[cd, City Slang/Konkurrent]
De Duitse band The Notwist, rond de broers Micha en Markus Acher, brengt in hun inmiddels 25 jarige bestaan met mondjesmaat muziek uit, maar deelt wel steeds rake klappen uit. Dat ze door de jaren heen steeds minder produceren heeft ook alles te maken met hun vele zijprojecten en hun activiteiten voor het eigen Alien Transistor label. Ze vormen met The Notwist namelijk het vliegdekmoederschip waar bands als Village Of Savoonga, Lali Puna, Ms. John Soda, 13 & God, Tied+Tickled Trio, Ogonjok, Alles Wie Gross, Potawatomi, Rayon, Orgon, Monoton, A Million Mercies, Console en vele andere projecten op meevaren. De band heeft zich sinds 1990 van een emocore en noiseband ontwikkelt via avant-garde (op hun live album Your Choice Live Series uit 1994) tot een een bijzonder indierock vehikel met jazz, wave en klassieke invloeden. Overigens altijd gehuld in een lekker droefgeestige sfeer. Op hun derde album 12 (1995) kantelt het geluid al licht, al maken ze dan nog indierock. Met de komst van Martin Gretschmann (Console, Toxic) varen ze definitief een andere koers. Gretschmann integreert namelijk zijn samples en spannende elektronische geluiden in hun sound. Het meesterwerk Shrink (1998) is daar het overtuigende bewijs van. Het grootste succes behalen ze echter met Neon Golden (2002), die ook het meest “hitgevoelig” is. Op hun zevende en laatste cd The Devil, You + Me (2008) bouwen ze dit niet uit, maar blijven op eigenzinnige wijze sleutelen aan hun geluid. Ze werken hier samen met het orkest The Andromeda Mega Express Orchestra, dat inmiddels zelf ook lekker aan de weg timmert. Het is een steeds vernieuwende band die me nauw aan het hart ligt, al zo lang bij me is en ook live een diepe indruk weet te maken. Helden, die nog lang niet uitgespeeld zijn. Een nieuwe release van hun hand zorgt daarom op voorhand al voor enige sensatie, zeker na zes jaar.
Dat ze hun heldenrol nog altijd waar kunnen maken blijkt al snel weer op hun achtste volwaardige cd Close To The Glass. Wat gebleven is zijn de heerlijk landerige zangpartijen. Nieuw in het geluid is de meer ritmisch elektronische benadering, waarbij de gitaren vaker naar de achtergrond gedrukt worden. Dat wisselen ze wel af met meer gitaargerichte songs, die weer op vertrouwde wijze heerlijk melancholisch zijnen deels teruggrijpen op de indiesound van 12. In een aantal songs gaan ze zelfs de shoegaze kant op en ook experimenteren ze er lustig op los. Het feit dat ze zich steeds heruitvinden en nieuwe kanalen aan weten te boren is knap en prettig, te meer omdat ze nog altijd gewoon klinken als The Notwist. Ze bevinden zich in goed gezelschap van diverse gastmuzikanten uit bands als Contriva, The Andromeda Mega Express Orchestra, Saroos, Jersey en Console op altviool, cello, contrabas, keyboards, gitaar, vibrafoon en percussie. Er gebeurt heel veel in hun rijk gedetailleerde muziek, maar nooit gaat het over de top. Wat dat betreft klinken ze haast meer als een geüpgrade dwarsdoorsnede van de beste compilatie ooit The Day My Favourite Insect Died (1996), waar ook de diverse Notwist-leden acte de présence geven. De groep brengt hier op grootse wijze hetgeen ze het best kunnen, namelijk intense, droefgeestige emoties in een fraai muzikaal nieuw jasje. De aparte klasse wordt hiermee andermaal onderstreept. Het is een totaal eigenzinnige formatie die op het allerhoogste niveau blijft meedraaien en gewoon weer met een nieuw meesterwerk komt.
door Jan Willem Broek