[cd, Audiobulb]
Ik houd er wel van als een band verwarring zaait. Ongemakkelijk op je stoel zitten en toch gegrepen worden door “iets”. Dat gevoel bekruipt me ook direct bij de gelijknamige cd van The Hole Punch Generation. De groep uit het Amerikaanse Boston, bestaande uit Patrick Balthrop (zang, gitaar, synthesizers), Caleb Epps (bas, synthesizers) en Adam Sturtevant (drums), brengt een mix aan verschillende stijlen, waardoor je in eerste instantie niet goed weet waar je nu precies naar aan het luisteren bent. Op redelijk onstuimige wijze brengen ze shoegazermuziek, die ingekleurd wordt met singer-songwritermuziek, psychedelische elementen, wave, pop, break beats en jaren 70 elementen. Zo krijg je naast gruizige elektrische gitaren ook veelvuldig melancholische akoestische, zoals de Cranes of Serenes dat ook altijd zo mooi hebben gedaan. Bij de opzwepende beats is het even of Roni Size meedoet en de lichte synthesizermuziek/pop doet wel enigszins aan Alan Parsons of soms zelfs Roxy Music denken. Maar dat zijn dus precies die elementen die de muziek een bevreemdend en soms ongemakkelijk karakter geven, naast de experimentele geluiden in het overwegend toegankelijke geheel. Want ze zitten met hun totale geluid eigenlijk in een heel ander vaarwater. Ze komen met hun heerlijk melancholische mix van elektronisch en akoestisch geluid en hoge, licht mysterieuze zang eerder in de buurt van Sigur Rós, Radiohead, Arcade Fire, M83, Faultline en Ben Christophers. En hoe vaker je naar dit geweldige debuut luistert des te meer de ongewone liedjes onder je huid kruipen. De ietwat ongewone kruisbestuiving glijdt er dan steeds eenvoudiger in zonder ooit gewoon te worden. Dan kun je enkel concluderen een bijzonder schoon werk in handen te hebben.
MP3’s:
Don’t Go
Conversations
Stoned
The Morning After
door Jan Willem Broek