Net als in Den Haag kunnen ook wij proefballonnetjes oplaten. Bij recensies is het altijd zo dat het vooral de smaak van de betreffende recensent betreft, die wellicht niet uitnodigen tot een reactie. Je bent het ermee eens of niet. Echter bij een zekere stelling zijn er eerder meerdere zienswijzen, die we graag tegemoet zien. Er is geen goed of fout en hetgeen geponeerd wordt is zeker niet bedoeld als absolute waarheid, maar echt om ter discussie te stellen. Ook als jezelf een stelling hebt, mail het ons!
De eerste stelling is:
Als een artiest/groep overstapt op soundtracks is dat het begin van het einde van de kwaliteit van hun muziek.
Niet mee eens. Neem Johann Johannsson, veel van zijn soundtrack werk (Arrival, Mandy) vind ik veel spannender dan zijn reguliere albums. Of Mica Levi, die met Under The Skin in één klap een invloedrijke soundtrackcomponiste werd. En een recent voorbeeld is natuurlijk Hildur Guðnadóttir’s score voor Chernobyl. Hoe mooi haar solo albums ook zijn, net als bij Johansson lijkt ze hier een stapje verder te gaan…
Uiteraard moet ik mezelf ook een beetje indekken hier, gezien ik regelmatig soundtrackwerk doe. Ik vind het enorm inspirerend om te doen… Wat mij betreft gaat het ook niet om het sluiten van compromissen, maar juist het openstellen voor nieuwe invloeden, en daar creatief mee om te gaan. Het is verfrissend, en heeft absoluut een positieve invloed om mijn echt autonome werk…
Maar er zijn denk ik ook wel voorbeelden aan te wijzen waar dit toch niet op gaat.
Zo vind ik Max Richter, Ben Frost en Alva Noto er niet echt op vooruit te zijn gegaan. Maar dat kan natuurlijk ook zijn omdat ik toch al minder had met deze muzikanten.
Vooral bij Richter heb ik het idee dat het nu meer een soort machine is geworden die maar steeds nieuwe soundtracks moet uit poepen en daar gaat de creativiteit toch wel ten onder aan de productiviteit heb ik het idee.
De voorbeelden die jij noemt hebben dat toch beter gedaan en ik hoop dat Hildur Guðnadóttir dit ook kan doorzetten, want die heeft zich inderdaad echt volledig laten gaan in creativiteit.
Eens, wat betreft Richter, al vind ik Ben Frosts scores (voor Dark en Fortitude vooral) erg sterk. Is ook gewoon een smaakkwestie natuurlijk. En Yo La Tengo heeft mooie soundtracks gemaakt. Maar al met al verschilt het gewoon nogal per artiest. Dus het antwoord op de stelling: soms wel, soms niet.
Moet bekennen dat ik de soundtrack van Dark in de serie ook wel sterk vond, maar losstaand doet het me dan toch gewoon minder, maar dat heb ik ook bij de muziek van bijv. Stranger Things.
Hele andere koek dan Hildur Gudnadottir bijv. heeft gedaan met Chernobyl, wat ook los van de serie me wel heel erg aanspreekt.
Ik denk net als Rutger dat het geen regel hoeft te zijn dat artiesten minder zouden presteren als ze soundtracks maken. een voorbeeld van een heel geslaagde soundtrack is Refuge van Carbon Based Lifeforms wat is geen enkeld opzicht onder doet voor hun reguliere werk. Soundtrack of regulier album, beide kunnen god zijn of tegenvallen
Klopt, er zijn uitzonderingen genoeg….er zijn artiesten die zich uitgedaagd voelen, maar ook die inderdaad als een machine te werk kunnen gaan zoals Max Richter en Zbigniew Preisner, al vind ik hen toch ook altijd op hoog niveau presteren (en het scheelt wellicht ook als je een deel van de films gezien hebt).
Maar kijk naar NIN, Ben Lukas Boysen, Graeme Revell (SPK), Craig Armstrong, Tindersticks en misschien deels ook Warren Ellis/Nick Cave. Een deel van hen gaat echter gelukkig door met ander werk. En ik denk als je Lisa Gerrard niet trekt, je ook het apezuur krijgt van haar soundtracks. Mica Levi maakt spannende soundtracks, maar haar muziek met Micachu vind ik uitdagender……Hetzelfde geldt voor Peter Broderick, maar ook hij blijft alle kanten uitgaan.
Misschien had ik de stelling scherper moeten maken door te stellen: artiesten die enkel op soundtracks overstappen….
Filmmuziek is functionele muziek, als je een album daarvan luistert is dat in principe een deel van de ervaring terwijl een “regulier” album een opzichzelfstaand project is. Dus dat een soundtrack minder is lijkt me logisch, het is bij voorbaat incompleet.
Wat niet wegneemt dat er veel soundtracks zijn die prima op zichzelf staan of zelfs beter dan de film die erbij hoort.
Als filmmuziek een betere hossel is dan autonoom kan er natuurlijk wel commercie om de hoek komen als zo’n artiest populair wordt met een sound. John Zorns Bar Kokhba werd bijv. populair als “placeholder music” in de montage en dan kwamen ze vervolgens bij hem met in verzoek iets in die trant te schrijven. En dat vinden “wij” dan allemaal achteruitgang natuurlijk maar voor zo’n artiest kan het natuurlijk juist zorgen voor vrijheid (want middelen).