[cd, One Little Indian/Konkurrent]
Björk is een zowel bejubelde als verguisde artiest. Je moet ook zeker tegen haar stem kunnen. Ik vind de kleine IJslandse, ex-Sugarcubes qua zang heel prettig, maar muzikaal nog veel interessanter. Ze zoekt op haar latere albums steeds meer het experiment op en dat valt te prijzen als je het in je hebt de hitparades te bestormen. En het pakt ook nog eens goed uit, want haar albums staan als degelijke en fraai vormgegeven huizen. Daarbij weet ze zich te omringen met interessante artiesten van de hele wereld. Op het vorig jaar verschenen zevende album Biophilia creëert ze de muziek heel vernieuwend hoofdzakelijk met apps, aangevuld met geluiden uit de opnames van haar live optredens en gastbijdragen. Drones, beats, programmeringen van haarzelf, Leila Arab en Mark Bell, de harp van Zeena Parkins, gamelangeluiden, heftige breakbeats, hang, orgels, ontwapende koorzang en ga zo maar door. Van alles wordt hier op kunstzinnige wijze aan elkaar geknoopt. De ene keer toegankelijk en wonderschoon en op andere momenten van een intrigerende duisternis. Uiteraard is haar kenmerkende zang ook weer aanwezig, maar ze weet zich door complexe structuren te worstelen. Het resultaat is er naar. Dit album leent zich ook goed voor interpretaties en remixen, hetgeen afgelopen jaar heefr geresulteerd in een “Biophilia Remixes”-serie op 8 verschillende 12”-es. Een groot deel van die mixen is nu verzameld op de cd Bastards. 13 tracks die door de handen van Omar Souleyman, Hudson Mohawke, Death Grips, Matthew Herbert, These New Puritans, 16-Bit, Alva Noto, Current Value en The Slips zijn gegaan. Het levert een compleet nieuw album op, want de gretige remix-handen brengen allerlei nieuwe ritmes en structuren aan en in het geval van Omar Souleyman en These New Puritans ook bijzondere, extra zang. Ze versterken allen de originelen en tonen enkel aan wat de kracht van Björk’s muziek is. Nergens wordt het je gemakkelijk gemaakt, maar tevens verstappen de mixers zich niet en brengen wel luisterbaar materiaal. Een weergaloos addendum!
door Jan Willem Broek