Luciano – Fabric 41
Wanneer je deze lijst overziet besef je eigenlijk meteen wat
een van de structurele problemen van house is. Series van compilaties en mixcds
die voorbij editie vier gaan wijst op gemakzucht, een exces aan muziek om op
cruisecontrol uit te geven in steeds hetzelfde format (en blijkbaar financieel
interessant.) Wat vreemd genoeg weinig over de kwaliteit van de muziek zegt
omdat geen van de cd’s slecht is. Wat is dan het probleem? De voorspelbaarheid?
Klinkt als een luxeprobleem, maar er is inderdaad geen zicht op een breuk, een
verrassing. Zo ook Luciano’s Fabric mix. Beetje nieuwe tracks, een paar
knipogen naar oldskool Chicago en Detroit, en klaar ben je. Toch is Luciano’s
mix los van grotere bewegingen niet echt een succes te noemen. De eerste helft
is zelfs vervelend met alweer die strontvervelende Latino monoloog van ‘El
Baile’, ongetwijfeld net zo ironisch als Luciano’s snor (of zijn snorren
tegenwoordig altijd ironisch?) Ook razend irritant ‘It’s getting late’ van Los
Updates, neuzelige indiehouse die tot overmaat van ramp veel te lang
doordreint. Vanaf Johnny D’s ‘Orbitalife’ wordt het allemaal wat spannender
zodat Kenny Larkin het met ‘You are…’ als kosmische priester kan afmaken.
Kortom, Luciano krijgt nog net de kans om de schoenveters van Villalobos vast
te maken.
Onur Özer – Watergate 01
Fabric kan zoveel materiaal op de markt dumpen dankzij een
ingenieus abonnementsysteem en bovendien zijn de cd’s in de blikken
hebbedingetjes. Dat willen andere clubs ook wel, zoals Watergate uit Berlijn,
die van de hele coole lichtjes op het plafond. Goede aftrap is het geworden die
wel een eerlijk overzicht geeft van house in 2008: niet te snel, te beukend,
niet te minimaal, vleugje experiment en wat intrigerende melodieën. Elegante
muziek dus maar het zal je nooit van je sokken blazen.
Total 9
In de laatste L’Uomo Vogue stond zowaar een profiel van Kompakt. Terecht, want het past wel in die modernistische esthetiek, minimaal en stijlvol. Maar het laat vooral zien hoe ver de Keulse multinational is gevorderd. Jammer dat je ze alleen nooit op de radio hoort want, in tegenstelling tot klachten van laatkomers dat de compilaties gemixt zouden moeten worden, willen ze popmuziek maken. De nadruk van eerste cd van Neun ligt iets meer op het liedje met niet onprettige resultaten (vrijwel onherkenbare ‘Dominator’ cover van Jörg Burger, de Superpitcher remix en zelfs Burger/Voigt aan de vocalen.) De tweede gaat meer richting functionele maar melancholische trance met eindelijk weer
eens een geslaagde track van Gui Boratto. Gewoon weer kwaliteit dus en ik vermoed (ontzie mij even voor het gebruik van deze stoplap) dat wanneer je de beste tracks tot een cd zou smeden (ongeveer: Koze, Pitcher/Congosound, Burger, Partial Arts, Fehlmann, Dubshape, Babicz, Boratto, SCSI-9, Rice Twins, Maxime Dangles) gewoon een compilatie zou hebben die zich makkelijk kan meten met klassiekers als 2 en 3.
Carl Craig
& Moritz Von Oswald – Recomposed 3
“De gedachte kwam trouwens na Mills en Garnier in mij op: nu
een deel van het publiek voor house/techno ouder wordt en er blijkbaar behoefte
ontstaat naar terugblikken en historische perspectieven, eindigen we dan over
twintig jaar in nette muziektheaters? Allemaal zitplaatsen voor halfdove en
gedistingeerde oud-ravers. En luisteren we dan naar uitvoeringen van Landcruising,
deze avond aangevuld met een selectie uit het werk van Derrick May?”
Die woorden echoden door mijn hoofd toen ik deze plaat onder
ogen kreeg. Als je naam niet Wolfgang Voigt is, moet je heel erg uitkijken met
klassieke muziek in je techno. Dat twee giganten van techno (van tevoren een
droomcombinatie) zich er aan wagen is geen garantie voor succes en dat het door
Deutsche Grammophon (ja, ja, inclusief het beroemde gele logo) in werking is
gesteld, maakt het wel heel erg serieus. Angstvisioenen van Deep Purple In Concerto en Pictures At An Exhibition doemen op. Dus? Dus? Best
wel goed deze bewerking van werk van Ravel en Mussorgsky. Er is sprake van een
mooie opbouw (die doet denken aan de Moritz Von Oswald Trio concerten), het
wordt zelden te makkelijk strijkers-met-een-beat en de gesampelde blazers van
Ravel zijn best nogal ruig (voor sommige mensen mag daar “irritant” gelezen
worden.) Ik probeer me voor te stellen hoe dit zou klinken zonder de klassieke
elementen (ik heb noch het geduld noch de apparatuur om ze er zelf uit te
snijden) en de twijfel blijft dan bestaan of deze samenwerking zonder die
insteek ook overeind was blijven staan.
Shed –
Shedding The Past
Dit album is zoals het Handboek voor Stoplappen dicteert
unaniem de hemel in geprezen. Goedgelovig als ik ben maakte ik me op voor iets
heel spannends en vernieuwends, techno voor 2009. Ik heb twee woorden voor
jullie: Polygon Window. Nog wat meer woorden: Surfing On Sine
Waves is een album uit 1992 (misschien toch stiekem het beste album
van Richard J. James) en daar kan dit niet aan tippen. Heel ambachtelijk
gemaakt, ingetogen en beheerst. Maar het mist iets van verwondering, het is
muziek die alleen maar naar achteren kijkt. Dan toch liever Craig & Oswald,
dát had ik namelijk nog nooit gehoord.
D-Bridge –
The Gemini Principle
Wee jungle! Wat was gij schoon ende grootsch. En dan wordt
er opeens gefluisterd: een terugkeer naar oude waarden. D-Bridge is een kwart
van Bad Company, de Motörhead van jungle, die het genre wat mij betreft tot één
logische conclusie brachten (ik was erg fan van hun eerste twee albums.) Mooie
ingetogen jungle is het inderdaad geworden, doet me af en toe denken aan J
Majiks fantastische (en destijds al zwaar ondergewaardeerde) Slow
Motion (1997, zucht) maar zonder de ritmische complexiteit. De liedjes
(sporadisch aanwezig) zijn ook niet echt goed en ik had stiekem gehoopt dat het af
en toe toch echt ging ratelen. Een moedige poging, zonder twijfel, maar niet
meer dan dat.
Jan Hammer
– Escape From Television
Dan nog de herontdekking, dit keer uit een plastic tas met cassettebandjes gevist. Voer
voor de auto…en het is automuziek. Escape From Television is Hammers album uit 1986 waarop zijn werk voor Miami Vice werd gecompileerd. ‘Crockett’s Theme’ is in zijn eenvoud nog steeds
boven elke kritiek verheven, zowel een alternatieve geboorte van techno als een
fraaie ode aan de melancholische man. Twintig jaar later bezit de muziek een
intrigerende spanning omdat het soms gevaarlijk langs DX7 kitsch laveert
(‘Theresa’) maar Hammer weet het steeds op even miraculeuze als effectieve
wijze op te lossen. Even een melodische draai hier, wat hakke-plak gitaarriffs
daar. En zo is kant A, foutloze prototechno die eigenlijk weinig verschilt van
bijvoorbeeld Cybotron. Op kant B hoor je toch Hammers fusion wortels naar boven
komen en dat is veel minder effectief. Gelukkig redt de mini-Fairlight symfonie
‘Miami Vice Theme’ op het laatst de eer.
door OMC