[cd, Western Vinyl/Konkurrent]
Contrabassist Nat Baldwin studeert avant-garde jazz en improvisaties bij de legendarische jazzmuzikant Anthony Braxton. Ondertussen begint hij met het schrijven van muziek en sinds 2005 maakt hij deel uit van de indierockband Dirty Projectors. Datzelfde jaar is hij ook terug te vinden in Tiger Saw en brengt hij zijn eerste solodebuut uit. Later geeft hij eveneens acte de présence in Vampire Weekend, Phosphorescent, Grizzly Bear en Department Of Eagles. Maar tussendoor blijft hij ook soloplaten maken, die ondanks de inzet van de contrabas toch ergens tussen indierock, folk en experimentele muziek uitkomen.
Zojuist is zijn nieuwste cd In The Hollows verschenen, dat volgt op het drie jaar terug verschenen People Changes waarmee hij al hoge ogen gooit. Op zijn nieuwe werk wordt hij vergezeld door percussionist Otto Hauser (Vetiver, Espers, Lia Ices, Vashti Bunyan, Entente Cordiale, James William Hindle), violist Rob Moose (Antony & The Johnsons, The National, Bon Iver, Joshua Bell, Beth Orton, Sufjan Stevens), altvioliste Nadia Sirota (Acme String Quartet, Todd Reynolds Quartet, Wordless Music Orchestra, Wordless Music Quartet) en celliste Clarice Jenssen (ACME (American Contemporary Music Ensemble), Acme String Quartet, Wordless Music Orchestra, Wordless Music Quartet). Die laatste 3 artiesten bundelen ook regelmatig de krachten als yMusic en ondersteunen zowel klassieke als popartiesten, waaronder Antony & The Johnsons, Sufjan Stevens, The National, Peter Gabriel, Bon Iver, Björk, Yo-Yo-Ma, My Brightest Diamond, David Byrne, The New York Philharmonic, Meredith Monk, Son Lux en ga zo maar door. Kortom, Nat Baldwin verkeert in goed gezelschap.
Laat ik beginnen te zeggen dat ik los genomen de zang van Baldwin bepaald niet zijn sterkste kwaliteit vind. De stem is wiebelig en in de hoogste zelfs een tikje vals. Maar hij weet zijn stem heel goed te gebruiken als breekbaar en vooral persoonlijk instrumentvoor zijn muziek en dat is knap, want je luistert nu niet meer naar de directe zang maar de som der delen. En die is ijzersterk en spannend! Het zijn bewogen ambitieuze stukken, waarbij de zang de weg wijst door een duister gestreken landschappen. De ene keer is het meer de indierock kant op, maar dikwijls zijn het avant-gardistische folk en kamermuziekstukken die de dienst uitmaken. Al met al komt hij dan ook ergens uit tussen DM Stith, Ben Christophers, Clogs, Hangedup, Bon Iver, Arthur Russell en Michael Nyman. Het weet een diepe indruk achter te laten. Zijn allerbeste album tot nu toe!
door Jan Willem Broek