[cd, Jagjaguwar/Konkurrent]
Retro is het nieuwe moderne, zo lijkt het de laatste tijd wel in muziekland. Muziek die teruggrijpt of muziek die zelfs met een tijdmachine geheel teruggeplaatst lijkt, al nemen ze de verbeterde techniek van vandaag de dag wel mee. Maar goed uitgevoerd levert dat uitstekende muziek op. Dat geldt zeker niet in de laatste plaats voor Unknown Mortal Orchestra, het geesteskind van de Nieuw-Zeelandse artiest Ruban Nielson. Hiervoor maakt hij samen met broer Kody deel uit van de formatie The Mint Chicks, die op het altijd prettig eigenzinnige Flying Nun label cd’s hebben uitgebracht. In Nieuw-Zeeland hebben ze er sowieso wel een handje van om vintage klanken in hun muziek te verwerken. Die band is op één lid na in 2007 naar de Verenigde Staten verhuisd. Niet naar Californië, waar ze prima zouden kunnen aarden, maar naar Portland. Nu is dat wel de “City Of Roses”, dus voor bloemetjes in het haar zitten ze wel goed. Toch claimt Nielson niets met hippies op te hebben, al zou het gelijknamige debuut van de Unknown Mortal Orchestra uit 2011 je zo maar op andere gedachten kunnen brengen. Met dit hoofdzakelijk sologebeuren weet Ruban Nielson namelijk Jimi Hendrix, Syd Barrett, Captain Beefheart, Sly And The Family Stone, Soft Machine en The Beatles in één geluid te vangen. Toch klinkt de muziek essentieel en anders. Het zijn bijzondere hersenspinsels van een eigentijdse, vrije geest.
Vandaar dat er reikhalzend naar nummer 2 uitgekeken is. Deze heeft simpelweg de titel II gekregen. Waarom ook niet? Duidelijkheid voor alles. Het geeft wellicht ook aan dat er aan de receptuur niet is gesleuteld. En multi-instrumentalist Nielson heeft daar ook geen reden toe, want zijn methode mist het doel en de uitwerking niet. Je krijgt weer retrospectieve psychedelische rock en folk, waarbij de eerder genoemde referenties overeind blijven. Alleen is hij gewoon beter geworden in de uitwerking. Meer durf, meer expressie, meer variatie en gewoon meer van alles. Heerlijk jaren 60 sound met soulvolle en psychedelische interventies. Tel ook Mac Demarco, Tame Impala en Ariel Pink’s Haunted Graffiti als hedendaagse referenties erbij op en je weet wat voor een bijzondere lekkernij je voorgeschoteld krijgt. Psychedelische ontbijtjes vol bloemetjes, vrijzinnige ideeën en wulpse experimenten. Muziek die niet gevangen is in een bepaalde tijd, maar ook niet per se tijdloos is. Wel doet het je de tijd vergeten en weet het je 40 minuten lang onder te dompelen in broeierige, unieke pracht.
door Jan Willem Broek