[cd, Gusstaff/Baked Goods]
In elke recensie staat wel een ander aantal vermeld, maar ik ga nu beweren dat Donne-Moi La Main het tiende album is van de geweldige Berlijnse groep Tarwater. Voor de liefhebber wil ik het nog wel eens uiteenzetten. De ondertitel van de cd luidt “Original Soundtrack”. En inderdaad is het filmmuziek, iets dat ze eerder al op Not The Wheel en hun debuut John Donne-Death’s Duell (hoewel dit meer een hoorspel is) hebben gemaakt. Ditmaal van een film van Pascal-Alex Vincent, die graag met Tarwater in zee gaat. Enige voorwaarde is dat ze naast hun elektronische werk ook contrasterende instrumenten zouden integreren in hun muziek, omdat dit zo goed bij de (ruw geschoten) film aan zou sluiten. Daar kunnen Bernd Jestram en Ronald Lippok (tevens To Rococo Rot) wel wat mee en ze combineren hun nachtelijke elektronica met mondharp, harmonica en banjo. Een deel van deze instrumenten hebben ze ook al deels ingezet op hun vorige cd Spider Smile. Broertje Robert Lippok (To Rococo Rot) wordt er bijgehaald voor extra producties en effecten evenals collega Stefan Schneider (Mapstation, To Rococo Rot, September Collective) voor de banjo en de bas. Het resultaat verschilt muzikaal nogal van hun vorige werk, alleen die jazzy en nachtelijke atmosfeer staat huizenhoog overeind. De muziek is een combinatie van hun oude jazzy postrock geluid met folk, elektro-akoestische muziek en industrial en wordt gelardeerd met veldopnames en (film)samples. Het is soms heel duister en experimenteel en op andere momenten weer meer songgericht, maar eigenlijk zonder uitzondering heel spannend, direct en bovenal filmisch. Film en geluid in perfect symbiose. Tarwater toont wederom aan een absolute topband te zijn.
door Jan Willem Broek