[cd, Chemikal Underground/Konkurrent]
Er zijn artiesten, waarvan je al jarenlang de naam voorbij ziet komen maar waarvan je nog nooit een nummer hebt gehoord. Je kunt dan ook niet alles beluisteren. Maar het wonderlijke is wel dat ik bij het horen van de eerste klanken van I See Three Birds Flying van Adrian Crowley meteen verkocht ben en het gevoel heb hem al jaren ken. Het past als een warme jas. Toch is dit al het zesde album van deze singer-songwriter. Nu kan ik niet beoordelen hoe zijn muziek op zijn vorige albums, die op labels als Ba Da Bing, Misplaced Music en Tin Angel zijn uitgebracht, heeft geklonken, maar dit is van een dusdanige tijdloze klasse dat ik dit nog zeker ga uitvinden. Dit enthousiasme is ingegeven door het feit dat de muziek op zijn nieuwe cd zo ontzettend mooi melancholisch is. Hij brengt singer-songwritermuziek met herfstige zang en akoestische gitaar, die omwikkeld wordt door wonderschone vintage strijkers, fluiten en andere sfeermakers. Zijn stem roept meteen herinneringen op aan Bill Callahan (Smog), terwijl zijn muziek ook doet denken aan die van Nick Drake en Ivor Cutler. Nu is het niet zo dat je naar een gedateerd product luistert, maar het heeft wel die vertrouwde atmosfeer in huis. Dat komt zeker door de 70-er jaren strijkpartijen, echter vormt zijn stem die alle tijden lijkt te doorklieven een veel belangrijker factor. Het komt oprecht over en dat hakt er dan best wel in. Ik zie ze misschien wel eens vliegen, maar deze muziek brengt je echt in hogere sferen. Ongepolijste beauty!
door Jan Willem Broek