Na twee avonden stappen is het weer tijd Voor De Zondagse Rust, een serie over muziek om de zondag door te komen waarbij de nadruk ligt op rustige, doch experimentele klanken.
Harold Budd – Avalon Sutra (Samadhisounds / Darla Records)
Harold Budd is iemand die al erg lang op mijn rader staat en al de vroege releases, zowel solo als samen met Brian Eno, doen het bij mij erg goed. Maar ook zijn recente werk hoor ik zeer graag.
Hij weet voor mij een goede brug te slaan tussen hedendaagse gecomponeerde muziek en ambient en daarin soms ook mooie te experimenteren.
Voor mij komt dat het beste naar voren in zijn werk Avalon Sutra. Dit dubbel album, uitgekomen in 2004 op het label van David Sylvian: Samadhisound en in 2014 heruitgegeven door Darla Records.
In de tijd dat het uitkwam werd het, in mijn herinnering, aangekondigd als het laatste album van Harold Budd (wat gelukkig niet zo is gebleken, want nog steeds komen er mooie werken uit), dus ik ben er toen direct opgesprongen na het horen van wat korte samples, want dat wilde ik zeker niet missen.
En achteraf is dat een goede keus gebleken. Nog steeds bevalt de CD me goed, want zelden heb ik zo’n fijn warm geluid gehoord dat zowel romantisch klinkt, en de melancholie en het experiment zo goed hand in in hadn gaan.
Op de eerste CD uit zich dat in 14 relatief korte composities voor piano, saxofoon, cello, viool en altviool en elektronische post-productie.
De composities zijn zowel van Harold Budd zijn hand als van avant-garde componist Jon Gibson, die ook zelf de sopraan saxofoon speelt in de betreffende nummers waar hij aan meegeschreven heeft (Arabesque 3,2, en 1, ls ook How Vacantly You Stare At Me).
Zoals ik al schreef heeft de muziek een romantische toon, wat het een aangenaam beluisteren maakt. Maar door het gebruik van veel ruimte tussen de noten is er ook en bepaalde spanning terug te horen. De verhouding tussen deze twee is precies in de juiste verhouding om dit album blijvend boeiend te houden.
Op CD twee krijgen we echter nog een extra toevoeging door het werk van Akira Rabelais.
Hij neemt mijn zijn software Argeïphontes Lyre het nummer “As Long As I Can Hold My Breath” onder handen.
In deze 69 minuten durende uitvoering komen fracties van de verschillende partijen uit het gehele album voor die op een nieuwe manier worden bespeeld. Zeer langzaam veranderden de gespeelde patronen en komen “flarden” van de eerder gehoorde muziek terug. Het is echter niet dat dit random is gedaan, er zit wel degelijk een lijn in. Ook hier blijft de romantische sfeer behouden, maar wordt deze op experimentele wijze voortgebracht.
Ondanks dat er zeer weinig verandering in de muziek lijkt te zitten weet dit toch van de eerste tot de laatste noot te boeien, zoveel zelfs dat ik eigenlijk die 69 minuten te kort vind. Dit stuk zou ik een hele dag op repeat kunnen hebben staan, zonder dat het een moment gaat vervelen. Je wordt er als luisteraar juist steeds verder ingetrokken en langzaam dwaal je daardoor even af en begin je vanzelf te dagdromen.
Een van de mooiste muziekstukken ooit gemaakt en om maar geen genoeg van te krijgen. En dat maakt dit album compleet.
Avalon Sutra is voor mij een van de grootste favorieten, waar ik nu al zo’n 14 jaar steeds naar terug blijf grijpen en me blijf verbazen hoe ontzettend mooi het is.