[cdep, TryTone Records/ToonDist]
Er zijn zo af en toe van die gezelschappen van de buitencategorie, die het verschil weten te maken binnen de gangbare kaders. Dat geldt niet in de laatste plaats voor het improvisatorische jazzcombo The Thight Jans +2. De groep wordt geformeerd rond drummer/componist Tijn Jans (Jula Aimée) en bestaat verder uit gitarist Guillermo Celano (Narcissus), contrabassist Tobias Nijboer (Amsterdam Jazz Orchestra), saxofonist Donald Simoen, elektronicaspecialist Kieran Klaassen en zanger Jasiek Mischke.
Ze brengen nu hun cdep Reuze Reuze uit, gestoken in een stoere kartonnen hoes, waarop ze 5 tracks presenteren met een totale lengte van bijna 23 minuten. In de openingstrack “Jaja, de maatschappij” krijg je avant-rock met abstracte Nederlandstalige spoken word. Ze houden hier het wilde midden tussen The Ex, Palinckx, Plan Kruutntoone en RaaskalBOMfukkerZ. Daarna wordt hun sterke muzikale achtergrond, die denk ik op conservatoriumniveau zit en met name gericht is op jazz en improvisaties, pas goed duidelijk. Het start al in de track “Hilary Putnam Was A Wise Man”, die de Amerikaanse filosoof in het zonnetje zet. Deze filosoof staat erom bekend om het feit dat hij zijn eigen stellingen eenvoudig inruilt voor die van anderen, indien hij dat geschikt acht. Derhalve spreekt Mischke op een John S. Hall-achtige wijze in een spannende jazz-rock omgeving de volgende woorden uit: “Have you ever considered the meaning of meaning?”. En daar lijkt de muziek ook om te draaien, het stellen van vragen en zoeken naar betekenis en definitie. De antwoorden en het vinden lijken echter van geen betekenis, want de jacht is mooier dan de vangst en de vraag stellen is veel interessanter dan het antwoord geven. Het vormt een soort bewustzijn, waarbij je ook prima dromen kunt van zaken die onmogelijk lijken. De band lijkt met deze gedachte in het achterhoofd ook vrij te kunnen bewegen, zonder zich gevangen te voelen binnen genregrenzen. Het brengt wel een zekere prettige spanning. Op biologerende wijze boren ze zich een weg door de elektro-akoestische muziek met spoken word, waarbij ze jazz, avant-garde, filmmuziek, experimentele rock en improvisatorische elementen aan hun puntige geheel weten te rijgen. Daarbij kan bijvoorbeeld de saxofoon heerlijk de nacht opzoeken, terwijl de opzwepende drums nog een spannende straatbattle in daglicht aan het uitvechten is. Niets gaat helemaal samen en alles vormt toch een spannend geheel. Je moet het echt zelf horen om te kunnen bevatten, want naast de eerder genoemde referenties, moet je ook denken aan een dwarsdoorsnede van John Coltrane, Jon Hassell, Claudia Quintet, Birdsongs Of The Mesozoic, Jimi Hendrix en Orchestra Baobab. Vrijgevochten boeiend geluid, dat eigenlijk niet te vergelijken valt met anderen. Reuze reuze, zoals ze zelf al zeggen!
door Jan Willem Broek