[cd, Burnt Toast Vinyl/5ive Roses]
Er zijn bands die al jaren bestaan, maar door wisselende benaderingen en bezettingen nooit echt een groot publiek aan zich weten te binden. Dat wil niet zeggen dat ze slecht zijn, maar ze zijn eigenlijk ongrijpbaar. Toch heeft de band Unwed Sailor, opgericht in 1998 door onder meer Jonathan Ford, een vaste schare fans weten op te bouwen. Dat komt grotendeels door hun constante, sterke live optredens. Op cd proberen ze steeds weer wat nieuws, wat voor sommigen steeds weer een leuke verrassing is en voor anderen een onbegrijpelijk iets. Ook de bandleden komen en gaan. Er hebben leden van de Early Day Miners, Fleet Foxes, The Vogue, Damien Jurado en andere bands meegedaan in het altijd weer veranderende geheel. Ze zijn van postrock overgestapt naar haast cabareteske gitaarmuziek en toch weer naar meer minimale ambient. Nu zijn ze terug met hun vierde langspeler Little Wars, waarop ze uiteraard weer een ander geluid aan de dag leggen. Het is hun meest consistente album en eigenlijk een logische combinatie van alles wat ze tot nu toe gedaan hebben. Wellicht ook omdat ze dit album in 2002 zijn gestart en het in feite een overbrugging is van al hetgeen ertussen plaats heeft gevonden. De cd is een combinatie van 3 opnamesessies in 2002, 2004 en 2007 met steeds een behoorlijk andere line-up. Knap is dat het naadloos in elkaar overgaat en het één en toch afwisselend geheel vormt. Je krijgt zowel de ambient van Brian Eno, Harold Budd en Daniel Lanois als de meer postrock gerichte muziek van de Early Day Miners en Mogwai en de psychedelica van Pink Floyd. Alles wat de band al jaren in de mars heeft komt hier extra mooi uit de verf. Hopelijk krijgen ze hiermee ook de lof die ze al jaren verdienen. Geen strijd meer om kleinigheden, maar tevreden stappen richting grote zaken.
door Jan Willem Broek