[cd, Dead Oceans/Konkurrent]
Mannen met verdachte baarden muziek, je kunt er een punthoofd van krijgen. Maar er zijn altijd van die geweldige uitzonderingen, zoals de regel ook voorschrijft. Er is een enorme lichting geweest die allemaal een Will Oldham wil zijn. Dat geldt bepaald niet voor zanger/gitarist Tim Showalter, die wel emotioneel geladen muziek weet te maken met zijn band Strand Of Oaks, maar dit niet koppelt aan imitaties of zacht kermend in een hoekje te kruipen. Hij start met zijn release Leave Ruin (2009) nog als folkrock artiest maar ontwikkelt zich gaandeweg tot een steeds bredere, indierock muzikant, waarbij hij steeds meer uit zijn schulp kruipt.
Hij presenteert nu zijn vierde album Heal, waarop hij zijn meest extroverte geluid tot nu toe laat horen. Bij de openingstrack denk ik nog: “een lekkere opzwepende Dinosaur Jr. track”. Blijkt de legendarische kopman van die band J Mascis hier ook gewoon nog gitaar te spelen. Hierna doen ook de elektronica en stemsamples hun intrede, waarbij hij ook in het vaarwater komt van New Order, zij het dat hij meer tegen de rock aanleunt. De zang van Showalter laveert van sterke indiezang naar bijna falset. Maar zoals gezegd gaat hij zijn eigen weg. Hij brengt een afwisselend geheel van folkrock, indierock en synthpop, waarbij hij ook behoorlijk hard uit de hoek kan komen. Het is ook duidelijk dat hij artiesten als Neil Young, Bob Dylan, Sugar en Bowerbids hoog in het vaandel heeft staan, maar tevens Songs:Ohia. Dat laatste blijkt alleen al uit de stemmige ode “JM” aan de veel te vroeg overleden zanger Jason Molina van Songs:Ohia. Het vormt één van de vele hoogtepunten op dit album. Goudeerlijke songs die je weten in te pakken en mee te nemen op een bijzonder intieme reis. Helende pracht!
door Jan Willem Broek