[cd, Neurot Recordings/Konkurrent]
Ik ben een liefhebber van Neurosis (en zusterband Tribes Of Neurot), al vind ik de eerste helft van hun discografie, zeg maar tot en met Through Silver In Blood (1996) het interessantst. Daar hebben ze nog een felle en wat rauwere sound, met nog een beetje punkattitude en die fijne ingekapselde woede. Bij één van de leden, te weten zanger/gitarist Scott Kelly, merk je daarna ook steeds vaker dat hij andere dingen erbij wil doen. Dat is enerzijds de meer gevoelige en ook duistere singer-songwritermuziek onder zijn eigen naam met zijn Mark Lanegan-achtige zang, maar anderzijds ook de post-rock uitstapjes met Blood & Time en de doom metal plus stoner met Shrinebuilder. Muziek die niet in het keurslijf van Neurosis past. Het verbaast mij dan ook niets dat uitgerekend hij opduikt in de nieuwe formatie Corrections House. Dat doet hij niet alleen, maar ik begin even met de artiest die ik het beste ken. Dit project of beter gezegd “coöperatie van verloren zielen” bestaat verder namelijk uit zanger Mike IX Williams (Eyehategod), zanger/saxofonist Bruce Lamont (Yakuza, Bloodiest, Circle Of Animals) en toetsenist, (bas) gitarist en zanger Sanford Parker (Buried At Sea, Minsk, The High Confessions, Twilight).
Na een 7” eerder dit jaar presenteren de vier metal-heren nu hun debuut Last City Zero. Ze brengen gevarieerde zang en spoken word gecombineerd met felle muziek die ergens tussen industrial, noise, metal, postrock, stoner, avant-garde en experimentele muziek uitkomt. De ene keer weten ze met brute kracht de adrenalinewaarden tot grote hoogtes te laten stijgen, maar op andere momenten weten ze je volledig in te pakken met een complexe mix van stijlen. Daarnaast brengen ze op filmische wijze ook fijne rustpunten aan. De meeste indruk maken ze echter in hun krachtige en rijk gedetailleerde stukken. Het is een ontlading van alles dat lelijk, pervers en rot is in de maatschappij, omhuld met ijzersterke muziek. Ze komen hiermee ergens tussen een rauwe dwarsdoorsnede van hun eigen werk en Ministry, Killing Joke, Wire, My Dying Bride, Swans, Skinny Puppy en God uit, hetgeen bepaald niet verkeerd is. Dit zijproject zou zo maar eens uit kunnen groeien tot een nieuwe keiharde sensatie. Hoe dan ook geven ze met hun debuut een krachtig visitekaartje af.
door Jan Willem Broek