[cd, Yajna Editions]
De eerste keer dat ik de bandnaam Demian Clav onder ogen krijg, vermoed ik een uit de Balkan afkomstige band in handen te hebben. Toch is het gewoon een Franse band uit Nantes, hoewel “gewoon” op hen niet van toepassing is. De groep wordt in 2006 opgericht door Dominique Clavreul (zang, gitaar, keyboards) en krijgt in 2009 gezelschap van Jean-Charles Wintrebert (drums, keyboards, cello). Eind 2009 verschijnt het debuut Nightfall Prayers. Hierop wordt al snel duidelijk dat de groep het in de duistere, gothic hoek zoekt. Wat hen onderscheidt is het fijnzinnige gevoel voor dramatiek en poëzie. Ook lassen ze dikwijls rustieke momenten in, hoewel ze ook stevig uit kunnen pakken. Dit album wordt later dit jaar met extra tracks op cd-r heruitgegeven. Op hun tweede album Wisteria Lodge uit 2011 op het feeërieke label Prikosnovénie verfijnen ze dit alles meer en buigen hun geluid meer om naar dark ambient en neoklassiek. Het is allemaal wat dromeriger geworden en grootser qua aanpak. Dat laatste is mede te danken is aan het kleine leger gasten, die hun toch al fraaie muziek aanvullen met koorzang, zang, viool, bas en keyboards. Het is heerlijk duister genieten.
Nu ruim twee jaar later ziet hun derde cd Adrift het licht. Inmiddels heeft bassist Jean-Yves Brard zich bij hen aangesloten en is de groep nu een trio geworden. De ondertitel van de cd luidt “Ten Years Before Scardanelli” en ze beginnen hun zogeheten “avonturen van Scardanelli”-reeks, die hierna vervolgd zal worden. Ze krijgen weer hulp van diverse gasten op zang, keyboards, viool en gitaar. Het geluid is onverminderd poëtisch en donker en trekt de lijn van eerdere releases door, zij het dat het allemaal nog meer verhalend is. De muziek wordt naast de bestaande neoklassieke, dark ambient en gothic verrijkt met elementen uit de folk, experimentele muziek en minimal music. Zoals ze zelf zeggen: tussen melancholie en echte duisternis. De algehele sound is concreter dan op de voorganger, maar nog altijd fluweelachtig. Op gevarieerde wijze brengen ze hun unieke mix vol dichterlijke pracht. De mooie zang en voorgedragen teksten van Clavreul worden op schitterende wijze aangevuld en afgewisseld door de diverse gasten. Het heeft de dichterlijke kracht van Blixa Bargeld en 48 Cameras en de zachte, droefgeestige aanpak van Frédéric Truong en Nouvelles Lectures Cosmopolites. Muzikaal gezien brengen ze een eigenzinnig geluid dat wel aansluiting vindt bij de genoemde artiesten, maar ook bij bands als The Legendary Pink Dots, Artwork, And Also The Trees, Coil, Stoa, Julia Kent en Omala. Het is spannend, onheilspellend, psychedelisch, dromerig, experimenteel, intrigerend en bovenal wonderschoon. Demian Clav is een vaste, verlichtende waarde geworden als het gaat om de betere, originele schaduwmuziek.
door Jan Willem Broek