[cd, MonotypeRec]
De Italiaanse componist, geluidsartiest en performer Alessandro Bosetti is gefascineerd door taal. Dit heeft hij op zijn solowerken al laten blijken en niet in de laatste plaats op zijn spraakmakende cd Zwolfzungen van vorig jaar. In 2009 start hij het project Trophies, waar hij op de vaste hulp kan rekenen van één van Australisch beste exportproducten Tony Buck (drums) en de Japanse fretloze gitarist Kenta Nagai. Een fraai, virtuoos internationaal gezelschap.
Tony Buck leer ik kennen als de man achter de geniale avant-sample band Peril met Kato Hideki en Otomo Yoshihide. Later als hij naar Europa gaat, waar hij ook een tijd in Amsterdam vertoeft en rond STEIM ronhangt, wordt de band omgedoopt tot Astroperil. Tony Buck zal vooral bekend worden met het cult gezelschap The Necks. Daarnaast werkt hij samen met Jon Rose, Nicolas Collins, Tenko, John Zorn, TomCora, Phil Minton, Keiji Haino, Switchbox, The Machine for Making Sense, Ne Zhdall, The EX, Peter Brotzmann, Hans Reichel, The Little Red Spiders, Subrito Roy Chowdury, Clifford Jordan, Kletka Red, Han Bennink, Shelley Hirsch, Wayne Horvitz, Palinckx en GroundZero. Altijd op zoek naar nieuwe creatieve en avontuurlijke muzikale ideeën. Je kunt hem gerust een levende legende noemen.
De in Japan geboren gitarist Kenta Nagai studeert in de VS en begint zijn carrière als straatmuzikant. Maar zijn talent is al snel duidelijk, wat er uiteindelijk voor zorgt dat hij met Zeena Parkins, Tatsuya Nakatani, Miya Masaoka, David Watson, Eugene Chadborne en Laura Andel samenwerkt. Hij heeft een grote interesse in de fysieke impact van muziek en werkt dan ook daarna samen met diverse dansers.
De drie grootheden komen nu met de cd Become Objects Of Daily Use op het prestigieuze Poolse label MonotypeRec. De groep heeft als vuistregel dat alles moet draaien om de stem en dat de teksten stug en repetitief worden voorgedragen. En inderdaad draagt Alessandro op haast megalomane, dwangmatige wijze zijn poëtisch getinte teksten voor. Ondertussen voorzien Tony en Kenta zijn woorden van een complexe, maar intrigerende textuur. Je kunt eigenlijk geen vinger leggen op de muziek, als je het al muziek mag noemen. In feite zijn het virtuoze klanken die een imponerend geheel vormen dat met geen pen dan wel toetsenbord te beschrijven valt. De ritmes zijn onregelmatig, de teksten zijn onlogisch, de rode draad is op de doorhamerende stem na ver te zoek en toch weet het geheel een krachtige vuist te maken die haast fysiek wordt. Op onbegrijpelijke, maar door oerkracht gedreven wijze weten ze je te hypnotiseren met iets dat je enkel onder de noemer kunst met hoofdletter K kunt onderbrengen. Ongemakkelijk, geen touw aan vast te knopen, onvergelijkbaar met wat dan ook, maar ontzettend verslavend. Ja, ook zo kan muziek imponeren, emotioneren en een verpletterende indruk maken.
MP3’s:
This Is Not The Same As Chanting
He Was A Very Foxy Gentleman
Hotels Are Ripping You Off In D.C.
door Jan Willem Broek