Heerlijk die rust. Geen weeklijstjes. Geen schuldgevoel. En vooral geen dwang om overal een mening over te moeten formuleren. Rustig eens je archief met Subjectivisten stukken uitpluizen (ja, echt niet dat ik die laat verdwijnen.) Zowaar opeens tijd om weer eens films te zien. Gewoon weer verzinken in muziek. Helaas begon de trouwe kameraad cdspeler, inmiddels bezig aan een lang ziekbed, terminale kuren te vertonen. Met name de vederlichte promo-cds werden steeds vaker genegeerd en moest ik op de computer afspelen. Maar een voor een deed hij favoriete cds in de ban terwijl ik me net had opgemaakt om deze weer eens te beluisteren en dan gaan je te ver! Mijn collectie leek uit elkaar te vallen, een ruïne van plastic en langzaam wegrottende schijfjes. Tijd voor vernieuwing en een investering waarmee ik niet alleen een slicke nieuwe speler koop maar terloops mijn hele cdverzameling opnieuw heb aangeschaft.
Ik kan bijna begrijpen waarom mensen verslaafd raken aan audioapparatuur, niet omdat het zulke mooie designs zijn en allerlei nieuwe onnodige gebruiksmogelijkheden aanreikt, maar simpelweg omdat je in een klap met fris gehoor naar muziek luistert die je tot in details dacht te kennen…en dus verveelde. Niets zo vervelend echter als mensen die over apparatuur doorzagen dus ik beperk me tot te stellen dat hij er mooi old skool uitziet, zilver met zwart display, weinig en kleine knoppen met een digitaal display dat rond 1984 al uit de tijd was. Maar wat moet je dan? Voordat je het weet verzeil je in de audiofiele poëtica van “ongekende diepte, balans, de helderheid van een bergmeer.” Laat ik zeggen dat ik het in eerste instantie ervaar alsof ik een hele, maar dan ook wel hele, subtiele drug heb ingenomen waardoor de muziek dichterbij lijkt, fysieker zonder vertoon van spierballen (de opgevoerde bas.) Feedback bloedt verder door dan ik voorheen dacht, er zijn rondingen in rondingen van bepaalde bassen en het is alsof iemand in mijn cds is gekropen en stuk voor stuk, als een binnenhuisarchitect, al het geluid op de juiste plek heeft geplaatst. En onder het tapijt wat verloren geluiden vindt. Zoals op Cosmic Tones For Mental Therapy van Sun Ra, waar de groep eindelijk lekker zit te trommelen en blazen…wanneer de telefoon gaat. Iedereen is toch al met zijn hoofd in de sterren dus ze gaan onverstoorbaar door…totdat de telefoon nog een keer gaat. Het onhoorbare hoorbaar maken is een soort magie, minder leuk is echter het ongewenst hoorbare nog hoorbaarder maken. Ergens midden in de liveopname Kill The Child van Swans mag Jarboe haar liedje zingen en de stemmen aan de bar die opeens vrolijk beginnen te praten klinken harder dan ooit. Totdat de stoomwals van gitaren en drums weer begint te draaien natuurlijk.
Je ontkomt echter niet aan gewenning. Hoe je ooit hoorde, wordt vergeten en het nieuwe neemt de plaats in als de standaard. Verandert er dan niets? Eigenlijk niet, heel even was ik een connaisseur van geluid, genoot ik van het geluid als een goed glas wijn, als ding op zich. En dan begint langzaam maar zeker het nieuwe aan zijn comeback, nieuw geluid wat je nooit anders hebt gehoord. In de blackout klonken op die manier:
Agnès – Dumbles Debut
Ouderwets wat betreft de bouwstenen (een heerlijk plonkend geluid) maar als intentie/sfeer een diepe onderdompeling in melancholie. Techno voor sjalen en vroeg ondergaande zonnen, herfstbossen.
De Kompakt bende – Total 8
De Skull Disco bende – Soundboy Punishments
Total blijft een vaste aanschaf. Weer twee cds volgestopt met veel moois die veel stijlvaster lijkt dan vorige edities. Daarom waarschijnlijk minder beluisterd dan nummer 7. In tegenstelling tot de lekker snel verschenen compilatie van het Skull Disco label van Shackleton. Je zou het dubstep moeten noemen maar eigenlijk is hij met zijn kompanen Appleblim en Gatekeeper al een gebied zonder naam binnengetreden. Heerlijk heftige en duistere toekomstdub. En ja, hier kan je de Villalobos remix in volle glorie vinden.
Ricardo Villalobos – Fabric 36
Henrik Schwarz – Live
Villalosbol verschijnt eindelijk met zijn lang beloofde Fabric mix en zet die brutaal vol met louter eigen tracks. Goede muziek maar uiteindelijk kan ik me niet bij de juichende recensies aansluiten. Ik mis iets. Rookwaar? F/Z? Kwestie van geduld ongetwijfeld want ik begin nu pas, na drie jaar, de lol te horen van Thé Au Harem d’Archimède. Wat ik wel weet is dat ik van die dekselse Henrik Schwarz tegelijkertijd een promo in handen kreeg en meteen de gedachte me bekroop: “shit, dit is veel wijzer!” Het is de plaat die Schwarz al een tijd dreigde te maken. Hij heeft slim de overtollige, te makkelijke, soul overboord gekieperd en wat overblijft is in zekere zin minimal maar in plaats van de gebruikelijk technogeluiden bouwt hij het op uit oude jazz en soulplaten. Ik huiverde even toen ik het uitgesleten ‘It’s A Man’s World’ van James Brown ertussen zag staan maar dat verandert Schwarz tot iets onherkenbaars. Zijn eigen meesterwerken ‘Imagination Limitation’ en ‘Walk Music’ doen de rest.
Cobblestone Jazz – 23 Seconds
Toen ik deze had gedownload was ik in eerste instantie teleurgesteld, ik miste ‘Dump Truck’. Tsja, toen kwam ik er achter dat er een tweede cd bij zit met een liveset en de twee Cobblestone kroonjuwelen ‘Dump Truck’ en ‘India In Me’. Mooi pakket dat je als technoliefhebber niet mag weigeren ook al komt het soms gevaarlijk dichtbij luchtige plink/plonk fusion en de technopolitie moet ook eens illegaal inbreken bij Jonson en zijn vocoder afpakken.
Britney Spears – Blackout
“My hearts beats like an 808.”
Een mondiaal leger technonerds valt in katzwijm. Je verliest fans en wint er wat bij. Weer andere blijven trouw. Vraag: is een consistent Britney album zonder uitschieters te prefereren boven één ‘Toxic’ en wat vullers?
door OMC