There is no great big ending
No sunset in the sky
There is no string ensemble
And she doesn’t even cry
Zo vaak komt het niet voor, kippenvel bij de allereerste beluistering. Vriend B. gaf me een verlaat verjaardagscadeau en kwam met Watertown van Frank Sinatra aan. Volgende dag naar het werk. Cd opgezet, eerste nummer net afgelopen als ik mijn dorpje uitrijd. ‘Goodbye (She Quietly Says)’ begint zacht en voorzichtig. Ik ga direct aandachtiger luisteren – waarom weet ik dan nog niet. Sinatra raakt me altijd wel, maar de liedjes die hij zingt zijn lang niet altijd even boeiend. Nu klinkt hij kwetsbaar, gemaakt stevig om zich groot te houden, met een tekst zo direct dat mijn traanklieren beginnen te werken, met een fractie van een seconde later de gedachte dat dit op mijn crematie gedraaid moet worden (graag maximaal effect sorteren met je muzikale afscheid, niet?). Rillingen over mijn rug, zo clichématig, zo waar. Het liedje is dan nauwelijks 30 seconden oud. De muziek zwelt aan, strijkers, groots. Perfecte melodie, zo droevig. Het is dat het 08.00 uur is en dat ik de auto zit; thuis na 22.00 uur had ik mijn fles bourbon op de tafel gezet en zou ik met Sinatra gaan meejanken.
She reaches out across the table
Looks at me and quietly says “Goodbye”
Eenmaal thuis snel wat info over het album opgezocht. Blijkt het een conceptalbum over een man wiens vrouw er met de kinderen vandoor is gegaan. Tragiek all over, en The Voice draagt dat als geen ander. Het is 1970, hij schijnt niet tevreden te zijn geweest met zowel stem als uiterlijk op dat moment. Ergens klinkt dat er wel doorheen. Hij is niet de meedogenloze meester, hij lijkt niet helemaal op zijn plaats. Het onzekere randje blijft net onder de oppervlakte maar is wel voelbaar. Kan ook komen door een redelijk potsierlijke zinsnede als “Sitting in a coffeeshop, with cheesecake and some applepie”, hetgeen met de nodige bravoure uit de mond van Sinatra komt. Die spanning, die tweeslachtigheid zorgt voor extra spanning, houdt de gladheid uit de buurt.
Goodbye, said so easily
Goodbye, said so quietly
Nu, zo’n 20 luisterbeurten later, ben ik vooral bang voor het afscheid van dat overweldigende gevoel van die eerste luisterbeurten. Het moment dat de betovering langzaam overgaat in eeuwige waardering. Dat de verliefdheid overgaat in houden van. Het beste zou zijn om ‘Goodbye (She Quietly Says)’ niet meer te luisteren, te koesteren op de vierkante millimeter, opsluiten in een museum. Maar het liedje is zo verslavend als heroïne; ik blijf maar terugkomen, aching for more. Dus binnenkort zal het wel gedaan zijn met de magie. Tot die tijd neem ik op regelmatige basis een nieuw shot Sinatra, om gelukzalig in te verdrinken.
’Goodbye (She Quietly Says)’ staat op Watertown, een conceptalbum uit 1970 dat volledig is geflopt. Het heeft wereldwijd ongeveer 35000 stuks verkocht, hetgeen onbegrijpelijk is want het is een prachtalbum met grootse sixtiesprogpop in de stijl van de eerste vier Scott Walker albums. Het staat helaas niet op Spotify.
(Bas Ickenroth)