[cd, Secret Colours/Five Roses]
Het mag toch geen geheim meer zijn dat oud het nieuwe nu is? Er zijn misschien mensen die ietwat sceptisch blijven ten aanzien van de terugkeer van de muziek van weleer, maar met de hedendaagse apparatuur klinkt de muziek van weleer soms gewoonweg beter dan destijds. Neemt niet weg dat je moet erkennen dat de artiesten van weleer de grondleggers zijn en de huidige gewoon prima volgers. Toch denk ik dat het plezier dat je beleeft bij het horen van bepaalde muziek niets met tijd van doen heeft. Het past in je smaakspectrum of niet. Dat gezegd hebbende presenteer ik nu de Amerikaanse band Secret Colours. Ze maken al sinds 2010 muziek, alwaar ze ook hun gelijknamige debuut het licht laten zien. Ze laveren van de psychedelica van de jaren 80 tot de Britpop uit de jaren 90. Het weet op eigenzinnige wijze een diepe indruk te maken.
Ze laten in eigen beheer nu hun tweede album Peach het licht zien. Hierop laten Tommy Evans (zang, gitaar, orgel), Justin Frederick (drums, percussie), Dave Stach (gitaar), Dylan Olson (bas) en Margareth Albright (percussie, zang) samen met gastmuzikant Bobby Lord (rhodes, piano) weer een heerlijk geluid horen dat dwars door alle tijden snijdt. Het gaat van psychedelische rock en stoner tot shoegaze en indierock. Hiermee weten ze wel een eigen smoel te vertonen, mede omdat ze zich niet houden aan de genregrenzen. Daarmee laveren ze op tijdloze wijze van Unknown Mortal Orchestra en T-Rex tot Beatles, Stone Roses en zelfs Black Sabbath. Toch passen al deze vergelijkingen nooit helemaal omdat Secret Colours toch vooral de folkinvloeden lijkt te incorporeren in hun geslaagde sound. Al met al levert dat een zeer genietbaar tweede album op.
door Jan Willem Broek