Wat een vreemd jaar was 2016 toch eigenlijk. Een jaar waarin ik niet eens zo heel veel platen uit betreffende jaar heb gekocht, en daarnaast dan ook nog eens meer naar albums heb geluisterd die ik al langer in de kast heb staan. Met als absolute hoogte punt in meest beluisteren Akira Rabelais – The Little Glass met 70 keer gevolgd door Auburn Lull – Alone I Admire met 50 keer en Rose & Sandy – Play Cat’s Cradle met 27 keer (lang leven de Last.fm stats).
Het is dus moeilijk om uit die overige beluisterde albums een top samen te stellen.
Daar komt dan nog nog bij dat van de ongeveer 150 albums die ik heb gekocht er zo’n 10 reissues zijn en een album of 15 waar ik zelf aan heb bijgedragen als muzikant of als label eigenaar. Wat moet je met die albums doen? Nu heb ik besloten om mijn eigen werk hoe dan ook niet in de lijst op te nemen (al zal ik ze onderaan dit bericht wel melden, gewoon omdat het kan) en anders dan andere jaren de albums uitgekomen op mijn label ook niet mee te nemen in de lijst. Uiteraard ben ik zeer trots op deze en kunnen ze wel direct in de lijst worden opgenomen, maar doe ik dat dit jaar dus niet. Ook deze onder aan de lijst.
Maar goed, 2016 dus. Een jaar waarin veel bekendere en onbekendere muzikanten overleden, de meeste omdat ze een mooie respectabele leeftijd hadden behaald, anderen nog relatief jong door andere oorzaken (voor hen die hier 2016 een slecht jaar vonden: 2017 zal er niet beter om worden). Veel erger, in mijn ogen, Brexit, Trump, de opmars van extreem rechts in zo ongeveer heel Europa, de voortgaande oorlog in Syrië, en wat er allemaal nog meer gebeurde in de wereld wat het een shit jaar maakte.
Zoals vele wijzen voor mij al zeiden: maar gelukkig hebben we de muziek nog.
Muziek dus…
30. Robert Curgenven – Climata (Dragon’s Eye Recordings / Recorded Fields)
Op Climata werkt Robert Curgenven met opnames gemaakt in 15 van de zogenaamde Skyspaces van kunstenaar James Turrell. Skyspaces zijn architectonische ruimtes waarin bezoekers op een speciale manier naar de hemel kunnen kijken. In deze ruimtes is ook een bijzonder akoestiek en met behulp van simpele oscillatoren, speakers en microfoons heeft Robert Curgenven (met behulp van anderen) hier opnames van gemaakt. Deze opnames heeft hij zonder verdere bewerking gemixed en op deze dubbel CD (met extra tracks in de download) zijn het resultaat van geworden.
We krijgen zes minimale stukken waar in de resonantie van de ruimte en de direct omgeving van de ruimtes te horen is. Het is een indrukwekkend werk geworden wat veel aandacht vraagt, maar als je die kunt geven dan krijg je er ook wat moois voor terug. En als bonus kun je al de tracks ook nog naar wens met elkaar mixen.
29. Oatbreaker – Rheia (Deathwish Inc.)
Pas tijdens het optreden op Incubate in december was mij het genoegen daar meer dan 1 nummer van de Oathbreaker te horen. De “trailer” van de plaat had me echter al wel geheel omver geblazen. Het optreden was intens en fijn om te hebben meegemaakt. En ook op plaat weten ze het goed te brengen. De combinatie van black metal en post-rock werkt hier voor mij erg fijn en iedere keer bij een abrupte verandering krijg ik toch wel ff kriebels. Niet hoger in de lijst omdat het album eigenlijk net iets te lang is.
28. Ariel Guzik – Cordiox (VON Records)
Cordiox is een installatie/instrument gemaakt door Ariel Guzik en op deze plaat krijg je het geluid dat erbij hoort te horen. Als ik het goed begrepen heb worden door magnetische velden snaren bespeeld. Door dat het magnetisch veld continue veranderd krijg je dus ook een continue veranderend geluid. Resonantie in de ruimte doet de rest.
Het resultaat is een indrukwekkende drone plaat die ik eigenlijk nog veel te weinig heb beluisterd, maar wel iedere keer weet te betoveren.
27. Valerio Tricoli – Vixit (Second Sleep)
Dit jaar heeft Valerio Tricoli niet stil gezeten. Een plaat op PAN, een mooie samenwerking op Entr’acte (SPOILER ALERT: zie hieronder ergens) en dus deze Vixit. Analoge synths, modulaire bleeps en tape loops. De oude meesters uit de Musique Concrete zijn niet ver. Terwijl Clonic Earth op PAN ook aanspreekt doet deze me toch net wat meer. Hij neemt hier een stap verder van voorganger Miseri Lares wat ik een mooie ontwikkeling vind. Het blijven zoeken naar nieuwe methodes en nieuwe geluiden. Toch blijft het dreigende en mysterieuze ook in dit werk belangrijk.
26. Richard Youngs – Parallel Winter (Bôlt Records)
Een jaar zonder nieuwe Richard Youngs albums is iets wat niet voorkomt, en eigenlijk ieder jaar weet hij minstens met een mij toch wel goed te raken. Zo was dat dit jaar dus Parallel Winter waarin hij gitaar, zither en stem gebruikt om een mooi hypnotiserend werk neer te zetten. Zoals zo vaak in zijn werk is er veel herhaling terug te horen, wat alleen maar de hypnose versterkt.
Een mooi en inspirerend werk wat zelfs een aantal keer op repeat blijft boeien.
Hier een video van een andere opname van het stuk.
25. Nils Quak – Ad Interim (Phinery Tapes)
Met warme klanktapijten en knisperende geluidjes maakt Nils Quak op deze cassette een dromerig ambient geluid. Het is wellicht niets nieuws onder de zon, maar erg lekker is het wel. Een fijn album om tijdens het werk te luisteren, of net voor dat je naar bed gaat. Voor mij zijn boeiendste release van dit jaar en een direct aanrader voor alle ambient liefhebbers.
24. Modelbau – Lifeboat (No Rent Records)
Niet lang nadat ik de eer had om Four Squared Wheel van Modelbau (Frans de Waard) uit te brengen op CD, de eerste onder deze naam, kwam deze Lifeboat uit. Op kant A van deze cassette combineert De Waard minimale machinale drones met wat field-recordings lijken, maar ook “found-sound” van fluitspel. Op kant B wordt het geheel nog wat subtieler lijkt. De field-recordings en andere geluiden zijn niet echt herkenbaar meer, maar goed verwerkt tot een vloeiend lopend geheel.
Mooie lo-fi drones die zeer weten te intrigeren.
23. Oren Ambarchi / Kassel Jaeger / James Rushford – Pale Calling (Black Truffle)
Bij de eerste keer luisteren naar dit album van deze supergroep wist ik het nog niet zo goed, maar na meerdere malen horen bleef deze maar groeien. En uiteindelijk is het eigenlijk wel een hele fijne plaat. Van alle 3 zijn duidelijke invloeden terug te horen, maar nooit neemt een van hen de overhand. Hierdoor is het een mooie bezwerende ambient plaat geworden waarin de 3 heren goed samen komen en een continue spanning terug te horen is. Echt een om nog vaker naar terug te grijpen, want er blijven nieuwe geluiden naar boven komen.
22. Mark Lyken – Grubs The Size Of Thumbs (Broken20)
Een van de leukste labels dit jaar is zonder twijfel Broken20, al is het alleen al vanwege de Li_series die ze dit jaar zijn begonnen. Alle releases waren raak, zo las je hierboven al over David Fyans, en zo komen er hier onder nog twee werken. Op deze release van Mark Lyken, onderdeel van de Li_series (een collaboratief project tussen muzikant, schrijver en kunstenaar), laat de Schotse kunstenaar zijn voorliefde voor drone duidelijk terug komen. Anders dan in zijn andere recente werk is het geluid hier donker en claustrofobisch te noemen. Er speelt zich een spel af tussen bewerkte field-recordings en synthetische geluiden waardoor een goede spanning wordt opgewekt.
Een bijzondere uitgave als art-card met tekst en download.
21. Lost Bear – Inside The Dragon (Tiny Room Records)
Je zou haast gaan denken dat er helemaal geen indie rock meer in mijn lijstjes voorkomt, maar toch ook dit jaar is het een band gelukt om mij te verblijden met leuke indie liedjes. In het geval van Inside The Dragon van Lost Bear maar liefst 30 liedjes. Lost Bear is de studio in gedoken en heeft in no time ruim 150 liedjes opgenomen. De eerste selectie van liedjes is deze plaat geworden. Het geheel is een eclectische mengelmoes, die ergens ook wel weer heel goed bij elkaar past. Soms denk ik aan Guided by Voices, soms denk ik aan Pavement, weer andere keren denk ik aan Pearl Jam en andere keren weet ik echt niet waar ik het moet zoeken. Maar leuk is het in ieder geval continue wat mede komt door het wilde speelse karakter waarop de nummers zijn opgenomen.
20. Leo Svirsky – Heights In Depths (Catch Wave Ltd.)
Al weer een aantal jaar terug heb ik Leo Svirsky voor de eerste keer live gezien. Hij speelde toen al accordeon. Dat heeft toen een grote indruk op mij achtergelaten. Nu eindelijk dit jaar, na hem nogmaals een paar keer te hebben gezien, is er eindelijk die plaat uitgekomen met zijn stukken voor accordeon. En ook deze plaat maakt een grote indruk. Op kant A krijgen we vooral het hoge register te horen. Met microtonale veranderingen maakt hij een indrukwekkende drone. De reflecties van de ruimte, W139 in Amsterdam, helpen hier alleen maar aan mee. Aan het einde weet je niet eens meer zeker of je nog wel een accordeon hoort of het stiekem toch een computer is.
Op kant B is het geluid wat rijker, en is er ruimte voor langzame melodieën. Hierin is het melancholische karakter van de accordeon goed te horen.
Een mooie plaat waar een duidelijk ander geluid van de accordeon ten gehore wordt gebracht. Zeker een aanrader voor fans van Pauline Oliveros en Alfredo Costa Monteiro.
19. Gonçalo Almeida & Rutger Zuydervelt – Jangadas (Cylinder Recordings)
In 2015 kwam al de ontzettend leuke EP Doze Ruínas uit, welke 12 korte stukken ontstaan na uitwisselen van geluiden bevat. Dit vroeg om een live vervolg, dus Gonçalo Almeida en Rutger Zuydervelt doken samen het podium op. En het resultaat mag daar wezen. Op deze 20 minuten durende EP, wat een bewerking is van een van de optredens, is goed te horen dat deze mannen erg goed samen kunnen spelen. De contra bas van Almeida en de drones van Zuydervelt vullen elkaar goed aan. Mooi, spannend en een genot om te luisteren.
18. David Fyans – The Somnambulist’s Field Guide (Broken20)
Alweer Broken20. Dit keer met David Fyans, een Schotse muzikant en kunstenaar die al jaren als Erstlaub de wereld heeft voorzien van zijn donkere melancholische drones. Recentelijk verwerkt hij in zowel zijn video als geluidskunst steeds meer fysische eigenschappen. Op Somnambulist’s Field Guide probeert hij het collectieve aan te spreken door geluidsgolven als ritueel. Klinkt vaag, maar bij beluistering en bekijken van de DVD komt er wel iets naar voren. Het werkt in ieder geval hypnotiserend en wordt je door het minimalisme in het werk er duidelijk ingezogen.
17. The Cosmic Dead – Rainbowhead (Blackest Rainbow)
Na meerdere malen al een jaar top te hebben behaald met vorige albums is het de Kosmische Doden uit Glasgow, Schotland, ook dit keer weer gelukt. Geen idee wat het is, maar ze blijven me maar boeien met iedere nieuwe release die ik van ze krijg. Ook hier dus.
Wat te verwachten? Vier op de bas gitaar gedragen space rock tracks die hun gelijke niet lijken te kennen. Simpelweg gewoon vette shit!
16. Reinier van Houdt – Paths Of The Errant Gaze (Hallow Ground)
Dit jaar zijn er verschillende releases van Reinier van Houdt uitgekomen. Zelf heb ik ook nog de samenwerking met Michael Pisaro, maar deze heeft voor mij nog wat meer tijd nodig om er iets over te kunnen zeggen. Deze Paths Of The Errant Gaze daarentegen heb ik al vaker kunnen beluisteren en bevalt erg goed. De klassiek geschoolde pianist combineert hier zijn bekende minimale piano spel met electronica en field-recordings. Daarbij is er ook hulp van verschillende andere muzikanten op cello, fluiten, drum machine en stem.
De muziek is heel spannend en dreigend en door de verschillende gebruikte geluiden heel rijk. Er is daardoor na vele luisterbeurten nog steeds veel te ontdekken. Na een optreden eerder dit jaar een mooie ontdekking.
15. Wieman – Alive Futarist Minifesta (Korm Plastics / Attenuation Circuit)
Wieman is het duo van Roel Meelkop en Frans de Waard waarmee ze hun eigen kijk op popmuziek lijken te geven. Op eerdere releases, nog als Zebra, kwam dit duidelijk naar voren door de gemaakte “covers” van stukken. Op Alive Futarish Minifesta, samen met Jos Smolders opgenomen, krijgen we echter behoorlijk wat andere koek.
Op dit album wordt het 100 jarige jubileum van Luigi Russolo zijn Art Of Noise manifest uit 2014 gevierd. Voor de feestelijkheden die in 2014 naar aanleiding hiervan plaatsvonden zijn de mannen samen muziek gaan maken met als uitgangspunt het werk van Russolo, Sci-Fi sountracks, industrial en nog veel meer “noise” en experimentele muziek. Als echte plunderaars zijn ze hier mee aan de slag gegaan en hebben er hun eigen eclectische werk gemaakt. Op momenten klinkt het als noise, waar andere stukken weer heel ritmisch zijn.
Een duidelijk ondergewaardeerd album, ga dit checken.
14. Hanno Leichtmann / Valerio Tricoli – The Future Of Discipline (Entr’acte)
De samenwerking tussen Hanno Leichtmann en Valerio Tricoli is er echt een voor de boeken. Percussie en electronica komen hier vloeiend samen. Zoals ik hierboven al schreef heeft Tricoli dit jaar duidelijk gezocht naar een nieuw geluid. Op deze samenwerking komt dit nog meer naar voren dan op Vixit. Hoe er precies is gewerkt is niet duidelijk, maar Leichtmann neemt percussie en electronica voor zich en Tricoli werkt met een Revox B77 tape recorder. En het belangrijkste is dat het resultaat er niet om liegt. Een mooie uitdagende plaat waar je naar terug blijft grijpen.
13. TVO – Jack On Piano (Broken20)
Naast een zeer mooi optreden tijdens Incubate zijn er ook twee zeer mooie releases van TVO, het project van de Schotse Ruaridh Law, uitgekomen, waarvan Jack On Piano mij het meeste aansprak. Daarnaast was er ook Installation Pieces.
Jack On Piano is een samenwerking met schrijfster Eleanor Thomson, die de tekst bij deze uitgave heeft geschreven en de piano geluiden heeft aangeleverd. De piano geluiden zijn opnames van haar grootvader die bij toeval zijn gevonden op een CD-R.
Met deze opname is Ruaridh Law aan de slag gegaan met als doel een puur ambient album te maken. En we kunnen stellen dat dit hem zeker is gelukt. In de ruim 6 stukken ontleed hij de piano geluiden geheel om er een eigen werk mee te maken wat zo in de omgeving vloeit. Als ware ambient werkt het zowel op de voorgrond als muzikaal behang. Dat laatste klinkt wellicht negatief, maar is in deze zeker niet het geval. Deze bewerkingen van “found sound” zijn zeer mooi en weten direct te raken en doen bij vlagen denken aan Brian Eno, Philip Jeck en The Caretaker.
12. Kassel Jaeger, Stephan Mathieu & Akira Rabelais – Zauberberg (Shelter Press)
Wederom een supergroep, zoals hierboven eerder, alweer met Kassel Jaeger in de gelederen. Op dit album weet het trio een ons ambient te laten horen zoals we het graag horen. De release start met oude opera opnames vanuit waar een soundscape wordt opgebouwd, die langzaam overgaat in het minimale piano spel van Rabelais in het midden. Zo lijkt er dus voor alle drie de spelers iets aan bod te komen, en dat op een goed afgewogen manier.
Vanuit het piano spel begint het weer van vooraf met bewerkte oude opnames, soundscapes en ook field-recordings.
Een plaat die mij weet te grijpen en waar ik graag naar blijf luisteren. Maar met deze drie heren had ik ook echt niet anders verwacht.
11. John Chantler – Which Way To Leave? (Room40)
Al enkele Jaren weet John Chantler mij te imponeren met zijn modulaire synthesizer stukken, en ook dit jaar is hij weer van de partij in de top van het jaar.
In zijn werk weet hij al een tijdje het eclectische van de modulaire synthesizer te combineren met minimale stukken. Deze laatste blijven dit keer echter veelal achterwege. Niet dat de drones helemaal weg zijn, gelukkig niet, maar deze hebben dit keer een voller en warmer geluid. Dit kan zijn door de samenwerking met Okkyung Lee op cello en Carina Thorén op electrische bass. Hierdoor ontstaat toch een ander geluid. Niettemin blijft het indrukwekkend, ook wat hij in de ruigere modulaire stukken doen.
10. René Aquarius – Blight (Utech Records)
René Aquarius is wellicht het best bekend van zijn duo Dead Neanderthals samen met Otto Kokke, echter dit jaar dus ook voor het eerste met een solo album. En dat bevalt erg goed.
Anders dan het geweld dat we bekend zijn van het duo (en de vele andere projecten van Aquarius) hier een vrij ingetogen album waarbij verschillende aspecten van percussie worden onderzocht. Het resultaat is een album waarin veel ruimte is voor drones en donkere ambient geluiden; metaal geschraap, pulserende percussie en verre vocalen.
Het is muziek die zeker de liefhebbers van Svarte Greiner en alles wat op zijn Miasmah label uit komt zeker zal aanspreken.
9. Frederik Leroux + Heleen Van Haegenborgh – Kaaistraat 27 (Herzamelen) (Wool-E Tapes)
Pianiste Heleen van Haegenborgh en gitarist Frederik Leroux slaan de handen in een om samen een ode te brengen aan de collectie van een overleden verzamelaar. Al improviserend lijkt er langs de immens grote collectie, oude radio’s, TV’s bandrecorders, telefoons en wat meer er in de collectie aan de Kaaistraat 27 wordt terug gevonden is, te gaan. Doch waar voor de leek het rommeltje lijkt is het voor de kenner een feest der herkenning, en zo klinkt ook de muziek. Geef het de tijd en je hoort hoe mooi het duo op elkaar inspeelt. De spanningsboog continue strak gespannen, de piano zowel aangeslagen als bespeeld met e-bow en de gitaar vaker met een bottleneck geraakt dan iets anders. De snaren van beide instrumenten bestreken met een vioolstok of hoe je dat bij een piano ook zou willen doen. Ieder nummer weer een nieuwe verrassing, net zoals er in de collectie ook iedere keer weer een nieuw pareltje omhoog komt.
8. Chora(s)san Time-Court Mirage – Live At Issue Project Room (Important Records)
Dit jaar zijn er twee albums uitgekomen waar Catherine Christer Hennix aan de basis van lag. Er is de samenwerking The Deontic Miracle opname Central Palace Music met opnames uit de jaren 70. Maar meer indruk maakt op mij de nieuwe release met het Chora(s)san Time-Court Mirage op mij. De eerste aanraking met de muziek van dit collectief was enkele jaren terug tijdens Sonic Acts. Hennix was bij mij al bekend vanwege The Electric Harpsichord, maar dit groepje mensen was toch net ff wat anders. Iets wat ook bleek op de CD die ik toen ook heb gekocht. Nu 4 jaar later is er dus een tweede CD, het collectief ziet er nu echter wel iets anders uit. Deze keer geen Amelia Cuni, maar wel Amirtha Kidambi en Imam Ahmet Muhsin Tüzer. Hierdoor is het resultaat ook duidelijk anders. Over de microtonale basis gemaakt door de blazers en electronica nu geen Dhrupad, maar Arabische zang.
Maakt het geheel niet minder mooi, want ook dit werkt als een soort warme deken die je over je heen kunt draperen en bij weg kunt dromen. Het stuk Blues Alif Lam Mim In The Modes Of Rag Infinity/Rag Cosmosis zoals het op de CD heet is dan ook wederom een tijdloos werk.
7. Alfredo Costa Monteiro – Trois Replis de Solitude et un Oubli (Rhizome.s)
Mijn eerste kennismaking met Alfredo Costa Monteiro was toen hij contact opname voor een album van 300 Basses voor mijn label. Als dit trio maken ze geïmproviseerde microtonale accordeon drones. Pas later kwam ik er achter dat hij nog veel meer werk heeft gedaan en dat daar toch wel hele bijzondere en mooie dingen tussen zitten. Zo ook dus het album Trois Replis de Solitude et Oubli uitgekomen bij Rhizome.s wat toch wel een van de ontdekkingen van 2016 is geweest. Rhizome.s geeft CD-R releases uit met geïmproviseerde en componeerde minimale muziek waarin vrij vaak zeer veel ruimte voor stilte aanwezig is. Alleen komen in een zelfde gebroken wit hoes met zwarte lettertype. Heel simpel, maar erg mooi gedaan.
Dus ook deze nieuwe release van Monteiro. Monteiro bespeelt hier accordeon en cymbalen. Met deze combinatie creëert hij spannende en dreigende muziek. De eerste drie stukken, zoals de naam al aangeeft, gaat over de eenzaamheid en dit is goed te horen. Het gedempte geluid benadrukt dit zeker. Terwijl het derde stuk Un Oubli nog veel weemoediger klinkt. Het is zo zacht alsof het er niet wil zijn of niet mag zijn. Hoe dan ook het laat op mij een grote indruk achter. Ik vind het heel erg mooi en inspirerend.
6. Seamus Cater – The Three Things You Can Hear (Nearly Not There Records)
Op 8 maart schreef ik dit waar ik nog steeds achter sta: Een van de best bewaarde geheimen uit de Nederlandse muziek is toch wel de in Amsterdam wonende Brit Seamus Cater.
Al jaren is hij actief in de Amsterdamse scene, als onderdeel van DNK Amsterdam, als electro-acoustisch muzikant, als bezoeker van menig underground concert en sinds enkele jaren ook als folk muzikant.
Op zijn eerste volwaardige solo album “The Three Things You Can Hear” laat hij zich van zijn meest gevoelige zijde zien met breekbare folk liederen. Maar in deze folk komt ook zijn fascinatie voor minimale muziek, avant-garde en jazz naar voren. Maar met gastmuzikanten zoals Koen Nutters (The Pitch, DNK Ensemble, Konzert Minimal), Morton J Olsen (MoHa, N.M.O en veel meer), Johnny Chang (Konzert Minimal) en nog enkele anderen kun je ook haast niet anders verwachten.
Een zeer fijne plaat die haast als een verademing komt in een steeds onrustiger wordende wereld.
5. Machinefabriek With Anne Bakker And Edita Karkoschka – Crumble (Eigen beheer)
Bezige bij Rutger Zuydervelt dit keer twee keer in de eind lijst, twee keer in samenwerking met anderen. Het was een mooi jaar met maar liefst 17 releases op zijn naam. Ik heb ze niet allemaal gehoord, maar toch aardig wat. En ik kan zeggen dat er veel variatie in zat. Zo is Kluwen een vrij abstract werkje geworden, waar Dwaal/Wold fijne luisterambient is, en Astroneer een speels album, echter was er een die voor mij er bovenuit sprong en dat is Crumble met Anne Bakker en Edita Karkoschka.
Crumble is een zeer divers werk met drones, abstracte geluiden, ambient, field-recordings, en improvisatie voor viool en zang.
Terwijl het werk ergens heel vertrouwd klinkt voor een Machinefabriek werk zit er ook wel weer zoveel variatie in dat het ook weer nieuw klinkt. Van ruizige stukken naar verstilde stukken waar je helemaal in wordt gezogen om daarna toch ook weer met beide voeten op de grond te belanden. Een waar meesterwerk behorende tot het betere werk van Zuydervelt.
En nu wordt het dan toch erg moeilijk. De laatste paar albums kan ik moeilijk tussen kiezen. Samen met de vorige albums zijn ze eigenlijk gewoon erg sterk, maar voor zo’n lijstje moet je toch ergens daadwerkelijk keuzes gaan maken.
Vandaag is het in ieder geval deze keuze geworden, hoe ik daar volgende week tegen aan kijk…
4. Cinema Perdu – A Perfrect Negative (AVA)
Naast dat ik erg blij ben met het recentelijk op mijn label uitgekomen Interventions In A Landscape is er van Martijn Pieck zijn solo project Cinema Perdu eerder dit jaar ook een erg mooie dubbel cassette uitgekomen op AVA (Audio Visuals Atmosphere). Op dit album horen we twee verschillende delen waarbij de uitgangsbasis samples van klassieke muziek is. Met de computer en modulaire synthesizer is hij deze gaan bewerken. Het resultaat zijn donkere verstilde drones waar je daadwerkelijk in verdrinkt tijdens het luisteren. Het doel van Pieck is dan ook om muziek te maken bij niet bestaande films, iets wat hier zeker is gelukt. Je gaat er je eigen film wel bij dromen.
Bij René Aquarius schreef ik het al, maar ook hier zeker iets voor de liefhebbers van het donkere werk van Svarte Greiner en alles wat hij op Miasmah heeft uitgebracht, maar ook het zwaardere werk wat op Denovali wel te vinden is.
3. Ignatz – The Drain (KRAAK)
Zoals altijd iets waar ik met veel vreugde naar uit kijk: een nieuwe plaat van Ignatz. Dus ook dit jaar toen het nieuws kwam dat er een nieuwe solo plaat aan zou komen ging de vlag uit. Dat nieuws kwam al vroeg in het jaar, februari of maart, terwijl de plaat pas in juni lande, waarna het nog langer duurde voor ik hem eindelijk op de platenspeler kon leggen. Maar het wachten was zeker de moeite waard want ook deze is weer fantastisch.
Net zoals solo voorganger “Can I Go Home Now” een ingetogen plaat (met De Stervende Honden was er in 2014 wel een stevigere plaat), waar hij zijn eigen kijk op blues laat horen. En het is blues zoals ik het graag hoor: lo-fi, kaal en rauw, met hier en daar wat finger picking.
Normaal schreeuw ik van de daken “God Damn The Blues”, maar dit keer dus even niet.
2. Sam Kidel – Disruptive Muzak (The Death Of Rave)
Al bij de eeste beluistering wist ik met Disruptive Muzak iets bijzonders in de hand te hebben.
Muzak is een iets wat iedereen wel kent van wachten in de lift, wachten aan de telefoon, de supermarkt of waar dan ook. Het is een soort niets zeggend geluid wat een rustige gemoedstoestand opwekt tijdens het wachten, zonder te storen. Met dit idee is Sam Kidel aan de slag gegaan en heeft new age muzak gemaakt en is daarmee overheidsinstellingen gaan bellen en alleen maar de muziek af te spelen. De reacties van de medewerkers van de overheidsinstellingen heeft hij opgenomen en weer gemixd met de muziek.
Een soort prank call voor gevorderden dus.
Op kant B krijgen we een DIY versie van het stuk waar dus geen telefoongesprekken te horen zijn. En juist deze combinatie van hetzelf doen, maar ook de luisteraar aan de slag te laten gaan spreekt mij zeer aan. Een plaat waar ik iedere keer weer van geniet.
Zeer inventief gevonden, en nog mooi uitgewerkt ook.
1. William Fowler Collins & James Jackson Toth – Under Stars And Smoke (Blackest Rainbow)
Na enkele platen van op Type Records die mij niet direct wisten te overtuigen is deze samen van Willian Fowler Collins met James Jackson Toth (het beste bekend van Wooden Wand) toch echt wel even anders.
Op deze plaat mengen ze de desolate drones van Collins die verwijzen naar het Amerikaanse SouthWest, droge uitgestrekte gebieden, de grand canyon, death valley enzovoort, met elementen uit de traditionele bluegrass en “mountain music” van Toth uit het overwegend groene vochtige Kentucky.
Het resultaat, verspreid over drie nummers, is indrukwekkend. Hoe de achtergrond van de muziek wellicht als tegenstrijdig klinkt, vloeien de verschillende elementen zonder moeite in elkaar over en vormt het een mooi geheel. In de muziek zit veel spanning die soms prachtig wordt doorbroken door de zang van Toth, waar deze op andere momenten weer duidelijk mee bouwt aan de spanning.
Een bijzondere samenwerking die me iedere keer weer laat genieten van het begin tot het einde en voor dit moment toch wel mijn favoriete plaat van 2016.
Zoals ik bovenaan al aangaf dit jaar de releases die ik met Moving Furniture Records heb uitgegeven niet in de lijst. Echter behoren ze voor mij echt wel tot de top releases van dit jaar. Maar dat waren dus wel de volgende 7 releases in chronologische volgorde van uitkomen:
Modelbau – Four Squared Wheel
Minimale orgel drones welke zeer meditatief en inspirerend werken. Zeker iets voor de liefhebbers van Eliane Radigue, Phill Niblock etc.
Orphax – Time Waves
Drone waarin wordt gespeeld met het besef van tijd op een geologische schaal, maar je ook kunt denken aan kattenhaar.
Gareth Davis & Merzbow – Atsusaku
Japanse noise koning improviseert samen met bass clarinet speler Gareth Davis. Op eerste gehoor gewoon noise, maar bij betere beluistering komen de subtiele details en gelaagdheid naar voren.
Bas van Huizen – Waanzintraan
Een waar meesterwerk van deze Nederlandse muzikant die met field-recordings gemaakt in zijn Chinese woonplaats Xi’an en digitale bewerking subtiele noise en drones maakt die je weten te verpletteren. Een van de betere “power ambient” albums.
Codespira1 – Artefact
Indrukwekkende modulaire synthesizer composities die overeenkomt met de levenscyclus van het onderbewuste. Een mooie opbouw met onverwachte wendingen die je verbaasd achter laat.
Tasos Stamou – Koura
Subtiele drones gemaakt met zither en chrod organ. Beide tracks zijn multi-gelaagde opnames van de gebruikte solo instrumenten. Mooi en intens luistergenot.
Cinema Perdu – Interventions In A Landscape
Een reflecterende reis langs de Nederlandse kust waar het menselijke ingrijpen zeer duidelijk aanwezig is, aan de hand van field-recordings en modulaire manipulaties. Zonder op de plekken te zijn geweest een herkenbare reis.
En zoals ook hierboven te lezen was is 2016 voor mij persoonlijk ook een mooi muzikaal jaar geweest met totaal 4 albums en 1 EP en nog wat remixes.
Dit zijn de solo releases die van mijn hand zijn gekomen:
Dream Sequence #2 (eigen beheer)
Time Waves (Moving Furniture Records)
As Yet Untitled (Silken Tofu)
The Empty Room (Broken20)
Music for Thái Ngoc (eigen beheer)
En een geweldige samenwerking met Daniele Liebeskind op Little Acts Of Rebellion, een fantastische improv plaat met veel andere toffe muzikanten.
Een mooi nieuw jaar allemaal, met hopelijk weer veel nieuwe muziek om te ontdekken.
[Sietse]