[cd, Morr Music/Konkurrent]
De IJslandse muziekscene is niet meer weg te denken uit de hedendaagse indiecultuur. De bands vinden dikwijls via het Duitse Morr Music, een indielabel bij uitstel, de weg naar buiten. Iemand die ook al sinds 2007 beregoed bezig is en er volop in meedraait, is de immer veranderlijke Sindri Màr Sigfússon. Hij verricht eerst hand- en spandiensten voor Grizzly Bear voor hij met zijn eigen folkachtige popbandje Seabear op de proppen komt. Hiermee brengt hij twee albums uit, te weten The Ghost That Carries Us Away (2007) en We Built A Fire (2010). Hij werkt dan ook samen met Múm leden. Toch verschijnt er in 2009 ineens de cd Clangour van zijn nieuwe project Sin Fang Bous. Het is niet helemaal duidelijk waarom hij voor deze groep kiest, aangezien het geluid redelijk verwant hieraan is, zij het iets frivoler, gevarieerder en misschien net wat leuker. Wel is Seabear meer een groepsgebeuren. In 2011 verschijnt zijn tweede cd Summer Echoes, maar nu zonder Bous en dus onder de naam Sin Fang. Hij wisselt zijn folk-pop hier af met IDM, new wave, speelse beats en lichte experimenten. Dat alles met die typische IJslandse twist. Pakkende zangpartijen en speelse en uiterst gevarieerde instrumentatie worden hier afwisselend aangewend om de catchy, veelal uptempo nummers te maken.
Zonder enige naamswijziging verschijnt de derde cd Flowers van Sin Fang. Sigfússon heeft er hoorbaar zin in en brengt zijn mix van folk-pop, indie en psychedelische pop in werkelijk een razend tempo. Als hij het rustig zou brengen, was het wellicht spekglad geweest. Nu is een indie achtbaan waarbij je enkel kunt genieten van de muzikale wind die langs je oren waait. De strijkers, elektronica, piano, gitaren, beats, percussie, blaasinstrumenten, bas en uiteenlopende speelse klanken maken het tot een waar wervelend en toch wuft feestje. Dat altijd in combinatie met de pakkende zang, die hier meermaals tot meezingen verleidt. De grootste verrassing zit hem naast het tempo in de wijze waarmee Sigfússon dit alles varieert en de onverwachte geluiden die hij te pas en te onpas presenteert. Hij past met zijn sound bij bands als Tunng, Department Of Eagles, Beach Boys, Efterklang, Animal Collective en bovenal Sufjan Stevens. Ook prettig om te horen dat Sigfússon steeds weer op zoek gaat naar een nieuwe sound, die toch dicht bij zichzelf blijft. Daarmee is dit het derde of eigenlijk vijfde sterke album op rij. Zomerse winterplaat.
door Jan Willem Broek