[cd, Rune Grammofon/Konkurrent]
Een band die als gegoten past op het prestigieuze Noorse label Rune Grammofon is toch wel het toonaangevende Supersilent. Als een alternatieve Teleac-cursus “Improviseren doe je zo” hebben ze al acht delen, simpelweg aangeduid met de getallen 1 t/m 8, uitgebracht vol uiteenlopende improvisaties die ergens tussen jazz, rock, elektronische muziek en modern klassiek uitkomen. En ze kunnen daarbij ook best een hoop prettige herrie maken. De leden doen in legio projecten mee. Helge Sten (elektronica, gitaar, keyboards) is wellicht beter bekend als Deathprod en producer of lid van veel Rune Grammofon artiesten en ook landgenoten Biosphere en Motorpsycho. Ståle Storløkken (keyboards, synthesizers, elektronica) heeft ook met vele artiesten samengewerkt, net als drummer Jale Vespestad. Arve Henriksen (trompet, zang, drums, elektronica) heeft verreweg de langste discografie en is een internationaal gevierde jazz trompettist. Inmiddels heeft Jale Vespestad het veld geruimd. Het fijne van improvisaties is dat het gemis van de inbreng van één dan minder pijn doet. De nieuwe cd 9 (hoe anders?) bevat vier lange improvisaties van de overgebleven drie leden. Ze vertonen eigenlijk net zo’n grillig verloop als Naked City, die na vele noise-jazz platen ineens een ambientalbum maken. Hun debuut, de driedubbele cd 1-3, is namelijk een werk waarop ze nogal hard uit de hoek komen. Opvolger 4 combineert jazz met intrigerende elektronica, meestal ook verre van zacht. Nummer 5 is relatief zacht met fraaie klanklandschappen en op nummer 6 weten ze weer groots te ontsporen. De dvd die de zevende release markeert bevat een concertopname en 8 is weer een wisseling van hard en zacht. Nu komen ze met hun meest rustieke album tot nu toe, maar dat komt omdat de heftige zaken zich vooral in de microkosmos ophouden. In feite is het een aangrijpende mix van krautrock, jazz, psychedelica en neoklassiek, die ze op fluisterrijke wijze aan de man brengen. Onder de koptelefoon en op hoog volume zijn het stukken die een enorme impact hebben en die zeker niet onder doen voor de eerdere, harde varianten. Ze doen hun naam hier wellicht het meest eer aan en weten daarmee te betoveren.
door Jan Willem Broek