[cd, Type/Boomkat/Konkurrent]
Alweer bereikt mij in de volle zomerzon een cd die het daglicht eigenlijk niet verdragen kan. Sterker nog, het lijkt wel of sommige muzikanten de duisternis nog eens extra willen verduisteren. De Amerikaan William Fowler Collins doet met zijn Perdition Hill Radio op het altijd interessante Type label een goede gooi. Het lijkt erop dat Collins weinig lichtpunten kent in zijn leven, zelfs de hoes is zo duister als het maar kan. De cd is van begin tot eind een bij de keel grijpende, ongrijpbare trip. Zijn 6 klanklandschappen, variërend van 5,5 tot 21,5 minuut, herbergen een hoop geluiden. Hij maakt een intrigerende mix van ambient, drones en experimentele elektronica, waarbij country en het heuvelachtige landschap van zijn woonplaats een grote rol schijnen te spelen. Die zijn dan wel verpakt in een muur van geluid. Als een tsunami stort hij de geluiden over je heen. Dat loopt uiteen van met cirkelzagen gepureerde My Bloody Valentine, de duisternis van sunn O))) en de drones van Tim Hecker tot de subtiliteit van William Basinski en de donkere, experimentele ambient van Xela, Svarte Greiner en Deaf Center. Keer op keer weet hij de gitzwarte klanken een ander karakter mee te geven en je totaal te overrompelen. Het is allemaal zeer filmisch en roept de meest spannende beelden op. Hij zou zo passen bij een bizarre David Lynch film. William Fowler Collins weet de term film noir op geheel eigen wijze een nieuwe invulling te geven met dit monumentale album!
Luister Online:
Perdition Hill Radio
door Jan Willem Broek