[cd, Type/Konkurrent/Boomkat]
De ontwikkeling die de Franse muzikant Sylvain Chauveau doormaakt is een grote. Hij start ooit met zijn harde postrock project Watermelon Club waarvan in 1997 en 1998 twee uitstekende releases verschijnen. Daarna is hij solo meer de sfeervolle kant op gaan zoeken met uiteindelijk ook neoklassieke filmmuziek en de prachtige tribute Down To The Bone aan Depeche Mode waar hij voor het eerst echt zingt. Verder duikt hij op in Arca met rustieke postrock, Micro:Mega met bijzondere ambient, On met minimale experimenten en het verstilde Ensemble 0 (ook wel 0 en Zero ensemble geheten) en maakt hij indringende singer-songwritermuziek samen met Felicia Atkinson. Het is niet de bedoeling elke keer de hele geschiedenis van een artiest op te rakelen, maar in het geval van Chauveau is het zo typerend voor wat hij doet en gaat doen. Hij toont aan te willen veranderen en variëren en een drang te hebben naar simpliciteit, naar het deconstrueren van complexe zaken en daarmee toch songs dan wel composities met een enorme impact te creëren. Op zijn vorig jaar verschenen Touching Down Lightly, die bestaat uit één lang klanklandschap, lijkt zijn enige doel van niets iets te maken. Dat Depeche Mode album van 5 jaar terug, wat ik ook niet zonder reden heb aangehaald, is eigenlijk zijn laatste hele cd en is in feite het startpunt geweest voor de cd Singular Forms (Sometimes Repeated) die nu op het immer geweldige Type label is verschenen. Hij wil in feite wel dat soort melancholische songs maken, maar dan in een geheel uitgeklede versie. Het label maakt terecht de vergelijking met de manier waarop Ryuichi Sakamoto en Carsten Nicolai dat met klassieke muziek hebben gedaan, alleen doet Sylvain Chauveau dat in feite met popmuziek. Het resultaat is op z’n zachtst gezegd verbluffend. Hij heeft 7 songs, of beter gezegd geraamtes van songs neergezet die een grotere indruk achterlaten dan songs die van a tot z ingekleurd worden. Zelfs de artwork van de cd is minimaal. Zijn muziek bestaat uit pianoklanken, statische elektronische geluiden, rustieke glitches en stiltes, die hij voorziet van zijn sfeervolle, droefgeestige zang. Het is enorm emotioneel en expressief, ondanks dat je soms het gevoel krijgt dat je jezelf in een volledig luchtledige en bodemloze realiteit bevindt. Zwevend op niets en toch heel veel, want hoe meer je naar dit album luistert des te meer details je ervaart. Hoewel Chauveau hier zijn eigen muzikale identiteit nog verder vormgeeft kan je ter referentie denken aan een eigenzinnige, minimale mix van Erik Satie, Ryuichi Sakamoto, Jóhann Jóhannsson, Library Tapes en niet in de laatste plaats door de zang aan David Sylvian. Chauveau brengt songs terug naar de essentie. Dat is niet alleen prijzenswaardig, maar levert ook hemelstrelende muziek op. Een meesterwerk en -ik zeg het gewoon- een grote kandidaat voor de jaarlijstjes.
Luister Online:
Singular Forms (Sometimes Repeated) (album)
door Jan Willem Broek