[cd, Peek-A-Boo/Konkurrent]
In 1999 brengen Toto Miranda en Josh Lambert als Hidden Speaker hun debuut The Brittle Stars uit, die vol met een mix van alternatieve rock, shoegaze en indiepop staat. Een niet onaardig debuut. Datzelfde jaar brengt het duo (op drums, synthesizer, gitaar) samen met Yvonne A. Lazarte (synthesizer) als The Octopus Project de kerst cd-r Christmas On Mars uit. De combinatie van electro en indie zijn een stuk uitdagender dan de andere band en smaken naar meer. Pas in 2002 wordt duidelijk met het officiële debuut Identification Parade dat het einde Hidden Speaker is en dat The Octopus Project een doorstart maakt en verdient. Ze brengen progressieve elektronische muziek op rockachtige wijze en experimenteren er lustig op los. Hun hoofdzakelijk instrumentale muziek die ze ten gehore brengen is zowel aanstekelijk als boeiend. Ondertussen zijn Josh en Yvonne getrouwd, waardoor nu Yvonne A. Lambert op de albums prijkt. Ze maken na hun debuut nog 3 albums en één samen met de groep Black Moth Super Rainbow, allen met dat progressieve elektronische recept, zij het dat ze nogal eens kunnen variëren in luidheid dan wel zweverigheid.
Inmiddels komt de band uit Austin (Texas) alweer met hun zesde album Fever Forms aanzetten. Naast Josh Lambert (gitaar, bas, keyboards), Toto Miranda (drums, gitaar, bas) en Yvonne A. Lambert (samplers, keyboards, theremin, klokkenspel, gitaar) is het Ryan Figg (gitaar, bas, keyboards) die de groep completeert. Puur kijkend naar het instrumentarium verwacht je een band die ergens tussen Trans Am, Salaryman en Add N To X uitkomt. Dat gaat ten dele ook op als je het album opzet, maar hun geluid omvat veel meer. Speelse maar nog altijd progressieve elektronica worden gekoppeld aan kraut- en post-rock, noise en uiteenlopende experimenten. Het leuke van deze band is dat ze net als de octopus met de tentakels alle kanten uit gaat, maar door de kop één consistent geheel blijft vormen. De leden zijn ook wat meer gaan zingen, wat de diversiteit alleen nog meer ten goede komt. Ze waaieren uiteen van de felle jazzrock van Shining, de wave van Joy Division, Kraftwerk’s door krautrock gestuurde synthpop en de prog rock van The Mars Volta tot de elektronische speelsheid à la Aphex Twin en Hypo, de bubblecore indie van Stereolab, de drukke indie van Los Campesinos! en een oud Atari computerspel. Maar wat ik ook ter referentie aandraag, ze zullen bij verschillende luisteraars andere associaties oproepen. Het is grappig, pakkend, experimenteel, adrenaline opwekkend, psychedelisch, stuiterend, desoriënterend, hard, bevreemdend, gevoelig en bovenal gewoonweg sensationeel lekker. Koortsachtige droomplaat!
door Jan Willem Broek