[cd, Fluttery]
Dat het klasselabel Fluttery ook uit hele andere vaatjes kan tappen dan postrock, bewijzen ze wel met acts als Gate, Heinali, Gargle en niet in de laatste plaats AL_x. Dit is het project van de Britse muzikant en multi-instrumentalist Alex Dunford, Op zijn gelijknamige debuut betreedt hij op eigenzinnige wijze de elektronische wereld vol bijzondere klanklandschappen, waar hij tevens postrock, wave, indie, neoklassiek, techno, trip hop en shoegaze incorporeert. De basis legt hij veelal met dynamische, duistere elektronica vol uitgekiende beats die ergens tussen IDM, techno en door de lekkere motorik ook krautock inzit, waardoor je op een fraaie kruisbestuiving van Recoil, Nine Inch Nails, The Field, Future Sound Of London, Kraftwerk en Styrofoam uitkomt. Maar door de orkestraties, shoegaze, postrock, neoklassieke en avant-garde elementen komen ook Portishead, Murcof, Zan Lyons, Slowdive, Cranes, Goldfrapp, Sigur Rós en zelfs Arvo Pärt in het vizier. Hij wisselt op fraai uitgebalanceerde wijze de meer songgerichte nummers af met de meer soundscape-achtige, hetgeen geweldig uitpakt. Een groots pracht debuut.
Als hij aan zijn tweede album begint, wordt dat in eerste instantie een 4 nummers tellende epee. Maar er volgen steeds meer nummers. Naar eigen zeggen slaapt Alex Dunford slecht en heeft hij zeer levendige dromen en nachtmerries, die hem dagenlang bijblijven. Het heeft altijd iets met duisternis en grote ruimtes te maken. Dat probeert hij dan te vangen in muziek met verschillende instrumenten en texturen. In feite schrijft hij conceptuele muziek, aangevuld met wat er verder in hem opkomt. Dus meer dan een concept alleen.
Dat heeft geleid tot zijn tweede cd Shunt, dat maar liefst 22 composities telt en bijna 70 minuten lang is. Wat meteen opvalt is dat zijn geluid meer duister is en dat het tevens minder songgericht is. Toch zijn in 7 van de 22 tracks weer de zangpartijen van Jeff Jepson, Kirsten Sharp en Dom Kearne te horen. De laatst genoemde brengt ook in 4 nummers zijn gitaarspel ten gehore. De rest komt allemaal van Alex Dunford zelf. De elektronische muziek bestaat uit orkestraties, beats vol speelse motorik, analoge synthesizersounds en allerhande akoestische instrumenten. Hij schuift met zijn geluid iets meer de neoklassieke, filmische kant op van Clint Mansell, maar brengt ook Brian Eno-achtige ambient, downtempo elektronica à la Recoil, postrock die zo van Explosions In The Sky, Bitcrush en Sigur Rós kunnen komen, krautrock elementen van Kraftwerk, ambientnoise met IDM als SubtractiveLAD, de shoegaze van Slowdive en industrieel getinte sfeervolle stukken zoals Nine Inch Nails die zo mooi kan maken. Tussendoor brengt hij ook piano- en akoestische gitaargestuurde songs, al dan niet met orkestraties. Dat alles lardeert hij en wisselt hij af met shoegaze, avant-garde, drones en dance, zonder dat het een gekunsteld geheel wordt. In de gezongen tracks komen ook Cranes, Goldfrapp en Cindytalk om de hoek kijken. Je valt van de ene verbazing in de andere. “Shunt” betekent ook “op de lange baan schuiven” en “op een zijspoor brengen”. Dat eerste heeft zeker betrekking op de totstandkoming van het album en de tweede door de manier waarop Alex je steeds van het pad weet te brengen met bloedstollend biologerende muziek vol schoonheid, die je soms naar adem doet happen. Zijn tweede overtreft eenvoudig zijn debuut, dat al steengoed is. Grandioos! Lekker bezig daar bij Fluttery.
door Jan Willem Broek