[cd, T.T.O./Sonic Rendezvous/It’s All Happening]
De groep Deleyaman is in 2000 opgericht door de Armeense Amerikaan Aret Madilian (zang, gitaar, keyboards, bas, saz). Hij strandt uiteindelijk in Normandië, dus je kunt het nu met in feite een Franse groep noemen. De overige leden van de groep zijn Beatrice Valantin (zang), Gerard Madilian (duduk) en Mia Bjorlingsson (drums) en hebben hun wortels liggen in Frankrijk, Armenië en Zweden. Een onthechte maar hechte groep. De titels van hun albums 00/1 (2001), Second (2003), Third (2006), Fourth, Part One (2009) en Fourth, Part Two (2011) mogen dan wat eenvoudig zijn, hun muziek is dat zeker niet. In feite brengen ze een internationale mix, waarbij ze een dwarsdoorsnede maken van neo-folk, dark ambient, post-punk, minimal, dark wave en avant-garde. Ze worden met enige regelmaat vergeleken met Dead Can Dance, maar ze brengen op verfrissende en eigenzinnige wijze veel meer dan dat. Nu zit de warme stem van Aret wel dichtbij die van Brendan Perry, maar ook Dominic Appleton en Abed Azrie zijn erin terug te horen. In feite incorporeren ze folk vanuit de hele wereld in een duistere, veelal mysterieuze sound. Het blijft altijd goed doorwaadbaar, maar licht op de maag is het zeker niet. Dat laatste mede door de zware thema’s en uiterst melancholische atmosfeer.
Nu komt Deleyaman na drie jaar met hun zesde cd The Edge op de proppen. Wat meteen duidelijk wordt is dat ze een meer rustieke sound presenteren, die weliswaar toegankelijker is dan voorheen maar zeker niet lichter verteerbaar. Titels als “Murdered Days” en “The Weight Of Things” zijn wat dat betreft veelzeggend. Maar ook in de andere songs is de thematiek zwaar en de sfeer is ook weer zonder uitzondering behoorlijk droefgeestig. Er lijkt iets meer tijd voor bezinning en relativering, al is blijft de hoofdmoot van de muziek een duistere en bovenal nostalgische mix van dark wave, new wave, cold wave, dark ambient, avant-garde en indierock, aangedikt met allerlei wereldse elementen. De zang van Aret vormt weer een herfstig middelpunt en wordt met enige regelmaat afgewisseld dan wel ondersteund door de etherische, soms Franstalige zang van Beatrice. Zij zorgt ervoor dat je ook bands als Cocteau Twins en Bel Canto terughoort in hun bijzondere muziek. De zware baspartijen, de ijle 4ad gitaren, de heerlijk uitwaaierende keyboardpartijen en de wereldse ingrediënten roepen ook associaties op met Abed Azrie, Nouvelles Lectures Cosmopolites, Frédéric Truong, Brendan Perry, Tuxedomoon, The Cure, Wire, Black Tape For A Blue Girl en Breathless. Dat alles zonder gedateerd te klinken en ook maar ergens het hoge niveau in te laten zakken. Het is onversneden nostalgie in een hedendaags kwaliteitsjasje. Muziek om bij na te denken (gezien de hoes en thema's onder meer over oorlogen) en weg te dromen, maar vooral om intens van te genieten. Vredige geweldenaars die wederom hun uitzonderlijke klasse tonen!
door Jan Willem Broek