ghosts (met Zola Jesus), Teen Plaque (met Tim The Mute) en Blue Water White Death (met Jonathan Meiburg), de band 7 Year Rabbit Cycle en brengt ook met Eugene S. Robinson een cd uit. Hij heeft met Xiu Xiu al acht albums afgeleverd. Hij gewerkt met uiteenlopende artiesten als Grouper, Carla Bozulich, Devendra Banhart, John Dieterich (Deerhoof), Ches Smith (Mr. Bungle, John Zorn, 7 Year Rabbit Cycle, Marc Ribot, Terry Riley) en My Brightest Diamond. Afgelopen jaar verschijnt het album Nina, die even buiten mijn radar is gevallen. Hierop brengt hij met gerenommeerde muzikanten als Ches Smith, Tim Berne, Tony Malaby, Mary Halvorson en Andrea Parkins een eerbetoon aan Nina Simone. Elf van haar songs worden op fenomenale en typisch Xiu Xiu-achtige wijze gecoverd. Haar originelen vinden nu fraai onderdak in een mix van jazz, avant-garde en experimentele muziek begeleid door de welbekende wiebelstem van Stewart. Een geweldige en bovenal orginele tribute. Binnenkort verschijnt het echt nieuwe album Angel Guts: Red Classroom.
Various Artists: 15 Shades Of White (cd, Dromarivm)
Er zijn al bijna net zoveel woorden voor Eskimo (inuit, kalaallit, yupik, Native Alaskans) als zijn woorden over sneeuw hebben. Ik vermoed dat de titel van deze verzamel cd daarnaar verwijst, plus het feit dat de 15 tracks allen een eigen winterse atmosfeer uitademen. Dat is namelijk het thema van deze cd. Winterse pracht versmolten tot neoklassiek, drones, dark ambient en licht experimentele muziek. En daarvoor heeft het Russische dronarivm label bepaald niet de minste artiesten weten te strikken. Anne Chris Bakker, Talvihorros, Kreng, Ben Lukas Boysen, Aaron Martin & Christoph Berg, Sophie Hutchings & Peter Hollo, Jacaszek (gemixt door Pleq), Marsen Jules, Ian Hawgood & The Green Kingdom, Orla Wren, Kaboom Karavan, Marcus Fjellström, Strië, The Frozen Vaults en Olan Mill zijn namelijk de artiesten die hier voor een prachtige sneeuwpartij zorgen. Online kan je nog de extra tracks van Tobias Hellkvist en Zvuku downloaden. Schoon en verstild als pas gevallen sneeuw!
Various Artists: SMM – Opiate (cd, Ghostly International)
Het Ghostly label wil met SMM een explorerende serie neerzetten, die de toon aangeeft binnen de huidige neoklassieke, drone en elektronische muziek. Dat levert in 2011 al de uiterst biologerende verzamelaar SMM – Context op met namen die ertoe doen (klik maar op de link om overtuigd te raken). Deel twee Opiate gaat verder met interessante artiesten die in dat eerder geschepte kader passen. Je krijgt prachtig exclusieve tracks van Simon Scott, A Winged Victory For The Sullen, Celer, Black Swan, Jim Hayes, EN, Pjusk, Fieldhead en Noveller. Allen brengen ze overrompelend mooie muziek die het verschil weet te maken. Dit is zo’n toonaangevende compilatie die daadwerkelijk echt iets toevoegt. Bijzonder mooi!
Luister Online:
Various Artists: SMM – Opiate (album)
Minyeshu Black Ink
Loop je op een Israëlische site een Ethiopisch plaatje tegen ’t lijf, blijkt het gewoon uit Nederland te komen, Woensel zelfs. Maakt niet uit en ook haar associatie met Marco Borsato is te vergeven want Black Ink bevat pittige, moderne Ethio-pop. De James Brown-groove in opener Kare deed me in ieder geval gelijk de oren spitsen. Verschillende Ethiopische tradities worden behandeld (dus niet alleen die typische toonladders die nog steeds hip zijn) in gekruide arrangementen ver van Buddhabarbraafheid maar ook van de casio’s als je soms wel uit Ethiopië zelf hoort.
Culese din Cartier prezintă Argatu’ Volumul II
Argatu’ is de beatbakker van de Roemeense rapcrew Subcarpați en hij bracht al eerder een mixtape uit. Daar was ie er nog niet helemaal, in ieder geval deed het me minder dan zijn werk op het moederschip met rapper Bean. Het tweede volume met kaval plus vette beats grijpt me echter meteen. Je kan ’m downloaden van de Subcarpați-site maar ik heb de titels braaf over getikt en in de mp3’s toegevoegd in dit pakketje, cu plăcere!
Nekropsi Aylık
Fairuz Derin Bulut Patlantis
Ik dacht even dat Nekropsi was opgeheven omdat de bandleden een album met Kök hadden gemaakt, maar er blijkt een project te zijn geweest waar deze band elke maand een nummer via Bandcamp hebben uitgebracht. En nu dus een digitaal album met de titel ‚maandelijks’. De benadering is wat minder hoekig, subtieler dan het vorige album uit 2005. Gebleven zijn de geraffineerde ritmes en de sporadische vocalen zijn nog het soort woordspelletjes zoals ze op het vorige album ook aanwezig waren. Fairuz Derin Bulut bestaat ook alweer een hele tijd maar heel veel albums maakten ze niet. Hun eerbetoon aan arabeskcomponist Ali Tekintüre was een fijn album, maar op opvolger Patlantis gaan ze voor een stuk minder bombastisch geluid. Dit album ligt meer in lijn met de Anadolu Rock van eind jaren zestig en de jaren zeventig. Met een klein beetje reggae (zoals Babana Anlatma, „niet aan je vader vertellen”, volgens mij).
Comments
comments
