[cd, Kning Disk]
Het sublieme Zweedse label Kning Disk spant de kroon als het gaat om het uitbrengen van volslagen unieke artiesten. Niet alleen nationale artiesten, hoewel dat wel het leeuwendeel vormt, maar ook vele internationale sieren de catalogus. Daarbij houden ze er ook de spraakmakende door Peter Broderick geïnitieerde “Solo Piano Series” op na, waar eerder al de cd’s van de jonge, zeer getalenteerde artiesten Nils Frahm en Peter Broderick zelf zijn verschenen. Nummer 3 in de serie is niemand minder dan de eveneens jonge, getalenteerde componist Greg Haines, die ook viool, cello, piano en de laptop bespeelt. Het is een artiest met vele gezichten, die altijd weet te verrassen met prachtig materiaal. De in Berlijn woonachtige Brit debuteert in 2006 met zijn groots en meeslepende meesterwerk Slumber Tides op het briljante Miasmah label. Je krijgt hierop neoklassieke stukken van hoog niveau, gemaakt door zelf gefabriceerde celloklanken en loops, die wordt ondersteund door elektronische geluiden al dan niet aangevuld met ijle, spookachtige sopraanzang. Hierna werkt Haines samen met allerlei artiesten (ook met Danny Saul in de groep Liondialer) en brengt in 2009 zijn tweede cd Komarovo uit op Slaapwel Records, dat bestaat uit één lange track. In 2010 volgt het waanzinnig mooie Until The Point Of Hushed Support, waarop hij met piano, kerkorgel, cello, percussie instrumenten, gitaar en elektronica neoklassieke kippenvelmuziek fabriceert. Hij krijgt de hulp van allerlei gasten, waaronder pianist Nils Frahm en zangeres Kirstin Evensen Giæver, op piano, percussie instrumenten, viool, altviool, cello, contrabassen, zang en saxofoon. Dat de bijna 24 jarige componist dit alles nog eens kan overtreffen blijkt wel eerder dit jaar uit Digressions. Hij brengt 1 korte en 4 lange composities vol zinnenprikkelende neoklassiek. Greg laat de stukken uitvoeren door onder meer de Theale Green Community School Of Chamber Orchestra, dat klarinet, fluit, fagot, violen, cello en altviool maar ook synthesizers en basgitaar in de strijd gooit. Haines zelfs brengt de elektronica en piano, terwijl (wie anders dan) Peter Broderick nog even meehelpt op de viool en met zang en geestverwanten Dustin O’Halloran en Nils Frahm achter de knoppen te vinden zijn. Het melancholische geheel is van een onaardse schoonheid.
Onlang heb ik Greg Haines live mogen bewonderen op het [F]luister festival in Dordrecht waar hij enkel met de piano en elektronische effecten een diepe indruk weet te maken. Terug naar de basis en toch imponerend. Datzelfde brengt hij nu teweeg op de cd Moments Eluding, geproduceerd door Peter Broderick. De acht composities die ruim een half uur duren zijn van een verstilde pracht. Het is meer sfeer dan serieuze compositie, maar dat doet niets af aan de impact ervan. Herfstige schoonheid gevangen in de tedere aanraking van de toetsen. Als vallende bladeren in alle sepiakleurige nuances, weet hij je gevoelens op kleurrijke wijze te bespelen. Het zit ergens in de hoek van neoklassieke muziek, minimal music en lichte experimenten. Maar het is vooral wonderbaarlijk hoe Haines zijn emoties weet uit te drukken met behulp van dit wonderschone instrument. De muziek zit ergens tussen die van Ryuichi Sakamoto, Ryan Teague, Erik Satie, Max Richter, György Ligeti, Olan Mill, Nils Frahm, Peter Broderick en Steve Reich in, al schept Haines hier gewoon zijn eigen realiteit. Zinnenstrelende pracht!
door Jan Willem Broek