Ik kan me voorstellen als je niet verder kijkt dan Nils Frahm, Max Richter, Joep Beving, Hauschka en al die andere zogenaamde “neo-klassiek” zou kunnen denken.
Maar als je verder kijkt naar hedendaagse gecomponeerde muziek is er eigenlijk best veel spannends te vinden.
Op labels zoals Another Timbre en Unseen Worlds komen nog steeds hele bijzondere nieuwe werken uit.
En nieuwkomer Elsewhere heeft onlangs een hele mooie CD van Bruno Duplant & Reinier van Houdt uitgegeven.
En zelf heb ik op mijn eigen label van Alvin Curran & Reinier van Houdt een album uitgegeven.
Ook een aanrader is de onlangs uitgekomen release van Leo Svirsky die zowel terug grijpt naar laat Romantische als laat 20e eeuw minimalism en daar een mooie weg in vindt.
Dus ja, er is nog genoeg spannends, maar vaak is het wel muziek die ff wat meer aandacht om in te komen vraagt dan het Neo-klassieke gepingel van Nils Frahm en co.
Ik heb het dan ook niet over de muziek die je in je tweede deel noemt, maar over volgelingen van het eerste rijtje dat je noemt en wat denk ik voor 80% of meer de pianomuziekmarkt bedient. De stelling is ook niet dat er geen spannende pianomuziek bestaat. Ten tijde van de platgetreden rockmuziek waren er ook altijd genoeg spannende, andere alternatieven. Op een gegeven moment had je toch ook honderden Mogwai’s?
En niet dat alles slecht is hoor, maar er lijkt veel op elkaar. Eén Ludovico Einaudi en één Nils Frahm is genoeg. Maar juist die twee (al had ik eerst namen erbuiten willen houden) zorgen wel voor heel heel heeeeeel veel pianisten die ook zoiets proberen te doen. Richter, Beving en Hauschka vind ik wel anders, omdat ze ook experimenteren met elektronica en zang dan wel meerdere instrumenten toevoegen.
Ik kon natuurlijk niet opmaken uit de stelling over welke “piano muziek” dit precies gaat 😉
En mijn mening over het neo-klassieke “genre” moge duidelijk zijn. Vind het vaak toch maar wat te beperkt , simpel inspelen op emotie maar niet te veel diepgang. Snob dat ik ben 😛
Idd JW, beetje snobistisch van Sietse, gelukkig geef je het zelf ook toe 😁 Ben het wel er mee eens dat de “neo klassieke” piano muziek veel op elkaar begint te lijken. Maar lang alles is niet slecht. Ik moet zeggen dat ik op dit moment voor gemakkelijke kies, ben het experiment om het experimenteren beetje moe gehoord…
Ja en nee…er staat nergens dat er geen goede pianomuziek is. Op emotie inspelen is toch waar alle muziek om gaat? Die vat ik dan niet helemaal. Blijft staan dat “niet verder kijken dan” een gek waarde oordeel is. Hoeveel mensen om je heen kennen überhaupt Nils Frahm, Hauschka, Max Richter en dergelijke? Binnen een zekere niche lijkt het wellicht dat de muziek die jezelf waardeert een enorm groot goed is, maar dat is nu echt een subjectief gegeven; ja er kunnen soms slechts 100 mensen van een Moving Furniture album genieten. Ik stoor me er niet aan als ik één van die 100 liefhebbers over de hele wereld ben van een bepaalde artiest/release. Het gaat echt puur om wat je eruit haalt….Als ik het zou vertalen naar mijn schrijverij van de afgelopen 30 jaar, heb ik weinig winst, zijn de recensies van wisselende kwaliteit, maar telt de liefde en passie voor muziek vooral.
Uiteraard draait het om liefde en passie voor de muziek.
Verder weet ik goed wat mijn niche te maken heeft met de piano muziek waar we het hier over hebben, behalve dat ik op bijna 80 albums een hedendaags klassiek heb uitgebracht.
Verder zijn Nils Frahm en Co al behoorlijk uit de niche geklapt. Uitverkochte concerten in concertgebouwen etc liegen er niet om. En de maandelijkse miljoenen luisteraars op Spotify alleen al ook niet, en ja daar zitten ook redelijk wat vrienden en bekenden van me bij die helemaal niets hebben met mijn niche, en die eerder naar een groot dance feest gaan of Lowlands dan dat ze naar een gitaar bandje gaan kijken in Paradiso of de melkweg.
Je onderschat echt de populariteit van deze neo-klassieke “niche”.
Ik krijg een beetje het idee dat het niet echt uit maakt wat ik over deze stelling had gezegd.
De stelling is “Pianomuziek is de platgetreden rockmuziek van nu”.
Waar ik op zeg: nee, niet waar want de voorbeelden die ik geef zijn niet platgetreden saaie 13 in een dozijn.
Dan krijg ik samengevat het commentaar “maar die piano muziek bedoel ik niet en je bent een snob (wat ik in mijn woorden dan maar even zo vertaal)”.
En als ik had gezegd: “ja, je hebt gelijk met deze stelling, want die neo-klassieke club is best wel veel van hetzelfde” was het waarschijnlijk geweest “maar je bent een snob (wat ik in mijn waarden dan maar even zo vertaal)”.
Mijn vraag is dan ook een beetje, wat wil je bereiken met deze stelling. Wat is je eigen mening (behalve die van mij neersabelen met samengevat “je bent een snob” en dan nog ff beginnen over een totaal andere volledig irrelevant discussie namelijk dat mijn label en de muziek die ik maak en luister een niche muziek is waar maximaal 100 man naar toe komt, wat ik eigenlijk wel een vorm van omgekeerd snobisme vind..).
En ff voor de duidelijkheid: ik vertaal “platgetreden” naar “is niet spannend (meer)”.
Als je daar iets anders mee bedoelt dan toch maar even uitleggen, meer context mag best bij een stelling.
Dat van die snob is echt geheel je eigen interpretatie. En uiteraard prikkel ik ook graag, maar als aanval of iets is het allerminst bedoeld 🙂
Maar het ligt gevoelig….
Er zijn altijd een paar uitzonderingen op te noemen, maar als je het hebt over 2% (ik noem maar wat) die anders is, dan heb je het in feite nergens over ten opzichte van de meerderheid….behalve je eigen(zinnige) goede smaak! Is geen snobisme, maar smaak. Dat “snobisme” om maar bij die term te blijven maakt juist dat jij nog met andere dingen komt aanzetten (via je label en daarbuiten)…die hopelijk dan ook weer hier door anderen opgepikt worden als tip.
Maar het verandert voor mij niet per se iets aan de stelling…zo bedoel ik het meer. En wat ik ermee wil? Nou lekker discussiëren, dingen van anderen weerleggen of omarmen….en dan hoopte ik natuurlijk op meer dan de drie sno…subjectivisten 🙂
De hedendaagse gecomponeerde muziek wereld is behoorlijk actief en er zijn ook redelijk wat componisten en uitvoerenden, maar het is gewoon een andere wereld dan die van de “neo-klassiek” zoals Nils Frahm. En een wereld waar gewoon veel minder aandacht voor is, wat mijn inziens onterecht is, want veel van die muziek zal veel mensen die into dingen zoals Nils Frahm zijn ook kunnen waarderen, het vergt alleen net ff dat kleine stapje extra. Het is net iets minder toegankelijk.
Maar dat is niet anders bij gitaarbandjes. Om van die meer mainstream richting de meer uitdagende muziek te komen zijn soms kleine stapjes nodig en als je je daar voor open stelt kan er een volledig nieuwe wereld open gaan. Stappen die veel van onze schrijvers en ex-schrijvers, en ook onze volgers, volgens mij hebben gemaakt bij verschillende muziek genres.
En om dan een start punt te maken zou ik adviseren om eens die nieuwe Leo Svirsky te checken (ik hoop binnenkort een recensie te schrijven), of de boxset van Morten Feldman op Another Timbre met 5 CDs vol mooie piano muziek (natuurlijk allemaal al wat ouder werk, maar toch zeer de moeite waard), of de dit jaar uitgekomen release Petra van Maryanne Amacher (ook ouder werk, maar behoorlijk essentieel zou ik toch zeggen).
En ik noem hem toch nog maar een keer, de dubbel CD van Alvin Curran & Reinier van Houdt die ik heb uitgebracht (kan van Curran ook For Cornelius / Era Ora aanraden) .
Zou de stelling dan niet eigenlijk moeten zijn “Er is verschrikkelijk veel copy-paste-pianomuziek van artiesten die meeliften op een rijdende trein, en die is ook nog eens verschrikkelijk populair, getuige de ontelbare volgers van bijvoorbeeld de Spotify playlists, maar helaas zal het gros van die luisteraars nauwelijks de moeite nemen om verder te kijken en te zoeken naar artiesten met een originelere invalshoek.”
Of zijn dat teveel lettergrepen?
Kijk….dat is nu eens interessant huiswerk! Hoewel ik Feldman wel ken/heb…
Je hebt volkomen gelijk dat het een andere wereld is. Toch zitten er prima pianisten tussen de neoklassieke lichting, maar ze verschillen soms gewoon niet zoveel en dat maakt het voor mij dubbel. Als ik Bruno Bavota, Endless Melancholy, Nils Frahm, Federico Albanese, Vitaly Beskrovny, Andrea Carri, Wouter DeWit en noem ze maar op naast elkaar leg zijn de verschillen klein. Toch zijn dit al artiesten, die een klein wereldje bestrijken…dus dit is al vaak een stap extra voor muziekliefhebbers.
Frahm doet zoals op zijn laatste werk (zie morgen) wel echt weer andere dingen, maar door de waardering van zijn emotioneel pianoknuffelen hebben wel vele mindere geesten de indruk gekregen dat dit een goed idee was om na te doen.
Het klopt ook dat sommige van die muzikanten ook heel erg goed zijn. Vooral Nils Frahm is een zeer begenadigd pianist. En daar heb ik best wel respect voor, ik heb alleen gewoon wat minder wat hij met zijn geweldige talent doet. Voor mijn gevoel zit daar dan echt gewoon meer in.
Echter veel van de volgers zijn inderdaad wat mindere geesten en zijn muzikaal helemaal niet zo talentvol en dat hoor je er aan af.
Mooi antwoord Sietse, en dat over snobisme was uiteraard een grapje wat ik ook al een gebruik als iemand iets zegt in de trant van mainstream is niet mijn ding. Voor mij gaat het om muziek die uit het hart komt en gemaakt wordt uit liefde voor de muziek. En ik denk dat het mij dan niet zoveel uitmaakt of het over platgetreden paden gaat (ik vind bijv Liquid Drum&Bass nog steeds mooi ondanks dat het soms wel erg cheesy en gemakkelijk klinkt) Dit is het zelfde bij de piano muziek van die men nu “neo klassiek” noemt. Ik vind ook dat er veel op elkaar lijkt, maar een Joep Beving, Nils Frahm en ook genoeg anderen hoor ik nog steeds graag.
Ik kan me voorstellen als je niet verder kijkt dan Nils Frahm, Max Richter, Joep Beving, Hauschka en al die andere zogenaamde “neo-klassiek” zou kunnen denken.
Maar als je verder kijkt naar hedendaagse gecomponeerde muziek is er eigenlijk best veel spannends te vinden.
Op labels zoals Another Timbre en Unseen Worlds komen nog steeds hele bijzondere nieuwe werken uit.
En nieuwkomer Elsewhere heeft onlangs een hele mooie CD van Bruno Duplant & Reinier van Houdt uitgegeven.
En zelf heb ik op mijn eigen label van Alvin Curran & Reinier van Houdt een album uitgegeven.
Ook een aanrader is de onlangs uitgekomen release van Leo Svirsky die zowel terug grijpt naar laat Romantische als laat 20e eeuw minimalism en daar een mooie weg in vindt.
Dus ja, er is nog genoeg spannends, maar vaak is het wel muziek die ff wat meer aandacht om in te komen vraagt dan het Neo-klassieke gepingel van Nils Frahm en co.
Net een pianoplaat van Bernie Worrell gekocht op Bandcamp, I feel seen. 😳
Ik heb het dan ook niet over de muziek die je in je tweede deel noemt, maar over volgelingen van het eerste rijtje dat je noemt en wat denk ik voor 80% of meer de pianomuziekmarkt bedient. De stelling is ook niet dat er geen spannende pianomuziek bestaat. Ten tijde van de platgetreden rockmuziek waren er ook altijd genoeg spannende, andere alternatieven. Op een gegeven moment had je toch ook honderden Mogwai’s?
En niet dat alles slecht is hoor, maar er lijkt veel op elkaar. Eén Ludovico Einaudi en één Nils Frahm is genoeg. Maar juist die twee (al had ik eerst namen erbuiten willen houden) zorgen wel voor heel heel heeeeeel veel pianisten die ook zoiets proberen te doen. Richter, Beving en Hauschka vind ik wel anders, omdat ze ook experimenteren met elektronica en zang dan wel meerdere instrumenten toevoegen.
“Ik kan me voorstellen als je niet verder kijkt dan” komt best denigrerend over trouwens…. 😉
Ik kon natuurlijk niet opmaken uit de stelling over welke “piano muziek” dit precies gaat 😉
En mijn mening over het neo-klassieke “genre” moge duidelijk zijn. Vind het vaak toch maar wat te beperkt , simpel inspelen op emotie maar niet te veel diepgang. Snob dat ik ben 😛
Idd JW, beetje snobistisch van Sietse, gelukkig geef je het zelf ook toe 😁 Ben het wel er mee eens dat de “neo klassieke” piano muziek veel op elkaar begint te lijken. Maar lang alles is niet slecht. Ik moet zeggen dat ik op dit moment voor gemakkelijke kies, ben het experiment om het experimenteren beetje moe gehoord…
Ja en nee…er staat nergens dat er geen goede pianomuziek is. Op emotie inspelen is toch waar alle muziek om gaat? Die vat ik dan niet helemaal. Blijft staan dat “niet verder kijken dan” een gek waarde oordeel is. Hoeveel mensen om je heen kennen überhaupt Nils Frahm, Hauschka, Max Richter en dergelijke? Binnen een zekere niche lijkt het wellicht dat de muziek die jezelf waardeert een enorm groot goed is, maar dat is nu echt een subjectief gegeven; ja er kunnen soms slechts 100 mensen van een Moving Furniture album genieten. Ik stoor me er niet aan als ik één van die 100 liefhebbers over de hele wereld ben van een bepaalde artiest/release. Het gaat echt puur om wat je eruit haalt….Als ik het zou vertalen naar mijn schrijverij van de afgelopen 30 jaar, heb ik weinig winst, zijn de recensies van wisselende kwaliteit, maar telt de liefde en passie voor muziek vooral.
Uiteraard draait het om liefde en passie voor de muziek.
Verder weet ik goed wat mijn niche te maken heeft met de piano muziek waar we het hier over hebben, behalve dat ik op bijna 80 albums een hedendaags klassiek heb uitgebracht.
Verder zijn Nils Frahm en Co al behoorlijk uit de niche geklapt. Uitverkochte concerten in concertgebouwen etc liegen er niet om. En de maandelijkse miljoenen luisteraars op Spotify alleen al ook niet, en ja daar zitten ook redelijk wat vrienden en bekenden van me bij die helemaal niets hebben met mijn niche, en die eerder naar een groot dance feest gaan of Lowlands dan dat ze naar een gitaar bandje gaan kijken in Paradiso of de melkweg.
Je onderschat echt de populariteit van deze neo-klassieke “niche”.
Shit, dat moest zijn “weet ik NIET goed wat mijn niche…”
Ik krijg een beetje het idee dat het niet echt uit maakt wat ik over deze stelling had gezegd.
De stelling is “Pianomuziek is de platgetreden rockmuziek van nu”.
Waar ik op zeg: nee, niet waar want de voorbeelden die ik geef zijn niet platgetreden saaie 13 in een dozijn.
Dan krijg ik samengevat het commentaar “maar die piano muziek bedoel ik niet en je bent een snob (wat ik in mijn woorden dan maar even zo vertaal)”.
En als ik had gezegd: “ja, je hebt gelijk met deze stelling, want die neo-klassieke club is best wel veel van hetzelfde” was het waarschijnlijk geweest “maar je bent een snob (wat ik in mijn waarden dan maar even zo vertaal)”.
Mijn vraag is dan ook een beetje, wat wil je bereiken met deze stelling. Wat is je eigen mening (behalve die van mij neersabelen met samengevat “je bent een snob” en dan nog ff beginnen over een totaal andere volledig irrelevant discussie namelijk dat mijn label en de muziek die ik maak en luister een niche muziek is waar maximaal 100 man naar toe komt, wat ik eigenlijk wel een vorm van omgekeerd snobisme vind..).
En ff voor de duidelijkheid: ik vertaal “platgetreden” naar “is niet spannend (meer)”.
Als je daar iets anders mee bedoelt dan toch maar even uitleggen, meer context mag best bij een stelling.
Dat van die snob is echt geheel je eigen interpretatie. En uiteraard prikkel ik ook graag, maar als aanval of iets is het allerminst bedoeld 🙂
Maar het ligt gevoelig….
Er zijn altijd een paar uitzonderingen op te noemen, maar als je het hebt over 2% (ik noem maar wat) die anders is, dan heb je het in feite nergens over ten opzichte van de meerderheid….behalve je eigen(zinnige) goede smaak! Is geen snobisme, maar smaak. Dat “snobisme” om maar bij die term te blijven maakt juist dat jij nog met andere dingen komt aanzetten (via je label en daarbuiten)…die hopelijk dan ook weer hier door anderen opgepikt worden als tip.
Maar het verandert voor mij niet per se iets aan de stelling…zo bedoel ik het meer. En wat ik ermee wil? Nou lekker discussiëren, dingen van anderen weerleggen of omarmen….en dan hoopte ik natuurlijk op meer dan de drie sno…subjectivisten 🙂
De hedendaagse gecomponeerde muziek wereld is behoorlijk actief en er zijn ook redelijk wat componisten en uitvoerenden, maar het is gewoon een andere wereld dan die van de “neo-klassiek” zoals Nils Frahm. En een wereld waar gewoon veel minder aandacht voor is, wat mijn inziens onterecht is, want veel van die muziek zal veel mensen die into dingen zoals Nils Frahm zijn ook kunnen waarderen, het vergt alleen net ff dat kleine stapje extra. Het is net iets minder toegankelijk.
Maar dat is niet anders bij gitaarbandjes. Om van die meer mainstream richting de meer uitdagende muziek te komen zijn soms kleine stapjes nodig en als je je daar voor open stelt kan er een volledig nieuwe wereld open gaan. Stappen die veel van onze schrijvers en ex-schrijvers, en ook onze volgers, volgens mij hebben gemaakt bij verschillende muziek genres.
En om dan een start punt te maken zou ik adviseren om eens die nieuwe Leo Svirsky te checken (ik hoop binnenkort een recensie te schrijven), of de boxset van Morten Feldman op Another Timbre met 5 CDs vol mooie piano muziek (natuurlijk allemaal al wat ouder werk, maar toch zeer de moeite waard), of de dit jaar uitgekomen release Petra van Maryanne Amacher (ook ouder werk, maar behoorlijk essentieel zou ik toch zeggen).
En ik noem hem toch nog maar een keer, de dubbel CD van Alvin Curran & Reinier van Houdt die ik heb uitgebracht (kan van Curran ook For Cornelius / Era Ora aanraden) .
Zou de stelling dan niet eigenlijk moeten zijn “Er is verschrikkelijk veel copy-paste-pianomuziek van artiesten die meeliften op een rijdende trein, en die is ook nog eens verschrikkelijk populair, getuige de ontelbare volgers van bijvoorbeeld de Spotify playlists, maar helaas zal het gros van die luisteraars nauwelijks de moeite nemen om verder te kijken en te zoeken naar artiesten met een originelere invalshoek.”
Of zijn dat teveel lettergrepen?
Hah, hier helemaal mee eens 🙂
Dat zou de stelling niet moeten zijn, maar is een fraaie interpretatie van hetgeen ik bedoel.
Kijk….dat is nu eens interessant huiswerk! Hoewel ik Feldman wel ken/heb…
Je hebt volkomen gelijk dat het een andere wereld is. Toch zitten er prima pianisten tussen de neoklassieke lichting, maar ze verschillen soms gewoon niet zoveel en dat maakt het voor mij dubbel. Als ik Bruno Bavota, Endless Melancholy, Nils Frahm, Federico Albanese, Vitaly Beskrovny, Andrea Carri, Wouter DeWit en noem ze maar op naast elkaar leg zijn de verschillen klein. Toch zijn dit al artiesten, die een klein wereldje bestrijken…dus dit is al vaak een stap extra voor muziekliefhebbers.
Frahm doet zoals op zijn laatste werk (zie morgen) wel echt weer andere dingen, maar door de waardering van zijn emotioneel pianoknuffelen hebben wel vele mindere geesten de indruk gekregen dat dit een goed idee was om na te doen.
Het klopt ook dat sommige van die muzikanten ook heel erg goed zijn. Vooral Nils Frahm is een zeer begenadigd pianist. En daar heb ik best wel respect voor, ik heb alleen gewoon wat minder wat hij met zijn geweldige talent doet. Voor mijn gevoel zit daar dan echt gewoon meer in.
Echter veel van de volgers zijn inderdaad wat mindere geesten en zijn muzikaal helemaal niet zo talentvol en dat hoor je er aan af.
Mooi antwoord Sietse, en dat over snobisme was uiteraard een grapje wat ik ook al een gebruik als iemand iets zegt in de trant van mainstream is niet mijn ding. Voor mij gaat het om muziek die uit het hart komt en gemaakt wordt uit liefde voor de muziek. En ik denk dat het mij dan niet zoveel uitmaakt of het over platgetreden paden gaat (ik vind bijv Liquid Drum&Bass nog steeds mooi ondanks dat het soms wel erg cheesy en gemakkelijk klinkt) Dit is het zelfde bij de piano muziek van die men nu “neo klassiek” noemt. Ik vind ook dat er veel op elkaar lijkt, maar een Joep Beving, Nils Frahm en ook genoeg anderen hoor ik nog steeds graag.