[cd, Leaf/Konkurrent]
De in Berlijn wonende Fin Sasu Ripatti heeft een discografie waarmee je gemakkelijk weer een muur in die stad kunt opbouwen. Hij is vermoedelijk het meest bekend geworden met zijn soloproject Vladislav Delay, maar heeft zijn naam ook verbonden aan Luomo, AGF/Delay, Uusitalo, Moritz von Oswald Trio, Sistol, The Dolls (met AGF en Craig Armstrong) en diverse andere bands. Hij is een veelzijdig elektronisch muzikant en weet eigenlijk keer op keer wel te verrassen. Op Tummaa benadert hij alles meer organisch. Dit doet hij onder meer door de inbreng van Craig Armstrong, die een deel van de productie en tevens piano en rhodes op zich neemt. Het gekke is dat de gevierde Schotse componist mede bekend van Massive Attack, ook muziek maakt die zo glad is als zijn spekarmen, altijd weer open staat voor experimenten, hetgeen ook uit hun samenwerking in The Dolls is gebleken. Daarnaast werpt de Argentijnse muzikant Lucio Capece zijn basklarinet en sopraansaxofoon in de strijd. Delay brengt hier abstracte techno met dub en jazz invloeden op een wijze dat deze goed doorwaadbaar blijft. Hij keert meer terug naar zijn percussie roots, wat vooral goed te horen is in de vele bijna industriële percuterende ritmes. Je kunt dit album wellicht typeren als zijn minst elektronische tot nu toe, ondanks dat de elektronica wel degelijk een rol spelen. Maar de inbreng van de gasten en met name de pianopartijen van Armstrong geven de muziek een heel ander karakter. Het is onderkoeld en duister, maar toch ook sfeervol. De cd komt ergens uit op het snijvlak van Supersilent, Susumu Yokota, Murcof en Beaumont Hannant. “Tummaa” betekent ook “donker” en dat is zeker iets dat het album typeert. Het is intrigerend, meeslepend en van een mysterieuze pracht. Ik durf voorzichtig te beweren dat dit zijn magnum opus is geworden.
MP3:
Melankolia
door Jan Willem Broek