[cd, Morr Music/Konkurrent]
In 2004 debuteert de Belgische muzikant Dieter Sermeus met zijn geweldige The Go Find op het fijne Morr Music met de cd Miami. Hiervoor houdt hij er overigens ook de rockband Orange Black en het kortlopende Napkin Vs. Soda op na. Hij timmert inmiddels al zo’n 20 jaar aan de weg. De jaren na het debuut begint The Go Find meer en meer als heuse band te opereren, wat getuige Stars On The Wall (2007) en Everybody Knows It's Gonna Happen Only Not Tonight (2010) hem bepaald geen windeieren legt. De atmosfeer is op deze albums namelijk uiterst melancholisch en de songs zijn authentieker en sterker dan voorheen. Geen referenties meer die het geluid bepalen, maar enkel muziek die de kracht van hun eigen kunnen onderstreept. De muziek bestaat hoofdzakelijk uit zachtaardige elektropop die gespekt wordt met wave, postrock en indierock. Welke weg Dieter ook inslaat, de melancholische sfeer die als een zomerbries door het album waait vormt de rode draad. Met zijn prettige dromerige stem kan hij je overigens over welke horde dan ook helpen. Ter referentie moet je denken aan een subtiele, zachtaardige mix van The Notwist, Pinback, The Flaming Lips, Gravenhurst, Styrofoam, Ms. John Soda en The Postal Service. The Go Find heeft innemende en verstild mooie muziek tot handelsmerk gemaakt.
Na een hiaat van haast 4 jaar komen Dieter en de zijnen eindelijk met de vierde cd Brand New Love op de proppen. Ook al klinkt deze titel hoopgevend en misschien ietwat klef, de muziek in onverminderd droefgeestig. Het is weer op en top indiepop wat de klok slaat, maar overgoten met een ingetogen, melancholische saus. Hij wordt begeleid door maar liefst zes muzikanten, maar hij klinkt intiemer dan ooit. Toch is zijn stemmige sound nergens terneergeslagen en gloort er hoop aan de horizon. Het is een album over liefde, maar één die de liefde in al haar facetten belicht. De tederheid, maar ook de tegenslagen en het daarmee gepaard gaande geluk en verdriet. Dit bitterzoete gevoel weet hij op prachtige wijze om te zetten in pakkende muziek. Naast de eerder genoemde invloeden is ook Peter Broderick in het vizier gekomen, al blijft The Go Find een eigengereide sound fabriceren. Een heerlijk contemplatief en nostalgisch album voor de melancholici onder ons.
door Jan Willem Broek