[lp/digitaal, Shyrec]
Italië is booming als het gaat om interessante acts uit de experimentele rockscene met dikwijls een hang naar de jaren 80. Een kleine greep uit de snoeppot levert bands als Don Turbolento, Shijo X, Aedi, Blue Willa, The Somnambulist, Niagara, Edible Woman, Father Murphy, The White Screamed Shout, POST, Wora Wora Washington en Kill Your Boyfriend op. Een band die in dit rijtje zeker niet mag ontbreken is The White Mega Giant. De drie leden hieruit houden hun identiteit verborgen, hoewel doorspitten namen als Luca Marchetto (gitaar), Mattia Fasolato (drums) en Daniele Bogon (bas) oplevert, maar dat maakt voor de muziek in feite ook niet zoveel uit. In 2011 debuteren ze met de cd Antimacchina waarop ze een mengelmoes van postrock en shoegaze tentoonspreiden, waarmee ze in de hoek van Explosions In The Sky, Caspian, This Will Destroy You en Sigur Rós zitten.
Drie jaar later is hun tweede worp TWMG een feit, ditmaal enkel verkrijgbaar op lp en als digitale release en wederom uitgebracht op het prestigieuze Shyrec label. Ze hebben nogal een metamorfose ondergaan. In de eerste twee tracks, getiteld “Hubots 1” en “Hubots 2”, gaan de zware shoegaze gitaren vergezeld van elektronica en robotstemmen. Wellicht geïnspireerd door de serie “Äkta Människor”, waar het menselijke leven voor een groot deel geregeld wordt door “menselijke” robots. Tot het allemaal gigantisch misgaat. Daarom is deel 2 van de beide tracks vermoedelijk ook een stuk harder. Ook erna hoor je steeds stemmen, koorzang dan wel samples van dit alles, die zich een weg banen door de doomachtige en dikwijls luide muzikale omlijsting, die overigens nog altijd hoofdzakelijk instrumentaal is. Het is zeker gezien de titel Antimacchina een verrassende stap. Daarnaast brengen ze ook rustieke, meer experimentele stukken waar de elektronica ook een deel van de atmosfeer bepaalt. Vanaf het midden neemt de felheid geleidelijk toe en winnen de gitaarmuren het vaker van de elektronica. Naast de eerder genoemde artiesten kan je er ook 65daysofstatic en sleepmakeswaves aan toevoegen te referentie. Het eindigt uiteindelijk snothard met “Meccatronica”, totdat het in het laatste deel stiller wordt en de elektronische klanken heersen, maar ook langzaam wegebben. De Apocalyps is geweest en de elektronica wint. Of toch niet? Wordt hopelijk snel vervolgd. Wat een geweldig intrigerend en krachtig prachtalbum!
door Jan Willem Broek