[cd, Zeal/Konkurrent]
Bij het Belgische Zeal label is het altijd weer een verrassing wat er uit de melancholische hoge hoed komt rollen. Harde muziek of juist verstild? Bands als Timesbold, Marble Sounds, Tomàn, Isbells, Kiss The Anus Of A Black Cat, Sleepingdog, Believo! en Raketkanon komen allen uit deze stal. Sinds 2011 ook de groep Low Vertical, die met hun debuut I Saw A Landscape Once een unieke potpourri leveren die hoge ogen gooit. In feite brengen ze elektronische pop, maar laten door ook met enige regelmaat ruimte voor variaties en combinaties met emo, indie en post-rock. De muziek bevat hilarische elektronische riedeltjes, zonder ooit over de top te gaan. De droefgeestige songs wordt soms wel wat lucht gegund, maar meer dan dat ook niet. Niets is te serieus of te lollig. Continu weten ze je te verrassen en verbazen met innovatieve vondsten. Wat verwacht je ook als je weet dat de groep zich laat beïnvloeden door sprookjesverhalen, menselijke eigenaardigheden en de Beernemse koeienstallen? Hierbij lopen de invloeden uiteen van Radiohead, Styrofoam en Pinback tot The Notwist, Electric President, Chokebore en Velma. Eén groot feest der herkenning, zij het op fraai ingetogen en eigengereide wijze.
Vandaar dat ik op voorhand al enthousiast ben als de tweede cd We Are Giants op de mat ploft. Nu vind ik dat de recensent of de luisteraar die kwalificatie moet geven, maar ze hebben gewoon helemaal gelijk. Het zijn giganten, al is het wellicht op de schouders van dwergen. Maar dat ligt dan vooral aan het huidige muzikale klimaat waar op grote schaal scoren de boventoon voert. Pieter Demeyer (bas, zang), Seppe Van Den Berghe (synthesizers, piano, bellen, drumcomputer) en Ward Dupan (gitaar, zang) hebben zich versterkt met drummer Lode Vlaeminck (Tomàn, Raketkanon), terwijl broer Wouter Vlaemick (Tomàn) aan de knoppen schroeft. Het heeft ze geen windeieren gelegd, want daar waar het debuut al schittert door verrassingen en eigenzinnigheid hebben ze hier het recept gewoon nog eens verfijnd, aangescherpt en verbeterd. Het geluid is meer elektronisch dan voorheen, al kleuren ze het geheel nog steeds fraai in met bas, gitaar en percussie. Je krijgt een prachtige, steeds wisselende en speelse mix van indierock, elektro-pop, wave, glitch en zelfs meer spacy en psychedelische uitstapjes. Ze maken ondanks de vele variatie wel één vuist, hetgeen voor een krachtige uppercut kan zorgen maar met handschoenen aan ook voor de tedere aai over de wang. Het leeuwendeel is weer ondergedompeld in een heerlijk droefgeestige sfeer, waar ook gelijk hun kracht in schuilt. Emotionele precisiebombardementen met een prachtig resultaat. Hierbij doen ze het meest denken aan een kruisbestuiving van The Notwist, Radiohead, Dntel en Styrofoam, maar ook New Order, Fuck Buttons, Elbow en Sufjan Stevens zijn regelmatig in de buurt. De muziek nestelt zich als vanzelf diep onder de huid om niet meer los te laten. Onderstaande nummer/video “Sun Sun” is heel fraai, maar niet helemaal representatief voor het album. Deze ademt een meer melancholisch en mysterieus geluid uit. Neemt niet weg dat de Belgen je hier gigantisch weten te overrompelen met hun unieke schoonheid. Reuzenplaat!
door Jan Willem Broek