[cd, Full Time Hobby/Konkurrent]
“How Can We Hang On To A Dream”? Vraag het aan een willekeurig iemand en je zal verschillende antwoorden krijgen, want op zo’n vraag is geen eenduidig antwoord te geven. Maar iedereen zal vermoedelijk wel weten te vertellen dat het een song van de Amerikaanse singer-songwriter Tim Hardin is. Vroeger en nu, het is namelijk de tijdloze klassieker die iedereen wel kent. Toch heeft de beste man heel veel andere, zelfs mooiere songs geschreven, zoals het veel gecoverde “Reason To Believe”, “If I Were A Carpenter” en niet in laatste instantie “Misty Roses”, maar geen daarvan is zo komen bovendrijven als deze hit. Een eendagsvlieg kan je de man geenszins noemen, laat dat duidelijk zijn. Hetzelfde geldt voor een Al Stewart, maar de fan moet echt verder luisteren dan de geijkte top 1000 breed is. Ik ben me er ook pas later in gaan verdiepen, maar er zijn vele pareltjes te ontdekken. Wat je niet zo snel achter deze intieme muziek zou zoeken, althans ik niet toen ik hem voor het eerst heb gehoord, is een zwaar verslaafde artiest. Tim Hardin is dan ook in 1980 op 39 jarige leeftijd overleden aan een overdosis heroïne en morfine. Hij is ook één van de Woodstock artiesten geweest al heeft hij altijd podiumvrees gehad. Na zijn dood laat hij een erfenis na die er niet om liegt. Hij is overigens nooit bezig geweest met genres, zijn muziek is bijvoorbeeld ook doorspekt met jazzelementen, maar heeft altijd gezegd dat het enkel klinkt als singer-songwritermuziek of folk omdat het toevallig door hem is geopenbaard; hij heeft naar eigen zeggen ook geen persoonlijke liedjes gemaakt. “They’re just love songs, true songs – songs that are also very naked. They mean what they mean, but tenderly and with reverence.”
Bijna 33 jaar na zijn dood, het moet niet gekker worden, verschijnt er nu de verzamelaar Reason To Believe – The Songs Of Tim Hardin, waarop hedendaagse artiesten terecht kleur bekennen en deze bijzondere, misschien ietwat trieste artiest, zij het postuum, in het zonnetje zetten, wat hij meer dan verdiend heeft. Hij heeft meer invloed gehad dan men vaak denkt en wie pinkt er in een melancholische bui nu niet (stiekem) een traantje weg bij zijn #1 hit? Of bij één van die andere prachtsongs? 13 nummers worden hier onder handen genomen door The Phoenix Foundation, The Sand Band, Mark Lanegan (Waar is hij tegenwoordig niet? Hij lijkt de Peter Broderick van de duistere muziek wel), Diagrams, The Magnetic North, Alela Diane, Snorri Helgason, Sarabeth Tucek, Okkerville River, Smoke Fairies, Gavin Clark, Hannah Peel en Pinkunoizu. Een bont gezelschap en vooral daarom ook zo leuk. De uitvoeringen zijn namelijk vrij braaf, wat ik eerlijk gezegd wel gepast vind bij deze breekbare liedjes. Maar doordat er vanuit verschillende genres covers voortvloeien, maakt het tot een gevarieerd en fraai eerbetoon. De genoemde nummers komen ook allemaal langs, naast andere klassiekers, want dat zijn het stuk voor stuk. Alela Diana waagt zich aan “How Can We Hang On To A Dream”, waar ze heel goed mee weg komt. De IJslandse singer-songwriter Snorri Helgason (Sprengjuhöllin) brengt mijn persoonlijke favoriet “Misty Roses” op heel fraaie wijze ten gehore. Winnares is denk ik toch Sarabeth Tucek met haar vertolking van “If I Knew”, waar ze als een eenmans eh vrouws versie van This Mortal Coil klinkt. Overigens staan er absoluut geen minder tracks op. Het is wat dat betreft een ontzettend goede ode aan een unieke artiest geworden.
En omdat de covers ontbreken (op Spotify vind je deze wel), hier nog een paar originals:
door Jan Willem Broek