[cd, Cabin Music]
Het Amsterdamse Clemm is het geweldige project van en rond Willem Janssen, die al in 2004 debuteert met de Tristan EP. Hierna volgt in 2007 het verbluffende debuut Consider The Lillies, dat meteen in mijn jaarlijstje belandt. Hij serveert hierop beklijvende en uiterst gevarieerde elektronische muziek die ingekleurd wordt met elementen van singer-songwritermuziek, idm, glitch, jazz, lichte experimenten, filmmuziek, rap, postrock, wave en pop. Hij mag daarbij ook rekenen op een indrukwekkende lijst (inter)nationale gasten als de Australische Rosa Agostino (Red Ghost), de Brit Richard Neuberg Viarosa), de Amerikaan Robert Fisher (Willard Grant Conspiracy) en de Nederlanders George van Wetering (Monokino), Jaap Warmenhoven (Skip The Rush), Mattijs van den Boom, Milan Mes en Linda Klumpers. Allen leveren ze een belangrijke bijdrage aan het droefgeestige meesterwerk, dat fans van L’Altra, Hood, Styrofoam, The Notwist, Christian Kleine, Telefon Tel Aviv, Calla, Piano Magic, Max Richter, Antony, Ben Christophers, David Sylvian, Sodastream, Radiohead, Alias, The Postal Service zal kunnen bekoren.
Op zijn tweede cd Far From Arcadia pakt hij het kleinschaliger aan, mede omdat Willem Janssen de behoefte heeft de muziek dichter bij zichzelf te houden. Ook dat legt hem geen windeieren, want het geluid is intiemer maar ook frivoler en vrijer, zonder dat de wonderschone melancholie van de voorganger verloren gaat. Het zijn hier vooral gitarist Tom van Nuenen (Fourteen Twentysix) en trompettist Milan Mes (Project Wilderman, The Benelux) die zijn herfstige muziek opleuken. Deze muziek kan je nog altijd ergens tussen Styrofoam, New Order, Red House Painters, Piano Magic, Tarwater, The Notwist en Alias plaatsen. Hiermee is het schijnbaar moeilijke tweede plaat syndroom geslecht.
Bijna vier jaar is het dan wachten op de nieuwe cd Bird Hands. Iedereen heeft denk ik wel eens een vogel gemaakt met zijn handen en die met als schaduw op een witte muur of iets dergelijks laten vliegen. Dit is de letterlijke uitleg van de albumtitel. Maar ik denk dat de vogel ook staat voor meer vrijheid en de handen duiden op meer samenwerking en tevens dat hetgeen je geprojecteerd ziet niet hetgeen is wat het daadwerkelijk is. Clemm heeft zich reeds bewezen, dus het is tijd om de schroom te laten vallen en uit te vliegen. Hij mag dan in “What Boys Fear” zingen ”I’m getting sick of all my old metaphors”, maar deze albumtitel is denk ik wel een bewuste metafoor. Willem Janssen (tekst, compositie, bas, zang, electronica, zang) wordt inderdaad weer door een klein leger aan gasten bijgestaan. Naast de eerder genoemde Mattijs van den Boom, Milan Mes en Tom van Nuenen is de meest opvallende toevoeging wel die van John Carrie (John Carrie & Moor Green), die naast Willem de leadzang voor zijn rekening neemt. Maar ook de bijdragen van zangeres Carelain Bergtop (The Burners), saxofonist/fluitist Simon Kelaita (Spinshots, Amariszi), saxofonist Jon Bittman (Caro Emerals), drummer Bow Evers (Hit Me TV, Pien Feith) en producer Peter Akkerman (Alamo Race Track, Pien Feith) mogen niet onvermeld blijven. Allen dragen ze namelijk hun steentje bij om de grootstedelijke, drukke nachtsfeer op een pakkende manier in muziek te vatten. Janssen slaat hier nog altijd bruggen, ditmaal tussen singer-songwritermuziek, indierock, nu jazz, hiphop, broeierige elektronica en pop waarbij de zang met enige regelmaat op smakelijke wijze door rap wordt afgewisseld. Er gebeurt ongelooflijk veel, maar ze weten dat in rustige en vooral boeiende en mooi mysterieuze banen te leiden. Het is uiterst gevarieerd, al brengen ze wel een consistent geluid, dat ergens tussen Day One, Nils Petter Molvær, The Notwist, Alias en Sugar uitkomt. Clemm heeft bovenal een eigen sound gekregen, die van internationale klasse is. Een magnifiek, passioneel album dat troost, magie en schoonheid weet te verenigen in één. Groots!
Luister Online:
Bird Hands (albumsnippers)
door Jan Willem Broek