[cd, Rune Grammofon/Konkurrent]
Er zijn van die supergroepen die het verschil weten te maken. En dan bedoel ik niet per se dat ze door veel grootse artiesten samen te brengen een bed voor je spreiden om relaxt in te gaan liggen, maar veeleer dat ze je door de jaren heen weten te prikkelen, te intrigeren en te laten hunkeren naar een volgende stap. Zo’n collectief bij uitstek is het broeierige, Noorse Supersilent. De groep wordt geformeerd als het free jazz trio Veslefrekk (Arve Henriksen op trumpet, Ståle Storløkken op keyboards en Jarle Vespestad op drums) met producer en elektronicaspecialist Helge Sten (a.k.a. Deathprod) samen op het podium staan. Sinds 1997 brengen ze met enige regelmaat hun sterke improvisaties vol jazz, noise en ambient op plaat uit. Ze passen als gegoten op het Noorse experimentele klasse label Rune Grammofon en zijn ronduit toonaangevend. Dat wil niet zeggen dat je elk album eenvoudig door kan komen. Vespestad is er inmiddels niet meer bij, maar Helge Sten aka Deathprod (elektronica, gitaar, keyboards), Ståle Storløkken (keyboards, synthesizers, elektronica) en Arve Henriksen (trompet, stem, drums, elektronica) gaan op eigengereide wijze verder met hun onnavolgbare improvisaties. Allen hebben ze solo al een geschiedenis om U tegen te zeggen en zijn verder in vele andere formaties terug te vinden. Klasse trompettist Henriksen in onder meer Food, Batagraf, Arild Andersen Group, Christian Wallumrød Ensemble en Binary Orchid. Producer en muzikant Helge Sten in Motorpsycho, Minibus Pimps en Merriwinkle. Storløkken heeft zijn sporen onder andere verdiend met Box, Humcrush, Elephant9 en Trondheim Jazz Orchestra. Dit om maar aan te geven dat de naam supergroep op z’n plaats is. Sinds hun album 10 (2010) is het geluid iets beter doorwaadbaar dan ervoor. Het eveneens in 2010 op lp verschenen 11 is onlangs ook nog op cd verschenen, een fraai medium mits je er oog voor hebt!
Nu is er dan eindelijk het vervolg 12, dat in diverse studio’s en deels in het Emanuel Vigeland museum is opgenomen. Dat museum staat bekend om de nagalm, waar de mannen dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Ook zonder effecten toe te voegen krijg je dan namelijk een bijzonder ruimtelijk effect cadeau. De heren laten zich hier weer van een uitzonderlijk rustieke kant horen, maar de muziek is -zeker van onder de koptelefoon- een haast onaardse luisterervaring. Ze brengen namelijk een totaal bevreemdend amalgaam van elektronische klanken, musique concrète, free jazz, avant-garde, dark ambient, rudimentaire neoklassiek en allerhande experimenten die ze op David Lynch-achtige wijze over je uitstorten. De gespannen sfeer in de 13 composities zorgt ervoor dat je tot op de allerlaatste seconde, die ergens na de 43ste minuut valt, op de punt van je stoel blijft zitten. Het houdt in feite het midden tussen het werk van Deathprod en Arve Henriksen aangevuld met S.E.T.I. en Edgar Varèse. Een zenuwslopende beauty!
door Jan Willem Broek