Uit de Detroit Free Press van maandag 30 juni 1969:
Een krantenbericht dat vele vragen oproept. Of Oliver Stone nog samenzweringsfilms maakt, bijvoorbeeld. Of afleveringen van CSI Detroit. Hoe het zat met de zwemlessen voor diploma A, B en C in Alabama. Met de grens tussen de U.S.A. en Canada bij Sandwich Island. En met de bijverdiensten van de kustwacht. In wat voor sloep Shorty en zijn anonieme vriend zaten. En natuurlijk over het niet onaanzienlijke verschil tussen wél of geen vrachtschip.
Shorty Long was 29 jaar toen hij verdronk. Een jaar voor zijn dood was zijn single Here Comes the Judge als eerste van een rits Judge-gerelateerde liedjes uit dat jaar gestrand op nummer 8 in de Billboard Hot 100. (Op nummer 1 stond Herb Alpert met een zouteloos zeiknummer (zoek het niet op!) en op 2 stonden Cliff Nobles & Co. met Veronica herkenningstune The Horse. Dat succes probeerden ze later te consolideren met hún rechternummer: Judge Baby, I’m Back. Maar daarover meer in deel 3.)
Here Comes the Judge was de grootste hit van Shorty tot dan toe. Terecht ook. Eerdere singles die niet direct in de vergetelheid verdwenen zoals Devil With the Blue Dress en Function at the Junction laten horen dat Shorty mooi kon zingen, maar dit is andere koek. Vanaf de eerste het moment dat de bas en achtergrondkoortje het liedje geopend verklaren is het tweeëneenhalve minuut lang onweerstaanbaar meeswingen. Het nummer volgt hetzelfde stramien als dat van Pigmeat Markham (of is het andersom?), waarbij de flauwe grappen hier zo strak worden ingepakt door de ritmesectie dat er geen vaart verloren wordt tot de fade out inzet en de menigte op de dansvloer de spieren even rust kan gunnen. Pfff!