Tonus – Segment Tones (A New Wave Of Jazz)
Op 18 en 19 oktober vindt er in de singer Rijkevorsel in Rijkevorsel een 2-daags festival plaats georganiseerd door het label A New Wave Of Jazz van Dirk Serries. Om dit te vieren komen er maar liefst zeven nieuwe albums uit op zijn label die tijdens het festival worden gepresenteerd. Ik ga vier van deze albums bespreken en vandaag in deze review de tweede.
Dirk Serries zet goed door met mijn zijn nieuwe project Tonus. Binnen een jaar tijd is Segment Tones inmiddels de vijfde.
Ook op deze release is zijn vaste partner Martina Verhoeven, maar ook horen we Colin Webster terug.
Opvallend is dat deze keer zowel de gitaar als piano ontbreken, in plaats daarvan horen we accordeon, sopraan melodica, concertina, cello, klarinet en als saxofoon.
Niet verrassend is dat de muziek ook op deze CD minimaal verstild is, zoals alle andere Tonus releases. De muziek sluit naadloos aan op het reductionisme van bijvoorbeeld Radu Malfatti (componist en ook trombonist en bas mondharmonicaspeler).
De drie spelen op de instrumenten lange tonen, waarin een vrijheid is voor eigen invulling, die bij laag volume goed opgaat in het omgevingsgeluid, maar op hoog volume de ruimte juist vult met boventonen.
Tussen de drie stukken zitten duidelijke verschillen, niet alleen in het gebruik van de instrumenten, maar ook is de sfeer in de stukken verschillend.
Zo is het tweede stuk Amplitude een stuk zwaarder dan de twee andere stukken. In dit stuk is het geluid van de cello dichtbij het instrument opgenomen en de wijze waarop de cello is bespeeld hoor je daardoor ook Wolfstonen die ontstaan. Dit creëert een dreigende spanning in de muziek die we nog niet eerder terug hoorden bij Tonus.
In fel contrast staat het nummer Modulation Grid I, waarmee de CD opent, wat juist een warm geluid heeft en een meer aangename sfeer creëert. Hier krijg je de bovengenoemde boventonen in de ruimte heel duidelijk te horen door het samenspel van de verschillende instrumenten. Dit is ook het meest verstilde en minimale werk van de drie.
En in Segment Tones, het laatste stuk op de CD, waar beide vorige emoties en sferen lijken samen te komen. Opvallend in dit stuk is ook het ritmische element. Er zit een tikkend geluid in wat regelmatig terug komt. Het is niet meteen dat je er op kunt bewegen, maar ook dit is nieuwe bij Tonus. Dat ondanks de snare drum van Graham Dunning op Ear Duration, en George Hadow op Intermediate Obscurities , waar de percussie veel meer in het geheel opging en daardoor minder opviel.
Segment Tones is wederom een mooie en spannende toevoeging aan oeuvre van Tonus, die bij goede beluistering zeker weer veel weet te bieden. Mocht je nog geen releases van Tonus hebben dan is dit zeker een mooie om uit te proberen, maar dat zou je net zo goed over de vorige 4 kunnen zeggen. Echter is het wel echt iets voor de liefhebbers. Ik kan me voorstellen dat de meeste luisteraars aan een of twee releases in deze lijn per jaar wel genoeg hebben, iets waar Series wel op moet gaan letten. Het moet geen overkill worden aan releases. Vooral omdat er ook nog andere artiesten zijn om te volgen in dezelfde richting. Daarover meer in de volgende recensie uit de nieuwe serie van A New Wave Of Jazz, waarin ik nieuwe werk van Antoine Beuger bespreek.
One thought on “Tonus – Segment Tones”