[cd, Karaoke Kalk/Konkurrent]
Voor wie het nog nooit van de The National Jazz Trio Of Scotland heeft gehoord, het is geen trio en ook niet eens een puur jazz ensemble. Zoals ik eerder ook al heb aangegeven heeft de 80 jarige oorlog ook geen 80 jaar geduurd, dus wat maakt het uit? Het is één van de vele uitlaatkleppen van de veelzijdige Schotse pianist, gitarist en componist Bill Wells, die het bekendst is geworden met zijn Bill Wells Octet (en Trio), waarmee hij doorgaans wel sfeervolle experimentele jazz maakt. Hiernaast heeft hij ook albums uitgebracht met onder meer met Aidan Moffat (ex-Arab Strap), Future Pilot A.K.A., Isobel Campbell, Jad Fair, The Pastels en Maher Shalal Hash Baz. In 2012 debuteert hij met dit nieuwe combo met het fraaie Christmas Album, waarop hij en de zijnen vrij gangbare Kerstliederen onder handen nemen en deze in wonderlijke arrangementen gieten. Het tempo is doorgaans laag en de sfeer is uiterst melancholisch. Ideale muziek voor de donkere dagen. In de herfst van vorig jaar verschijnt de tweede cd Standards Vol. II. Bill Wells (piano, gitaar, samples) wordt hierop vergezeld door de zangeressen Aby Vulliamy (The One Ensemble, Nalle), Kate Sugden (Johnny And The Entries) en Lorna Gilfedder (Golden Grrrls). Wells koppelt de stemmige, soms haast engelachtige zang van de dames aan nachtelijke, mysterieuze muziek, die uiteenwaaiert van bossanova, pianomuziek en droompop tot jazz, folk en lichte experimenten. Het levert wederom een schitterend en bijzonder album op.
“Never change a winning team”, plaggen de Britten dan te zeggen. Dus ook op zijn volgende cd Standards Vol. III zijn dezelfde muzikanten te horen, met her en der ook de inbreng van Norman Blake (Teenage Fanclub, The Reindeer Section, The Pastels) op altviool, gitaar en bassamples. Toch is het Wells die vooral de skeletachtige muzikale structuren neerzet, waar hij vooral de zang van de dames heel fraai uit de verf laat komen. Het is allemaal zacht, engelachtig, breekbaar en zoetgevooisd en toch op geen enkel moment glad of soft. Dit heeft alles te maken met de mysterieuze, droefgeestige atmosfeer, die je genadeloos weet te tackelen. De eerder genoemde genres passeren allemaal weer de revue, aangevuld met minimal dubstep, en ze houden het geweldige midden tussen His Name Is Alive, Insides, This Mortal Coil, Bebel Gilberto, Antonio Carlos Jobim, Mazzy Star, Nouvelle Vague, The xx en zelf de Beach Boys. Dat laatste alleen al door de prachtige cover van “With Me Tonight” van deze legendarische band. Het is wederom een schitterend melancholische en zalvende eerbetoon geworden aan alles dat de duisternis uitademt, zij het op licht verteerbare wijze. Klasse!
door Jan Willem Broek