[cd, Tough Love/Konkurrent]
In de tijd dat mijn muzikale passie echt begint te groeien, ben ik vooral fan van harde gitaarbands met zang. Van new wave en dergelijke houd ik overigens dan ook al, maar een voor een flinke bak herrie mocht je me toentertijd echt wakker maken. Denk daarbij over verschillende decennia uitgespreid aan Minor Threat, Nomeansno, Fugazi, Further, The Ex, Unsane, Big Black, Unwound, Trumans Water, Scratch Acid, Dead Kennedys, Brutal Juice, Crain, The Jesus Lizard, Godheadsilo en ga zo maar door. Veel straight edge bands ook dus. De rest is later pas gekomen. Maar nog altijd kan ik intens genieten van bands die dat gevoel van dergelijke groepen naar boven weet te halen. Het is een zeldzaamheid geworden, want alles lijkt subtieler, gevoeliger en minder heftig te moeten. Ook mooi, maar als dan ineens het debuut Eighteen Hours Of Static van Big Ups op de mat ploft, dan herleven oude tijden in het hier en nu.
Dit viertal uit New York bestaat uit Brendan Finn, Joe Galarraga, Amar Lal en Carlos Salguero Jr. Ze brengen dezelfde energie van weleer, maar dan op moderne wijze bereid. Alle adrenalinereceptoren blijken bij mij nog intact, hetgeen een geweldig gevoel geeft. Ze brengen een recht voor je raap en uiterst dynamische mix van hardcore, punk, noise, metal en postrock, die niet alleen ontzettend lekker is maar ook nog eens steengoed en vol (maniakale) overgave gebracht wordt. Zo klinkt muziek in de pure essentie. Rauw, pakkend, puntig en barstensvol energie. Je hoort grofweg een dwarsdoorsnede van de bovengenoemde bands hierin terug en dat is echt wel een erelijst. Big Ups draait er de hand niet voor om. Een waarschuwing geldt wel: deze plaat kan uw rijgedrag ernstig beïnvloeden. De groep brengt 11 korte nummers, die amper de 28 minuten halen. Maar bij een energiepil ga je toch ook niet zeuren over het aantal milligrammen? Het gaat om het effect en dat is in dit geval gigantisch. De eerste sensatie van 2014?
door Jan Willem Broek