[cd, Rune Grammofon/Konkurrent]
Je kan het Noorse trio Elephant9 gerust een mini supergroep noemen. De formatie bestaat namelijk uit door de genadeloze toetsenist (fender rhodes, Hammond orgel, synthesizer) Ståle Storløkken (Supersilent, BOL, Veslefrekk, Humcrush, Arve Henriksen), die met name zich uitleeft op het Hammond orgel, bassist Nikolai Hængsle Eilertsen (BigBang, Needlepoint, Lester, The National Bank) en drummer Torstein Lofthus (Shining, Damp, Garness). Ze debuteren ijzersterk met hun alom geprezen Dodovoodoo uit 2008, waarop ze stevige jazzrock laten horen. In 2010 vervolgen ze hun geweldig geplaveide weg met hun tweede cd Walk The Nile. De titel verwijst wellicht naar Afrika, maar daar heeft de muziek niets mee van doen. Het is vermoedelijk een verdraaiing van “line” om aan te geven dat niets volgens een bepaalde lijn of regel verloopt in hun muziek, hetgeen ook het geval is. Ze produceren een zeer krachtig geluid dat een kruisbestuiving is van krautrock, prog rock, jazz, psychedelica en fusion. Er is een hoofdrol weggelegd voor de prettig overstuurde, rockende fender rhodes en Hammon orgel, aangevuld met achtergrondgeluiden uit de synthesizer. Daarbij zit er ook een vette motorik in hun geluid, dat verder klinkt als prog of krautrock uit de jaren 70 maar dan door de duivel op de hielen gezeten. In 2011 volgt er nog een liveplaat.
Het drietal is nu terug met een nieuw ståle-tje van hun kunnen. De cd Atlantis is ditmaal gemaakt met het gitaarspelende schaduwlid Reine Fiske (Dungen, The Amazing, The Guild, Landberk, Anna Järvinen), die in 4 van de 7 tracks te horen is. Hij brengt vooral het Terje Rypdal element in de muziek, hetgeen een voorbeeld is voor hem en waarmee Storløkken gewerkt heeft, al doe je zijn inbreng met dat alleen tekort. Zijn fraaie gitaarspel wordt in ieder geval mooi ingebed in de ontwapende totaalsound van het trio. Ze brengen hier een vrije en psychedelische kruisbestuiving van van krautrock, prog rock, jazz, psychedelica, elektronische rock en experimentele muziek. Dat is de ene keer zeer krachtig en op andere momenten uiterst geraffineerd en breekbaar. Het is hiermee tegelijkertijd hun meest krachtige en meest subtiele album geworden, waarbij de psychedelica de boventoon voeren. De bezwerende pracht houdt het midden tussen The Mars Volta, Jaga Jazzist, Bohren Und Der Club Of Gore, Shining, Pink Floyd, King Crimson, Deep Purple, Miles Davis, Faust, Neu!, Popol Vuh en Amon Düül. Een hoop herkenningspunten die dienen als ijle houvast, want de groep produceert vooral een eigen geluid. De muziek bevat een verslavende drive en gaat op prettige wijze alle kanten op. De orgelpartijen zijn weer een lust voor het oor, maar ook de rest is van ongekend hoog niveau en grijpt je bij de lurven. De energie en de geniale muzikale vondsten maken dit tot hun beste werk tot nu toe, dat terwijl er op voorgaande albums niets is aan te merken. Grootse klasse!
door Jan Willem Broek