NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
LAVALU – Earthbound (cd, Solid Keys Records)
De vrouwelijke hand in de muziek wordt nog wel eens gemist, al heb ik veel vrouwelijke artiesten in de kast staan, omdat de vrouwelijke stem mij vaker raakt en gewoon dikwijls ook andere snaren. Maar ook in de elektronica hoor je goed het verschil tussen bijvoorbeeld Andrea Parker of Autechre. De Nederlandse zangeres, pianiste en actrice Marielle Woltring, die overigens in de VS is geboren, draagt met haar project LAVALU al sinds 2004 bij aan het vrouwelijk schoon in de muziek en heeft dat ook als doel gesteld. Na twee albums, Hope Or Liquid Courage (2009) en Fighting Wildfires (2013), start ze in 2017 haar zogeheten “Rise”-trilogie met het prachtige album Solitary High, dat met het minstens zo mooie Midair (2019) een vervolg krijgt. Ze is tevens autodidact componiste en arrangeur en schreef onder meer muziek voor het Residentie Orkest (Den Haag), Noord Nederlands Orkest (Groningen), Het Gelders Orkest (Arnhem) en de musical Het Pauperparadijs. Haar pianospel verraadt die klassieke achtergrond vaak wel. Met haar muziek staat ze dikwijls met één been in de klassiek en het andere in de popmuziek of een ander genre. Haar trilogie zou je kunnen bestempelen als een levensles waar het met pijn en teleurstelling begint, dan het verwerken en daarna het omarmen van dat alles.
Dat laatst genoemde is ook waar LAVALU met het slot van de trilogie, te weten het album Earthbound, is aanbeland. Ik denk dat iedereen het gevoel wel kent dat je een klotegevoel denkt te moeten compenseren met lekker feesten en (teveel) drinken/eten of het weet te relativeren door leuke dingen als concerten geven (bezoeken in mijn geval dan), hevig verliefd worden en andere zaken die je er tegenover kan stellen. Maar de kunst is natuurlijk dat je de dalen niet met pieken moet rechtzetten, maar dat je op een soort gulden middenweg uitkomt. Niet saai bedoeld en ook niet dat er nooit dipjes of uitschieters kunnen zijn, want hobbels zijn er altijd, maar het jojo-effect doet zelden goed. Het is meer acceptatie van hetgeen op je pad komt. Zo ben ik niet uit de VS naar hier verhuisd, maar wel van Nederland naar Aruba en weer terug. Dat heeft een enorme impact op je vriendenkring, je kunnen aarden, binden en noem het maar op. Al zeg ik niet dat dit verhuizen voor haar die impact heeft gehad, dat is mijn vrije associatie bij het thema. Dit album spreekt me qua titel daarom al enorm aan, maar ook door de quote:
Welkom aan de voet van de berg,
Je kunt ver naar boven kijken,
Maar de mens is earthbound.
Je moet doen wat bij je past en zeker niet je laten leiden door wat je boven ziet, maar nooit zal bereiken. Ook niet dat anderen zorgen voor jouw geluk, dat moet je zelf pakken; waar je ook bent. Toch zal de komst van een dochter bijdragen aan instant geluk (weet ik ook door mijn kwartet thuis). Het vertaalt zich op meerdere vlakken terug op dit album. Op de zwart-witte covers van Solitary High en Midair kijkt ze je respectievelijk recht aan (confrontatie met pijn en teleurstelling) en van opzij (verwerking). Op dit nieuwe album is er kleur en kijkt ze nog steeds, wellicht wat verlegen door het meer persoonlijke karakter een beetje opzij en naar beneden; maar wellicht ook echt naar zichzelf? Een grote verandering is ook dat ze dit niet alleen aangaat, maar met Roosmarijn Tuenter (altviool, zang) en Paul Rittel (cello, zang). De muziek klinkt ook echt als een bevrijding van hetgeen ze is begonnen en met die zachte vrouwelijke touch. Voor de fans, wees gerust, het is nog immer lekker melancholisch gestemd; zij is nu eenmaal ook wie ze is. LAVALU maakt het je nooit helemaal makkelijk, maar de muziek blijft toch altijd goed doorwaadbaar. Het is zoals altijd troostvol, ontroerend, meeslepend en smaakvol, maar nu ook hoopvol. Het is voer voor liefhebbers van Erik Satie, Ludovico Einaudi, Stina Nordenstam, Chantal Acda, Björk, Susanna, Poppy Ackroyd, Nancy Elizabeth en Joanna Newsom. Het is wederom een totaal overrompeld werk geworden dat van het ene naar het andere hoogtepunt gaat. Zonder haar voorgaande werken ook maar ergens tekort te doen, is dit wel echt haar magnum opus geworden.