[cd, Team Love/Konkurrent]
Simone Felice is een gerespecteerde Amerikaanse singer-songwriter, drummer, gitarist, auteur en dichter, die een veelzijdig maar bewogen leven achter de rug heeft. Op zijn twaalfde kijkt hij door een geknapte aneurysma in zijn hersenen de dood in de ogen, maar hij weet te herstellen en revalideren. Vanaf zijn vijftiende speelt hij met vrienden in een punkband. Hij stort zich erna op dichten en het voordragen ervan. Vanaf 2006 laat hij met zijn broers Ian en James van zich horen in de folkrock/countryrock band The Felice Brothers. Een paar jaar later is hij ook terug te vinden in de folkrock groep The Duke & The King. Verder is hij een graag geziene gast bij Levon Helm (The Band), Conor Oberst & Bright Eyes, Gillian Welch & David Rawlings, The Lumineers, Mumford & Sons, Rick Rubin, The Avett Brothers en Old Crow Medicine Show. De tweede harde dobber krijgt hij te verwerken in 2009 als hij en zijn vrouw een late miskraam krijgen. Vanaf 2010 wil hij solo aan de slag gaan, maar dan slaat het noodlot weer toe en moet hij met spoed een open hart operatie ondergaan en kijkt hij de dood voor de tweede maal in de ogen. In 2012 verschijnt zijn gelijknamige tweede album, die volgt op die heftige periode maar ook nadat hij wel vader is geworden. Het is een heftig, grillig album in het verlengde van zijn werk met zijn broers. De vervelende maar ook leuke gebeurtenissen van toen heeft hij nu pas echt van zich af kunnen schrijven.
Deze zijn terechtgekomen op de cd Strangers. Hierop krijgt hij steun van zijn broers (die nog wel in The Felice Brothers zitten), singer-songwriter Leah Siegel en The Lumineers-leden Wesley Schultz en Jeremiah Fraites. De titel lijkt tweeledig, namelijk het in het reine komen met zichzelf en met zijn geloof. De muziek laveert van indierock en Americana naar folk en singer-songwritermuziek, die in eerste instantie doet denken aan oudgedienden als Bob Dylan, Leonard Cohen, The Band en Cat Stevens, al beschikt Simone over een schitterend, indringend en eigen stemgeluid. Deze krijgt dikwijls bijval van de wonderschone etherische zang van Leah en op sommige momenten door de rest van de gasten, waardoor je heerlijk harmonieuze koorzang krijgt. Muzikaal gezien moet je namelijk ook meermaals denken aan zijn eigen projecten, Songs:Ohia, Lambchop, Adrian Crowley, Low en Simon Joyner. Door de oprechtheid, het rauwe aspect en het doorleefde van dit geheel hakt alles er keihard in. Bewogen liedjes over alles hij heeft doorstaan, over de dood maar ook over de geboorte van zijn dochter. Je gunt niemand de ellende die Simone heeft meegemaakt, maar potverdorie wat levert het prachtig contemplatieve muziek op. Gelukkig hebben de blije momenten dezelfde uitwerking hier. Een bij de strot grijpende eerbetoon aan het leven.
door Jan Willem Broek