Theo van Gogh is alweer 5 jaar dood. Gelukkig heeft hij het nieuwe rookbeleid nooit meer meegemaakt, alhoewel we van hem dan ongetwijfeld een ongezouten mening te horen zouden krijgen. Waar de rook ook uitkomt door al die vrije meningen zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: John Zorn, Max Richter, Broadcast & The Focus Group, Laudanum, Odious, Arallu en Sa-Ra Creative Partners. En keken naar: The Curious Case Of Benjamin Button.
John Zorn – Femina
Een ouderwetse Zorn-cd die klinkt alsof er steeds iemand aan de frequentieknop van een radio draait. De muziek verspringt van hard naar zacht en van melodieus naar dissonant. Je hoort fragmentarische klankslierten, uneasy listening, zware kost. De doorzetter wordt beloond met prachtige, tedere melodieën die verpakt zitten tussen atonaal geweld. De finale, drie minuten meditatieve prachtmuziek, dienen om tot rust te komen. En dat heb je hard nodig na een half uur muzikaal geweld.
Max Richter – Waltz With Bashir (cd, EMI)
Max Richter maakt natuurlijk altijd al filmische creaties, die tussen (neo)klassiek en elektronische muziek uitkomen. Typemachinemuziek zou collega Gerrard terecht zeggen. Op deze cd heeft Max dan ook daadwerkelijk een heuse score te pakken. Deze wijkt enigszins af van zijn vorige creaties en benadert meer die van een artiest als Clint Mansell met de Kronos Quartet. Het is nog steeds melancholisch en intiem, maar wel met grotere halen met meer techno en voor (wellicht) een breder publiek. Gelukkig gooit hij er ook oud en vertrouwd typemachines doorheen. Twee van de 20 nummers komen van OMD (Enola Gay) en PIL (This Is Not A Love Song), maar de rest bestaat uit nieuw en dikwijls bombastisch werk van Max Richter. Of de rechtgeaarde fan hiermee uit de voeten kan is de vraag, maar de ware melancholicus zal er nog steeds zijn of haar heil in vinden.
Kijk Online:
Trailer
Broadcast & The Focus Group – Investigate Witch Cults Of The Radio Age (cd, Warp)
Helemaal begrijpen doe ik het niet, maar de cd van dit samenwerkingsproject met 23 tracks en bijna 50 minuten lang wordt afgedaan als mini album ter overbrugging van de full-length van Broadcast volgend jaar. Ik ga denk ik maar vast een plek in mijn cd kast reserveren, want dat moet dan een mega werk worden. Maar goed terug naar deze -voor mij volwaardige- nieuwe cd. Broadcast’s space pop geluid is al jaren een ijzersterke mix van Stereolab, Lush, Air, Add N To (X) en My Bloody Valentine The Focus Group is een groep die van alles kan behalve focussen. Ze maken veelal licht chaotische spookmuziek. Samen met Broadcast werkt dat uitstekend. Broadcast stuurt en zorgt voor de fijne vocalen en The Focus Group kleurt het geheel eigenzinnig in. Regelmatig weten ze Broadcast wel te verleiden tot spookachtige madrigalen en ruimtelijke escapades, waardoor het haast een seance wordt. Al snel grijpt deze muziek je stevig beet om niet meer los te laten. Fascinerende pracht.
Luister Online:
Investigate Witch Cults Of The Radio Age
Laudanum – Decades(cd, Monopsone)
Laudanum – 1996-2009 (gratis download)
In 2000 debuteert de Fransman Matthieu Malon nog onder zijn eigen naam, om een jaar later onder de naam Laudanum verder te gaan. Zijn eerste cd System:On uit 2002 combineert pakkende elektronica, gitaren en droefgeestige orkestraties. Vier jaar daarna komt pas het vervolg Your Place & Time Will Be Mine, maar dat mag er dan ook wezen. Met vele gasten levert hij een melancholisch, maar ook seksueel geladen geheel af. Je krijgt piano gedreven stukken, orkestraties, vette en vooral beklijvende tachtiger jaren elektronica en pakkende zang van zowel vrouwen als mannen, waaronder hijzelf. Het verleden schakelt hij eenvoudig aan het heden en dat werkt zeer goed. Matthieu nestelt zich hiermee op overtuigende wijze ergens tussen Day One, The Notwist, Craig Armstrong, Tarwater, Lamb, New Order, Vive La Fête, Front 242, David Bowie, Kraftwerk en de Cassandra Complex. Daarna komt hij in 2007 enkel nog met Now It’s Yours: A Laudanum Christmas Gift, een gratis te downloaden album met remixen, remakes en live nummers. Nu is hij na inderdaad 10 jaar onderweg te zijn als Laudanum terug met zijn derde cd Decades. Dit is meteen zijn beste tot nu toe. Het is zeer beklijvende synthpop met techno, new wave, klassieke elementen en stevige rock. Matthieu neemt zelf de zang en een deel van de instrumentatie voor zijn rekening en wordt daarbij geholpen door Philippe Entressangle (drums, percussie, programmering), Rahan (cello) en de hoornspelers Cécile Légaré & Jérôme de Pasquale. Met een volvet, duister en melancholisch geluid eindigt hij ergens tussen U.n.k.l.e., The Montgolfier Brothers, Calla, Craig Armstrong en New Order in. Bijzonder mooi!
Als klap op de vuurpijl geeft hij ook al zijn overige werk kado online. Zie hiervoor de link hieronder. De collectie van deze Fransoos is echt meer dan de moeite waard.
Luister Online bij Myspace:
Drekjnd#1 / We Are Not An Open Book
Downloads:
Laudanum collectie
The Curious Case Of Benjamin Button (David Fincher)
Het fantastische idee (van Scott Fitzgerald) waar The Curious Case Of Benjamin Button op is gestoeld blijkt uiteindelijk zowel een voor- als nadeel. Het is een surreëel en boeiend uitgangspunt waar een kundig regisseur als Fincher als vanzelfsprekend een degelijke film weet te halen, maar tegelijkertijd zat ik als kijker constant méér te verwachten. Meer (filosofische) diepte vooral. Als je oud wordt geboren en elke dag jonger wordt zul je niet alleen iedereen waarvan je houdt ouder zien worden, je zult toch ook een tergende desoriëntatie voelen, evenals angst voor het moment dat je niet meer voor jezelf kan zorgen. Dommer wordt. Kind wordt. Dat aftakelende aspect van de controle verliezen is een gewoon leven ook aanwezig, maar als je jonger wordt, wie heb je dan nog? Ben je niet zo vervreemd van je omgeving dat je er totaal alleen voor staat? In The Curious Case lijkt hier door ’t hoofdpersonage (en zijn omgeving!) pas na twee uur film stil bij te worden gestaan. Daarvóór straalt de man (Brad Pitt) meer een Forrest Gump-achtige simpelheid uit. (Uit eigenbelang, zou je bijna zeggen) Hij en dus ook de film lijken de cruciale momenten te willen vermijden. Wat dacht je van het moment dat je merkt dat je geen man meer bent? Hij is dan allang verdwenen uit het leven van zijn eeuwige liefde. Toch jammer. Had ook veilig gekund, door ‘m ineens na een omgekeerde puberale groeispurt kleiner dan zijn eega te maken. Halverwege dacht ik dat de twee elkaar misschien wel nooit zouden krijgen, wat ook wel fascinerend tragisch was geweest. De laatste mijns inziens meest interessante en ook pijnlijkste fase is in het dagboek, waarop de klaarblijkelijk noodzakelijke raamvertelling is gebaseerd, helaas afwezig. We zien Benjamin pas weer door de ogen van Cate Blanchett, als hij jong en onwetend is geworden. Daarmee is voor mij het eerste kwart van de film toch het beste. Een oude baby in een bejaardenhuis, een John Irving-achtige waanzinnige setting, met een man die steeds vertelt hoe hij door de bliksem is getroffen. (Volgt keer op keer een korte knipoog naar Truffaut) De oude jongeman leert lopen en beleeft kleine avontuurtjes met zijn jonge droommeisje. Moet hij eigenlijk niet naar school? Later blijkt hij toch ineens te kunnen schrijven. Hij wordt ouder en fitter en gaat naar New York om zijn inmiddels drieëntwintigjarige jeugdliefde te verrassen. Die zit ‘m in een paar mooie scènes niet meer staan. Het is daar dat het gereken begint, wat in deze film haast onvermijdelijk is. Als hij 80 was als baby en zij (in jaren niet veel, eh ouder) nu 23, is hij toch 57? Dat lijkt niet te kloppen met de beelden. Pitt ziet er inmiddels uit als 40 of nog minder. Zou het soms sneller gaan? Het zegt toch wat over de zozo-geslaagdheid dat in de tweede helft van de film die chronologie van twee levens in twee richtingen steeds minder lijkt te kloppen. Het gaat zwabberen, al zie ik ook wel dat het een bijna onmogelijke klus is om ’t geloofwaardig te houden. Fincher weet er, ondanks de mooie Jeunet-achtige plaatjes, nergens genoeg betovering in te stoppen om dat ogenblikkelijk te doen vergeten.
Odious Mirror of Vibrations
Arallu Desert Battles
Er kwam al best veel goeie extreme metal uit het oosten, van lo-fi depressive black metal van het Iraanse Aras, de oren uitspuiten warmetal-stylo door het Libanese Damaar tot de meer bombastische black metal van het Turkse een-vrouwsband İlkim Oulanem. Er beginnen zich ook steeds meer metalbandjes te roeren die, wellicht geïnspireerd door Nile en Melechesh, hun lokale invloeden wat meer laten doorschijnen. Soms zijn de omstandigheden in die landen niet echt aanmoedigend, maar voor een ruwe en beetje ‘clunky’ demosound moet een beetje liefhebber van undergroundmetal niet terugdeinzen, lijkt mij. Het Israëlische Arallu komt toch aardig professioneer over en hun venijnige black metal wordt aangevuld met oosterse percussie en hoorngeschal. Odious komt uit Egypte, heeft een mooier hoesje, maar klinkt geluidstechnisch wat minder goed. Ze komen wel met vettere Arabische riffs uit de hoek, vooral in For the Unknown is Horrid. Zo komt er toch zoveel gaafs voorbij dat je het wat dunne geluid en de mechanische drums voor lief neemt.
Sa-Ra Creative Partners Nuclear Evolution: The Age Of Love
Bij Madlib heb ik nogal eens het gevoel dat het wat te makkelijk en te minimaal is. Maar hij heeft wel een lekkere slome vibe going on. Sa-Ra Creative Partners schuiven die grooves onder een wat P-funkerig en redelijk slick R’n’B-tapijtje en dat bevalt me beter. Meer psyche- dan sampladelic, misschien iets minder gruizig maar wel meer bestand tegen veelvuldig draaien. Toch jammer dat ik er een dag na hun optreden in Paradiso pas achter kom (met dank aan Twitterende Facebook-e-pal Giovanca).