[cd, Aagoo Records/Five Roses]
San Francisco is toch wel de bakermat van alles wat vrijdenkend is in de Verenigde Staten. Een cynicus zou opmerken dat ook alle rotzooi er vandaan komt. Het is helemaal niet ongebruikelijk om zwervers een enkeltje met de Greyhound te geven naar San Francisco, die daar vrolijk op de forse trottoirs kamperen. Toch heb ik het als één van de aller-leukste steden ervaren in de VS. Er is ook opvallend veel harde muziek. Niet dat er elders geen scenes zijn, maar de concentratie punk, hardcore, new wave en industrial-metal is hier hoog. Ga je naar New York, ook een prachtige stad dan kom je meer in de intellectuele en eclectische scene terecht. No wave of artpunk wordt het daar dan, maar nog vaker natuurlijk ook heel andere muzieksoorten. Nu spelen Daniel Martens (gitaar), Aleksander Prechtl (zang, drums), Jeremy Scott (bas) en engineer/drummer Julian Benett Holmes eerder al in punk- en hardcore bands als Battleship, Prsms, Fiasco en Mahogany, allen uit de “Bay Area”. Het duo Martens en Prechtl is echter gaan liedjesschrijven en tevens verhuisd naar New York. Ze hebben wegens het nieuwe geluid ook de bandnaam veranderd in Zulus. Na dit verhaal verwacht je wellicht dat ze gewoon liedjes zijn gaan maken, maar niets is minder waar. Oké, zo blijkt al op hun twee 7”-es van vorig jaar, er wordt gezongen en de songs hebben een soort structuur, maar het leunt nog altijd dicht tegen hun oude geluid aan. Alleen is het in New York en inderdaad geen punk meer maar artpunk en post-punk en geen hardcore maar noise en no wave uit de jaren 80 geworden. Zojuist is hun gelijknamige debuut verschenen, die met 8 nummers toch niet verder komt dan 22 minuten, oi! De sound is catchy, vuig, energiek en bevat een soort paranoia zoals de dagen van weleer. Het heeft een prettig duister, ruig geluid met de bassen van Joy Division, noise à la Theoretical Girls, Big Black en Sonic Youth, de paranoïde wave van In Camera, het art-punkige zoals de oude Wire, de angstaanjagend schelle zang van PiL en de no wave van No Safety. Hoe vaker je dit draait des te verslavender wordt het. Genadeloos lekkere afwisseling binnen het hedendaagse aanbod van de muziek.
door Jan Willem Broek